Αριστερά διλήμματα μπροστά στην εξουσία.
O Έντσο Τραβέρσο, Ιταλός ιστορικός και φιλόσοφος, πριν από λίγους μήνες, σε συνέντευξη στη Liberation, παρατηρούσε:
"Στη Μεγάλη Βρετανία, ο Corbyn κατάφερε να συσπειρώσει μία μάζα νέων ανθρώπων, οι οποίοι εντάχθηκαν στο Εργατικό Κόμμα προκειμένου να τον ψηφίσουν για αρχηγό, χωρίς όμως να τρέφουν αυταπάτες για το ίδιο το κόμμα. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά των νέων κινημάτων στην Αριστερά: Δεν πιστεύουν πλέον στα κόμματα αλλά τα χρησιμοποιούν ως οχήματα."Και είναι πράγματι έτσι. Οι παραδοσιακοί Εργατικοί της Αγγλία δεν έστριψαν το τιμόνι προς τα αριστερά από μόνοι τους. Ήταν περισσότερο η τακτική μίας σειράς αριστερών κινημάτων και νέων ανθρώπων που αποφάσισαν να στηρίξουν τον Corbyn, εκμεταλλευόμενοι τις ανοικτές διαδικασίες βάσης που είχε υιοθετήσει το κόμμα. Η τακτική κρίθηκε εκείνη την στιγμή ως επιτυχημένη, αφού από τις πρώτες μέρες της ηγεσίας του ο νέος ηγέτης των εργατικών έδειξε το στίγμα του, παρά τις αντιδράσεις και τις εχθρικές κινήσεις των βουλευτών “του”.
Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την στρατηγική αυτή ως ένα νέου είδους “εισοδισμού”. Εισοδισμός ο οποίος όμως δεν έχει ως στόχο την υπονόμευση της αντίπαλης ομάδας αλλά την εκμετάλλευση της ανεπτυγμένης υποδομής της για ίδιον όφελος. Είναι ενθαρρυντικό γιατί τέτοιες κινήσεις αποδεικνύουν πως η Αριστερά πλέον αρχίζει να σκέφτεται και με σύγχρονους εκλογικούς όρους, χωρίς φυσικά να εγκαταλείπει την κινηματική της διάσταση.
Από μόνο του όμως αυτό δεν αρκεί για να γίνεις κύρια πολιτική δύναμη. Δεν είναι αμελητέο ότι πλέον το 29% των ψηφοφόρων των Εργατικών δείχνουν να προτιμούν την Πρωθυπουργία της May, έναντι του 27% που επιλέγουν μία πιθανή Πρωθυπουργία Corbyn. To Brexit ενισχύει την συντηρητική Πρωθυπουργό έναντι ενός κόμματος και μίας Αριστεράς γεμάτης αντιφάσεις. Η Αριστερά του Corbyn στην Αγγλία μπορεί πλέον να έχει αποκτήσει έναν ισχυρό μηχανισμό στήριξης, παρόλα αυτά δείχνει εξαιρετικά αδύναμη στο να διαμορφώσει ένα συνεκτικό αφήγημα. Ενώ έχει τα μέσα να ακουστεί, δεν έχει τι θα πει στους ψηφοφόρους της.
Φυσικά, η Αριστερά δεν είναι δυνατόν να σκεφτεί σε κλειστούς εκλογικούς χρόνους και ούτε οι υποστηρικτές του Cordyn αποθαρρύνονται από τις δημοσκοπήσεις. Ο Alex Williams, λέκτορα στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου City, έγραψε πολύ σωστά:
"Η επικέντρωση στον στόχο της κρατικής εξουσίας, πάνω και παρά τους άλλους τομείς της κοινωνίας, είναι κοντόφθαλμη και πιθανώς αυτό-υπονομευτική για την πορεία (…) Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει γρήγορα, και ότι θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε μακροχρόνιες διαδικασίες μεταρρύθμισης. Αυτό σημαίνει ένα πλαίσιο πέρα από τον εκλογικό κύκλο, όπου η εξουσία είναι κάτι περισσότερο από εκλογές, ενώ παράλληλα δεν τις αγνοεί."
Το θέμα όμως είναι ότι οι καιροί δεν προσφέρουν άπλετο χρόνο στην Αριστερά. Η οικονομική κρίση, το θηρίο της ακροδεξιάς, ο αμείλικτος νεοφιλελεύθερος τεχνοκρατισμός, το Brexit, στην περίπτωση της Αγγλίας, θέτουν ασφυχτικά όρια και πιέζουν για άμεση δράση. Η Αριστερά κινδυνεύει, παρά τις πρόσκαιρες νίκες της, να απομονωθεί ξανά από την πολιτική σκηνή.
Σκεφτείτε τους λόγους για τους οποίος δύο χρόνια μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές και το σαρωτικό 60% του ΟΧΙ, στην Ελλάδα η Αριστερά πλέον έχει καταντήσει εκκωφαντικά μουγκή. Δεν είναι μόνο η ήττα, είναι και το πόσο απροετοίμαστη ήταν η στρατηγική και το αφήγημά της. Αλλά θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να είχε μείνει πίσω, ψηφίζοντας ΠτΔ και αφήνοντας την δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά να συνεχίσει το έργο της; Ή αν αύριο την εξουσία αναλάβει ο νεοφιλελεύθερος Κυριάκος Μητσοτάκης, η Ελληνική Αριστερά θα μείνει απλά στην θέση του θεατή; Της αρκεί το πεζοδρόμιο; 20 χρόνια τώρα η στρατηγική του ΚΚΕ μας πήγε μπροστά ή πίσω;
Η ιδέα του Γιάνη Βαρουφάκη, για την ανάπτυξη ενός πανευρωπαϊκού κινήματος που θα βοηθήσει στην συζήτηση και την διάδοση σύγχρονων αριστερών ιδεών στην Ευρώπη, είναι πράγματι γόνιμη. Παράλληλα όμως με αυτό, δεν θα πρέπει να εξασφαλίζεται και ένα μίνιμουμ κοινωνικής προστασίας;