Στο Κάδρo

Ημέρα εθνικής ξεφτίλας. Αυτή ήταν η χθεσινή. Όχι γιατί ο κόσμος επιχείρησε να διαλύσει τις οπό άλλον αιώνα παρελάσεις, αλλά για την αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο η Kυβέρνηση μετέτρεψε σε σάκο του μποξ, και τέλος τα ακραία στοιχεία που έβρισαν τον ΠτΔ επειδή δεν παίρνει πολιτικές αποφάσεις. Στην Αθήνα, η κατάσταση ήταν τραγική. Ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας, που  θύμιζαν στρατεύματα κατοχής, στερούσαν από το κόσμο όχι να διαλύσουν την παρέλαση αλλά και να την παρακολουθήσουν ή να διαδηλώσουν ειρηνικά. Την ημέρα της επετείου της ελληνικής αντίστασης απέναντι στον φασισμό ο κ. Παπανδρέου βρήκε τον πλέον ακατάλληλο τρόπο ως φόρο τιμής. Στη Θεσσαλονίκη, τα πράγματα ήταν διαφορετικά και τραγικότερα. Τραγικότερα όχι γιατί ο κόσμος θέλησε να διαμαρτυρηθεί και να διακόψει την παρέλαση, δείχνοντας πως ο αγώνας για την ελευθερία και ο αγώνας απέναντι στον φασισμό είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Τραγική ήταν η αποδοκιμασία του κ. Παπούλια. Αποδοκιμασίες και από τ

Για χρόνια το ΚΚΕ αποτελούσε την μοναδική αριστερή φωνή της Ελλάδας. Την μοναδική φωνή που υπερασπιζόταν το συμφέρων του πολίτη και όχι της πλουτοκρατίας. Το κόμμα που έδωσε πολλούς αγώνες για την δημοκρατία. Ασχέτως με την σημερινή του κατάντια, έχει προσφέρει κατά το παρελθόν πολλά στην ελληνική κοινωνία. Το κακό όμως ήταν που ποτέ δεν έμαθε να κάνει πίσω. Την περασμένη Δευτέρα ενώ έκανα την βόλτα μου στο Λαύριο κατά τύχη έπεσα πάνω σε ένα πανό του ΚΚΕ. Δεν αποτύπωσα ολόκληρη την φράση που ήταν πάνω στο πανί, παρά μόνο τις λέξεις «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά». Γρανάζι; Αυτή η λέξη μου φάνηκε τόσο απαρχαιωμένη για το σήμερα. Άτομα δύο χρόνια μικρότερά μου ούτε καν ξέρουν τι είναι το γρανάζι. Πόσοι πλέον εργαζόμενοι ιδρώνουν πάνω από το γρανάζι και πόσοι καθημερινά πήζουν πάνω από τον υπολογιστή, την αριθμομηχανή και το φαξ; Χρόνια τώρα το ΚΚΕ προσπαθεί να μας αποδείξει πόσο σε πίσω καιρούς βρίσκετε. Και ενώ απορρίπτει κάθε τι που είναι ανανεωτικό ζητάει να κυβερνήσει. Με ποιόν τρόπο

Τα χθεσινά επεισόδια στο Σύνταγμα, με την δολοφονική επίθεση των κουκουλοφόρων σε διαδηλωτές του ΠΑΜΕ, δείχνουν πως κράτος και παρακράτος τον τελευταίο καιρό έχουν πολύ υποτιμήσει την νοημοσύνη μας. Τόσο που πιστεύουν πως με τα "νούμερά" τους θα μας πείσουν πως οι χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν χθες και προχθές στο Σύνταγμα ήταν τα αλητόπαιδα που σπάνε βιτρίνες, σκοτώνουν ανθρώπους και όταν δεν έχουν ποιόν να δείρουν παίζουν μεταξύ τους μπουνιές. Να ξέρουν όμως αυτοί που προσπαθούν μία ζωή να μας κλείσουν τα μάτια, πως χθες όλοι είδαμε ποιοι ήταν κάτω από τις κουκούλες.  Όπως και όλοι είδαμε τα αστυνομικά γκλοπ που κράταγαν και τα δακρυγόνα που εκτόξευαν, με τόση μαεστρία που ούτε ΜΑΤατζήδες να ήταν… Από την άλλη φυσικά έχουμε τα άλλα "νούμερα". Αυτά του ΚΚΕ, τα οποία αντί να στρατευτούν απέναντι στο παρακράτος και με μαζικό αγώνα να το διαλύσουν, βρήκαν πάτημα για να επιτεθούν στην υπόλοιπη αριστερά. Νομίζοντας πως έτσι κάνουν καλό στα ποσοστά τους.

Αγαπητό μου ημερολόγιο, που χρόνια είχα να σου γράψω, Σήμερα είμαι χαρούμενος. Χαρούμενος γιατί 150.000 κόσμου κατέβηκε στο σύνταγμα για να δείξει πως η ανοχή του εξαντλήθηκε. Πόσο μάλλον η συμμετοχή του, την οποία ο ΓΑΠ ζητούσε μία ημέρα μετά των εκλογών. Ακόμα, χαίρομαι που παρά τους εγκάθετους κουκουλοφόρους της αστυνομίας ο κόσμος παραμένει, μέχρι και τώρα που γράφω, στην πλατεία. Εκτός των διαδηλώσεων, χαίρομαι που αποκαλύφθηκε η ανικανότητα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Από την μία ο Παπανδρέου, που αναζητά απελπισμένα συγκυβερνήτες και συνενόχους και από την άλλη ο Αντωνάκης, που δεν θέλει ούτε να συγκυβερνήσει αλλά ούτε και να προχωρήσουμε σε εκλογές, αφού γενικός φοβάται την εξουσία. Κυριολεκτικά δεν ξέρει και δεν μπορεί να κάνει τίποτα καλύτερο από το σημερινό. Κλείνω με ένα βίντεο που πρόβαλε η γαλλική τηλεόραση και με το ερώτημα εάν πράγματι αυτό θέλουμε να αντιπροσωπεύουμε σαν λαός;

. "Στον Ψηλορείτη όπου συχνά μ’ ετράβουνεν ο πόνος Κι έβλεπα τ’ άστρο τ’ ουρανού μεσουρανίς να λάμπει Και του γελούσαν τα βουνά, τα πέλαγα κι οι κάμποι· Κι ετάραζε τα σπλάχνα μου ελευθερίας ελπίδα Κι' έφώναζα: «ώ θεϊκιά κι όλη αίματα Πατρίδα!» Κι άπλωνα κλαίοντας κατ’ αυτή τα χέρια με καμάρι· Καλή ‘ν’ η μαύρη πέτρα της και το ξερό χορτάρι." . Δ. Σολωμός (από τον "Κρητικό")