Στο Κάδρo

«Είναι ανάγκη να έχεις φαντασιώσεις, διότι αν κοιτάζεις τη ζωή πολύ προσεχτικά γίνεται αβάσταχτη» Τον Σεπτέμβρη ο Old Boy μετέφρασε και δημοσίευσε μία συνέντευξη του Woody Allen στο Esquire , στην οποία παρουσίαζε με λίγα λόγια την κοσμοθεωρία του. Ψάχνοντας πέφτω πάνω στην συνέντευξη του μεγάλου σκηνοθέτη στον Γιάννη Ζουμπουλάκη (BHMA) , τον Μάιο του 2010. Ακολουθεί ένα απόσπασμα… «   Ακολουθώ την αρχή του Νίτσε, ο οποίος έλεγε ότι “είναι ανάγκη να έχεις φαντασιώσεις, διότι αν κοιτάζεις τη ζωή πολύ προσεχτικά γίνεται αβάσταχτη”. Το είπε αργότερα και ο Φρόιντ και έπειτα από αυτόν ο Ευγένιος Ο΄ Νιλ, ο οποίος έγραφε θεατρικά έργα με αυτό το θέμα. Είναι μια σκέψη στην οποία καταλήγουν αυτομάτως πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι ύστερα από χρόνια σκέψης. Η ζωή είναι φρικτή, επίπονη, επώδυνη και τρομακτική και, αν δεν έχεις τρόπους διαφυγής, δεν θα τα βγάλεις πέρα. Οι καλλιτέχνες πιστεύουν ότι η δουλειά τους θα ζήσει για πάντα, κάποιοι γονείς βλέπουν την αθανασία στα παιδιά τους. Αυτά όμως είναι

Εικόνα: Flickr Spiros Zervoudakis Τα μνημόνια τελείωσαν  Ο ψεκασμός συνεχίζεται. Του Στέλιου Κούλογλου από την Lifo Περίμενα με ενδιαφέρον το κείμενο όσων φιλοδοξούν να βάλουν την κεντροαριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία στο πολιτικό προσκήνιο. Στο κάτω-κάτω η τραγωδία που ζούμε, η οικονομική αλλά και ηθική κρίση που συνταράσσει την Ευρώπη, είναι άμεση συνέπεια αυτού που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «μεγάλη προδοσία» στο τέλος του 20ού αιώνα: το γεγονός, δηλαδή, ότι η διεθνής σοσιαλδημοκρατία, η κεντροαριστερά, αν αυτό διευκολύνει τη συζήτηση, απαρνήθηκε τις ιδέες του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής δικαιοσύνης, υιοθετώντας το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Την ιδέα ότι η «αγορά», οι μεγάλοι χρηματοπιστωτικοί όμιλοι και οι οίκοι αξιολόγησης είναι που οι κυβερνήσεις πρέπει, αντί να ελέγχουν, να εξυπηρετούν.   Η στροφή ξεκίνησε τη δεκαετία του '90 με τον Κλίντον και τον Μπλερ. Ο τελευταίος ίδρυσε στα πρότυπα της Θάτσερ το «νέο» Εργατικό Κόμμα, που δεν είχε καμιά σχέση με το ιστορικό κ

Οι εκλογές του 2009 απέχουν από το σήμερα μόλις πέντε χρόνια. Και όμως, μέσα σε πέντε χρόνια τα πάντα άλλαξαν. Ή μάλλον, τα πάντα εξελίχθηκαν. Το 2009 κανένας δεν φανταζόταν πως για τελευταία φορά επιλέγει ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία. Το 2008 μπορεί η Αθήνα να καιγόταν μα κανένας δεν θεωρούσε πως τα γεγονότα του Δεκεμβρίου θα άλλαζαν την πορεία του ισχυρού και εδραιωμένου κομματικού συστήματος. Το για μία στιγμή ελάχιστο δημοσκοπικό άλμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν θορύβησε.  Η κατάρρευση της Liman Brοther πέρασε στα ψιλά. Η αστάθεια του ΠΑΣΟΚ το 2007 ήταν σαν να θεραπεύτηκε το 2009 με το 45%. Και όμως. Όλα άλλαζαν και ας φοβόμασταν να το συνειδητοποιήσουμε. Οι καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί Ηλίας Νικολακόπουλος και Μάκης Μοσχονάς συζητούν "στο Κόκκινο" για τις τελευταίες εκλογές του δικομματισμού στη χώρα μας. Τι σήμαιναν οι τελευταίες εκλογές του δικομματισμού στη χώρα μας; Πως σηματοδότησαν το τέλος μιας μακράς περιόδου κυριαρχίας του δικομματισμού στην Ελλάδα που εκκινώντας από το δεύτερο μισό

Προσπαθούσαν να μιλήσουν μα δεν μπορούσαν. Κοίταγε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ήθελε να του μιλήσει μα δεν μπορούσε. Το θέμα που τους απασχολούσε δεν πρέπει να ήταν άλλο από το θέμα των ημερών, την Χρυσή Αυγή. Ο ένας δεν ήξερε τίποτα. Δεν μπορούσε να μιλήσει, να εμβαθύνει, να αναλύσει. Ο δεύτερος κάτι γνώριζε μα ήταν γνώσεις που κατείχε από προσωπική του εργασία και δεν ήταν σίγουρος πως ο συνομιλητής του θα τον καταλάβαινε. Τελικά μίλησε αυτός που δεν γνώριζε απολύτως τίποτα. Είπε κάτι περί φασισμού και εθνικισμού και στην συνέχεια αποχώρησε. Δύο νέοι, στην ηλικία μου ο ένας, στο κέντρο της πλατείας. Για κάποια εκδήλωση βρίσκονταν εκεί. Βρέθηκαν και εκτός από τα συνηθισμένα είχαν αποφασίσει, σαν ενεργοί πολίτες, να συζητήσουν τα τεκταινόμενα. Μα δεν μπορούσαν. Ήθελαν και οι δύο πολύ, μα δεν μπορούσαν. Κοιτώντας το νέο πρόγραμμα του Λυκείου, με το οποίο για άλλη μία φορά επέλεξαν να κενοτομήσουν – προσοχή στο έψιλον – το μάτι μου ελέγχει, αυτομάτως, το πρόγραμμα της ιστορίας. 2 ώρες τη