Στο Κάδρo

Από προχθές το βράδυ, όταν άκουσα την είδηση για τον θάνατο του μεγάλου δημιουργού, έψαχνα να βρω μία λέξη που να χαρακτηρίζει τον άνθρωπο αυτό ως καλλιτέχνη. Λέξεις όπως "κινηματογραφιστής", "σκηνοθέτης", "σεναριογράφος" δεν με ικανοποιούσαν. Η απάντηση μου ήρθε από μία ξένη εφημερίδα, της οποίας ένας εκ των βασικών τίτλων της ήταν ο ακόλουθος: "Έφυγε ο ποιητής του κινηματογράφου". Αυτό ήταν ο Αγγελόπουλος. Ένας ποιητής του κινηματογράφου. Μία εικόνα δεν ήταν ποτέ μία εικόνα. Μία λέξη δεν ήταν ποτέ μία λέξη. Νομίζω πως η Ελλάδα έδειξε μία άδικη απαξίωση σε αυτόν τον άνθρωπο. Οι Έλληνες ποτέ δεν έμαθαν να βλέπουν Αγγελόπουλο, αν και οι ταινίες του απευθύνονταν αποκλειστικά σε εκείνους. Ένας αρκετά μεγάλος αριθμός Ελλήνων γνωρίζουν τον Αγγελόπουλο μέσα από άθλια ανέκδοτα. Ανέκδοτα που αποδεικνύουν την παρακμή του ελληνικού πολιτισμού. Το χαζοκούτι, όπως φαίνεται, κέρδισε τον πόλεμο. Αφάνισε εντελώς το ελληνικό πνεύμα.

Μια φορά ήταν ένας φτωχός ψαράς, κι όλη νύχτα αγωνιζόταν να πιάσει ψάρι και δεν έπιανε. Κόντεψε τέλος η αυγή, έριξε πάλι τ’ αγκίστρι του κι έλεγε απομέσα του: «Ω, Θεέ μου, δυστυχία! σήμερα θα πεθάνουν τα παιδιά μου απ’ την πείνα».   Του φάνηκε τότε πως τσίμπησε ψάρι και τράβηξε τ’ αγκίστρι. Τι να δει! Ένα ψαράκι χρυσό! Έκανε να το βγάλει απ’ τ’ αγκίστρι κι άκουσε μια φωνή να του λέει: «Ρίξε το ψαράκι το χρυσό στο γιαλό, και θα δεις καλό».   – Ε, λέει με το νου του, να το ρίξω! έτσι κι έτσι δεν θα μου κάμει τίποτε ένα ψαράκι.   Και το ’ριξε στη θάλασσα. Πάλι ακούει την ίδια φωνή να του λέει:   – Τι καλό θέλεις να σου κάμω;   – Ε, λέει, να πάω στο σπίτι μου και να βρω ψωμιά και φαγιά.   Σαν πήγε στο σπίτι του, τα ήβρεν όλα όπως του είπε η φωνή. Είπε την ιστορία όλη στη γυναίκα του.   – Αχ, καλέ, του λέει αυτή, αντί να ζητήσεις, τίποτε καλό, ζήτησες ψωμιά και φαγιά;   – Ε, καλά, της λέει αυτός. Αν το ξαναπιάσω, τι θέλεις να του ζητήσω;   Η γυναίκα τού είπε να ζητήσει παλάτια!   Επήγεν ο κ

Από το νέο CD των Yppah, "Eighty One". H κυκλοφορία του αναμένεται τον Απρίλιο. Για να το κατεβάσετε δωρεάν κάντε "κλικ" στο ninjatune.net/go/yppah

Ο φίλος ο @The_Stranger_gr από το twitter ανακάλυψε γιατί το κάρμα κυνηγά τον Βαγγέλη...

Από τα οκτώ μου θυμάμαι να μπαίνω στα βιβλιοπωλεία και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να επιλέγω βιβλία. Πρέπει να έσκαγαν από τα γέλια οι πωλητές, από ότι μου είπαν και στην συνέχεια οι γονείς μου. Δεν τους αδικώ. Φανταστείτε να έσκαγε μπροστά σας ένας μπόμπιρας που να φωνάζει «Τριβιζάν – Τριβιζάν». Εγώ την αμαρτία μου θα την πω. Θα έσκαγα ένα χαμόγελο. «Τριβιζάν». Πρόκειται για παράφραση του ονόματος Τριβιζάς. Νομίζω πως ήταν το παιδικό μου είδωλο. Είχα μία ολόκληρη βιβλιοθήκη γεμίσει με βιβλία του. Βιβλία που ακόμα και σήμερα τα θεωρώ ανεκτίμητο θησαυρό. Για να λέω βέβαια την αλήθεια αυτό που περισσότερο με είχε προσελκύσει σαν μικρό παιδί ήταν οι εικονογράφηση από τον Β. Ελευθερίου. Ίσως οι ομορφότερες εικόνες που έχω ποτέ συναντήσει σε παιδικό βιβλίο. Γιατί σας τα λέω αυτά; Ούτε εγώ ξέρω. Όλα μου ήρθαν τόσο αυθόρμητα, τόσο ευχάριστα όταν τυχαία συνάντησα σε μία ξεχασμένη κούτα το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου. "Η χώρα χωρίς γάτες".