Αναγνώστης ετών οκτώ.

Από τα οκτώ μου θυμάμαι να μπαίνω στα βιβλιοπωλεία και με ύφος χιλίων καρδιναλίων να επιλέγω βιβλία. Πρέπει να έσκαγαν από τα γέλια οι πωλητές, από ότι μου είπαν και στην συνέχεια οι γονείς μου. Δεν τους αδικώ. Φανταστείτε να έσκαγε μπροστά σας ένας μπόμπιρας που να φωνάζει «Τριβιζάν – Τριβιζάν». Εγώ την αμαρτία μου θα την πω. Θα έσκαγα ένα χαμόγελο.

«Τριβιζάν». Πρόκειται για παράφραση του ονόματος Τριβιζάς. Νομίζω πως ήταν το παιδικό μου είδωλο. Είχα μία ολόκληρη βιβλιοθήκη γεμίσει με βιβλία του. Βιβλία που ακόμα και σήμερα τα θεωρώ ανεκτίμητο θησαυρό. Για να λέω βέβαια την αλήθεια αυτό που περισσότερο με είχε προσελκύσει σαν μικρό παιδί ήταν οι εικονογράφηση από τον Β. Ελευθερίου. Ίσως οι ομορφότερες εικόνες που έχω ποτέ συναντήσει σε παιδικό βιβλίο.

Γιατί σας τα λέω αυτά; Ούτε εγώ ξέρω. Όλα μου ήρθαν τόσο αυθόρμητα, τόσο ευχάριστα όταν τυχαία συνάντησα σε μία ξεχασμένη κούτα το πρώτο βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου. "Η χώρα χωρίς γάτες".