Η μεγάλη εθνική ξεφτίλα μας...

Ημέρα εθνικής ξεφτίλας. Αυτή ήταν η χθεσινή. Όχι γιατί ο κόσμος επιχείρησε να διαλύσει τις οπό άλλον αιώνα παρελάσεις, αλλά για την αστυνομοκρατούμενη Αθήνα, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο η Kυβέρνηση μετέτρεψε σε σάκο του μποξ, και τέλος τα ακραία στοιχεία που έβρισαν τον ΠτΔ επειδή δεν παίρνει πολιτικές αποφάσεις.

Στην Αθήνα, η κατάσταση ήταν τραγική. Ισχυρές δυνάμεις της αστυνομίας, που  θύμιζαν στρατεύματα κατοχής, στερούσαν από το κόσμο όχι να διαλύσουν την παρέλαση αλλά και να την παρακολουθήσουν ή να διαδηλώσουν ειρηνικά. Την ημέρα της επετείου της ελληνικής αντίστασης απέναντι στον φασισμό ο κ. Παπανδρέου βρήκε τον πλέον ακατάλληλο τρόπο ως φόρο τιμής.

Στη Θεσσαλονίκη, τα πράγματα ήταν διαφορετικά και τραγικότερα. Τραγικότερα όχι γιατί ο κόσμος θέλησε να διαμαρτυρηθεί και να διακόψει την παρέλαση, δείχνοντας πως ο αγώνας για την ελευθερία και ο αγώνας απέναντι στον φασισμό είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Τραγική ήταν η αποδοκιμασία του κ. Παπούλια. Αποδοκιμασίες και από την πλευρά της Κυβέρνησης και από την πλευρά ακραίων στοιχείων. Η Kυβέρνηση, πρώτη από τον κόσμο, αποδοκίμασε τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και σαν πρόσωπο τον Κ. Παπούλια, χρησιμοποιώντας τον ως σάκο του μποξ για να ξεσπάσει η λαϊκή οργή. Και αυτό εύκολα γίνετε αντιληπτό εάν κανείς συγκρίνει τα μέτρα ασφαλείας στην Αθήνα με αυτά στη Θεσσαλονίκη.

Ακραία στοιχεία είναι αυτά που αποκαλούν προδότη τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και του ζητούν πολιτικές πρωτοβουλίες. Ο ΠτΔ καμία πολιτική πρωτοβουλία δεν έχει και καλώς δεν την έχει. Την δημοκρατία μας την διακρίνει ο κοινοβουλευτισμός. Κάτι που σημαίνει πως όλες οι πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται από το σώμα της Βουλής. Από τους άμεσα εκλεγμένους αντιπροσώπους του λαού. Όσοι θεωρούν τον ΠτΔ προδότη είναι όλοι αυτοί που συνεχώς επαναλαμβάνουν τον τελευταίο καιρό την γραφική, φασιστική και εξωπραγματική φράση "μία χούντα θα μας σώσει".