Στο Κάδρo

Πραγματικά δεν ξέρω με τι να τρομάξω περισσότερο. Με το ποσοστό των άστεγων και των άνεργων στην Αθήνα, που ζουν σε μία καθημερινή εξαθλίωση; Με τον δήμαρχο που ξήλωσε τα παγκάκια για να μην έχουν οι άστεγοι που να κοιμηθούν και να φύγουν; Με τον πρώην δήμαρχο που τους πλήρωνε τις ημέρες των γιορτών για να εξαφανιστούν; Ή με εμάς που τα ανεχόμαστε όλα αυτά. Που κοιτάμε με μίσος τα χαρτόκουτα-κρεβάτια αντί να ξεσηκωθούμε ενάντια των δήμιων της κοινωνίας και της ζωής μας.

Το ξέρω πως τον τελευταίο καιρό το έχω παρακάνει με την μουσική. Αυτό όμως το βίντεο είναι διαφορετικό. Πρόκειται για πανοραμικές λήψεις της φύσης από το BBC ντυμένες με την μουσική του Vangelis (Ask the moutains).

Κάποτε κάποιος μου είχε πει πως το ρήμα εστιάζω (=συγκεντρώνομαι) βγαίνει από την λέξη εστία. Αυτό συμβαίνει γιατί κατά μία παλιά εποχή οι άνθρωποι, στους σκληρούς χειμώνες, άναβαν φωτιές και συναθροίζονταν γύρο τους. Έτσι κατάφερναν να ζεστάνουν τα κόκαλα τους. Για πολλούς ακόμα και σήμερα το τζάκι έχει την ίδια ιδιότητα. Είναι το μέρος όπου τα άτομα μαζεύονται και ανοίγουν τις καρδιές τους. Για πολλούς. Εγώ έχω άλλες προτιμήσεις. Το τζάκι δεν μπορώ να το δω σαν το καφενείο της γειτονιάς και ούτε σαν μέσο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων. Είναι μία προσωπική εμπειρία. Κάθεσαι στην πολυθρόνα απέναντι. Η ζέστη σε επαφή με το παγωμένο δέρμα είναι ανατριχιαστική. Ο απαλός θόρυβος νανουρίζει και με ταξιδεύει το νου κάπου μακριά. Σκοτεινά χειμωνιάτικα δάση, φουρτουνιασμένα νερά και μαύρα πουλιά. Άνθη, χαμόγελα και έρωτας. Αυτή είναι η ώρα της έμπνευσης και της σκέψης. Ότι σε βασανίζει το ξεπερνάς. Το άγχος γλιστρά από επάνω σου όπως η σκόνη στο τζάμι τη διάρκεια της βροχής. Είμαι πολύ εγωισ

Τα παρακάτω δεν είναι ένα μανιφέστο κατά του «Μελωδία» ή των διάφορων ατάλαντων συνθετών. Τα παρακάτω αποτελούν μανιφέστο κατά των άμουσων του κόσμου που θεωρούν πως έχουν άποψη. Απεναντίας το μόνο που έχουν είναι έλλειμμα στον εγκέφαλο. Για καιρό τώρα με πιλάτευε ένας φίλος να βάλω να ακούσω έναν «έντεχνο» σταθμό – που από το σοκ και τα νεύρα ξέχασα το όνομά του. Χθες λοιπόν, καθώς καθόμουν και βάραγα μύγες – πράγμα εξαιρετικά πρωτότυπο – αποφάσισαν να βάλω τον εν λόγο σταθμό στο ράδιο να ακούσω. Ανοίγω λοιπόν την συσκευή μου και κάθομαι στην πολυθρόνα του σαλονιού. Μέσα στο πρώτο μισάωρο μου είχε έρθει το μεσημεριανό φαγητό στο στόμα έτοιμο να ξεπηδήσει έξω. Τα αυτάκια μου δεν άντεχαν. Δεν μπορούσα να ανεχτώ τον κάθε ατάλαντο κλαψομού_η που αντιγράφοντας μουσικές από όπου μπορούσε και βάζοντας δύο άθλιους στίχους πίστεψε πως κάνει τέχνη. Πώς είναι ποτέ δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που να ακούν έως και σήμερα «Μελωδία» και ένα σορό άθλιους ραδιοσταθμούς που υποστηρίζουν δήθεν καλλιτέχ

 "Ελευθεροτυπία"

Από την "Ελευθεροτυπία"

Μέτα τα εξευτελιστικά για την πατρίδα αποτελέσματα του Μαραθωνίου ο νέος Υπουργός Μεταφορών, Μάκης Βορίδης, κάνει ένσταση στον Υπουργό Πολιτισμού, Paul Geroulanos.

Το ότι μέχρι και η «Bild» κυκλοφορεί με τον τίτλο «Στην Ελλάδα κυβερνούν τώρα οι αντισημίτες» και την ίδια στιγμή τα ελληνικά μέσα ακόμα προσπαθούν να μας πείσουν πως η νέα κυβέρνηση είναι ο μεσσίας, είναι κάτι που μου προξενεί μεγάλη αηδία. Σαράντα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο – όπως πολύ καλά διατύπωσε ο arkoudos – κάποιοι μας φτύνουν μες στα μούτρα και μας λένε με ειρωνικό τόνο πως για να κυβερνήσουν δεν χρειάζονται πλέον τανκς. Τους φτάνει η ηλιθιότητα του έλληνα. Η ηλιθιότητα και η αφέλεια που τον κάνουν να κάθετε στην πολυθρόνα του γραφείου του. Να tweetάρει και να blogάρει άσκοπα την στιγμή που βλέπει φασίστες να ανεβαίνουν στην εξουσία, και μάλιστα χωρίς εκλογές. Τόσο πολύ μας έχουν τρομάξει που μας κλείνουν στα σπίτια μας; Μας έχουν μετατρέψει από γάτες σε ποντίκια και οι ρόλοι στην γνωστή λαϊκή παροιμία έχουν αναστραφεί. Αρχίζω να φοβάμαι. Με φοβίζει ένας απαθής λαός που δεν διεκδικεί τα δικαιώματά του. Ένας λαός που τον απειλούν με πουπουλένιο μαστίγιο και αυτός υπακούει.

Και επιτέλους αυτό που όλοι οι Έλληνες επιθυμούσαν έγινε. Μία κυβέρνηση συνεργασίας με επικεφαλή ένα τεχνοκράτη χωρίς πολιτικές ευθύνες και με μόνιμη κατοικία στην Αμερική. Και τι σημαίνει αυτό; Κλάψτα Χαράλαμπε. Είναι φανερό πως τον κ. Παπαδήμο δεν τον ενδιαφέρει ούτε η πολιτική καριέρα - που ποτέ δεν είχε - ούτε εάν θυσιάσει ολόκληρη την Ελλάδα στον βωμό του χρήματος. Και αυτόν τον πολιτικό δολοφόνο τα μέσα επιμένουν να τον βαπτίζον "μεσσία". Από μία πλευρά είναι μεσσίας. Μεσσίας της πλουτοκρατίας και των διεθνών αγορών. Παράλληλα δεν καταλαβαίνω το πώς έχουν κάποιοι την ελπίδα πως το νέο κυβερνητικό σχήμα θα αποδώσει όταν απαρτίζεται από 50 υπουργούς.

Οι σημερινές υποσχέσεις του κύριου Παπανδρέου καμία σχέση δεν είχαν με την δημοκρατία. Την κοινοβουλευτική δημοκρατία που χαρακτηρίζει το πολίτευμα μας. Το πολίτευμα που ορίζει κυρίαρχο τον λαό. Πώς άραγε σε αυτό το πλαίσιο ο πρωθυπουργός ανακοινώνει τον σχεδιασμό μίας κυβέρνησης αποτελούμενη από πρόσωπα που ο λαός δεν επιθυμεί; Αυτή την στιγμή η δημοκρατία μας έναν δρόμο έχει. Εκλογές και σχηματισμός κυβέρνησης από την νέα, αποδεκτή από τον λαό, βουλή. Οτιδήποτε άλλο αποτελεί εκτροπή από το πολίτευμα…