Στο Κάδρo

Το μεγαλύτερο σύμβολο των Χριστουγέννων, σε ολόκληρο τον κόσμο, είναι ο Άγιος Βασίλης. Ο χαριτωμένος αυτός γεράκος, που κάθε πρωτοχρονιά ή Χριστούγεννα, φέρνει δώρα σε εκατομμύρια χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Όλοι μας, όταν ακούμε το όνομα Άγιος Βασίλης, αμέσως φανταζόμαστε ένα γεράκο με μεγάλη κοιλιά, γενειάδα και κόκκινα ρούχα με άσπρο γουνάκι. Όλοι φανταζόμαστε την μακέτα, που με τόση έμπνευση σχεδίασαν, πριν από αρκετά χρόνια, οι διαφημιστές της coca-cola. Ωστόσο, η πραγματική μορφή του Άγιου είναι διαφορετική για τον καθένα από εμάς. Σημαντικός παράγοντας στην μορφή, του γεράκου, είναι η ηλικία του ατόμου που τον υπηρετεί. Για τα παιδιά έως 9 χρονών , ο Άγιος είναι ένας κοντούλης και χοντρούλης συμπαθητικός γεράκος, που όταν είσαι καλό παιδί σου φέρνει το δώρο που του έχεις ζητήσει. Τρυπώνει στο σπίτι σου από την καμινάδα και αφήνει τα δώρα σου κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Πολλά βράδια ξενυχτάς για να τον συναντήσεις και τον έχεις ως πρότυπο ζωής. Μετά τα 10 και

Τις τελευταίες ημέρες τραγικά γεγονότα λαμβάνουν χώρα στην Κερατέα, και συγκεκριμένα στην λεωφόρο Αθηνών-Λαυρίου. Από το Σάββατο τα ξημερώματα σκαπτικά μηχανήματα, που πρόκειται να ξεκινήσουν την κατασκευή ΧΥΤΑ, στην αρχαιολογική περιοχή του Οβριοκάστρου, με την βοήθεια των ΜΑΤ έχουν καταλάβει παράνομα χωράφια και περιουσίες κατοίκων της πόλης. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατόν να περάσει στο «έτσι» από τους κατοίκους. Η αντίδρασή τους ήταν άμεση. Από το Σάββατο το πρωί Κερατιότες έχουν κατέβει στην λεωφόρο προκειμένου να διεκδικήσουν τις περιουσίες τους, την ζωή τους και την ιστορία τους. Η απάντηση της αστυνομίας άμεση και, όπως πάντα, βάρβαρη. Επί τέσσερις ημέρες, διμοιρίες των ΜΑΤ, ξυλοκοπούν και βιαιοπραγούν πάνω σε παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένους και δημοσιογράφους. Το όλο θέμα φυσικά αποσιωπάτε ή διαβάλεται από τον τύπο των εργολάβων. Επίσης, ο εισαγγελέας, που βρίσκετε στην περιοχή, εξηγεί στους κατοίκου πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα γιατί «περιμένει ΠΟΛΙΤΙΚΗ εντολή». Ένα από

του Γιώργου Λακόπουλου protagon.gr Πριν από μερικά χρόνια η Πολιτεία χωροθέτησε στην Κερατέα, μια «χωματερή». Οι κάτοικοι διαφώνησαν και η διαφορά παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη προτού αποφανθεί τελεσίδικα το Δικαστήριο, ανέλαβαν τα ΜΑΤ να αρχίσουν ξημερώματα τις… εργασίες κατασκευής του «έργου» και η περιοχή μεταβλήθηκε σε εμπόλεμη ζώνη. Οι αρχές επιμένουν ότι εφαρμόζουν νομίμως αποφάσεις για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Εννοούν ότι τα σκουπίδια της πρωτεύουσας κάπου πρέπει να πάνε. Υπάρχει ένα ερώτημα σ’ αυτή την υπόθεση: Γιατί στην Κερατέα; Αν απαντήσουμε «και τότε που;» παίζουμε την κολοκυθιά. Δεν πρόκειται για την Κερατέα και τη συγκεκριμένη περιοχή. Με αυτό τον τρόπο διαβάζουμε λάθος το πρόβλημα. Εν προκειμένω το σωστό ερώτημα είναι: Γιατί στα Μεσόγεια; Γιατί σε μια περιοχή που είναι ολόκληρη ένας απέραντος αρχαιολογικός χώρος; Όπως έχουν αποδείξει τοπικοί ερευνητές όπως ο Γιώργος Ιατρού και άλλοι, πρόκειται για λίκνο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Σκάβεις μισό μέτρο και βρίσκεις

Ο σαξοφωνίστας της τζαζ Τζέιμς Μούντι πέθανε στο Σαν Ντιέγκο, χθες, σε ηλικία 85 χρόνων, στον Ξενώνα του Ινστιτούτου του Σαν Ντιέγκο για την Καταπραϋντική Φροντίδα, έπειτα από δεκάμηνη μάχη με τον καρκίνο στο πάγκρεας.

Αγαπημένη συνήθεια είναι κάθε Δευτέρα βράδυ να κάθομαι στον καναπέ μου και να βλέπω τις εκπομπές των «δημοσιογράφων». Δημοσιογράφων που ενώ κρύβουν τα βρόμικα λεφτά τους στον - ακόμα πιο βρόμικο - πισινό τους, τολμούν να κρίνουν και να χαρακτηρίζουν κλέφτες όλους άλλους. Τρελαίνομε να βλέπω τσατσάδες να κατηγορούν τους νταβατζήδες. Βλέπω δημοσιογράφους που δέχονται τους παχυλούς μισθούς τους, από τα μέσα που δουλεύουν, σε εταιρίες φαντάσματα, που διαχειρίζονται οι ίδιοι, για να παίρνουν τα εκατομμύρια τους με χαμηλότερη φορολογία, να κατηγορούν βουλευτές και συνδικαλιστές για τους υπέρογκους μισθούς. Βλέπω δημοσιογράφους που πληρώνουν με ένα ξεροκόμματο και μπλοκάκια -για να μπορούν να τα διώξουν όποτε θέλουν - τα παιδιά που δουλεύουν για αυτούς, να ωρύονται για τον εργασιακό μεσαίωνα. Βλέπω δημοσιογράφους που το παίζουν «παιδί του λαού», να προσπαθούν με κάθε δυνατό μέσο να υποβαθμίσουν τον συνδικαλισμό. Απώτερος σκοπός τους η ανώδυνη επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση κα

Σαν σήμερα, 6 Δεκεμβρίου του 2008, ντράπηκα περισσότερο από ποτέ για την χώρα μου και για την κοινωνία μου. Όχι για τον θάνατο ενός παιδιού από έναν ένστολο δολοφόνο. Αναμενόμενο. Για την κατάσταση της ελληνικής αστυνομίας δεν ήταν ανάγκη να περιμένω τον Δεκέμβριο για να καταλάβω. Τέτοια φαινόμενα υπήρχαν πολλά. Ποιος ξεχνάει τα πράσινα παπούτσια, την ζαρντινιέρα, τον ξυλοδαρμό κρατουμένων και μη, τους βιασμούς στα κρατητήρια, τις λαβές από τα παλούκια και τις ευθείες φονικές βολές των χημικών. Όλα αυτά συνέβησαν πριν από τον Αλέξη. Είχα λοιπόν χίλιους λόγους για να ντραπώ. Ο λόγος για τον οποίο ένιωσα την ντροπή ήταν άλλος. Ήταν άλλος και ίσως και ποιο σημαντικός. Η αιτία του κακού. Νομίζω πως είναι τραγικό για έναν λαό που ζει σε μία τέτοια κοινωνική και πολιτική καθημερινότητα, καταπιεστική και εξευτελιστική, να χρειάζεται ένα νεκρό για να επαναστατήσει. Η μεγαλύτερη διαδήλωση που έγινε, στην Ελλάδα, τα τελευταία χρόνια, έγινε την εβδομάδα που πέθανε ο Αλέξης. Αυτή φαίνεται θα ήταν

Το πρωί του Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου 2008, σε ένα συμπόσιο ψυχοθεραπευτών για τα προβλήματα της νεολαίας στο κέντρο της Αθήνας το μήνυμα ήταν σαφές: Η κοινωνικοπολιτική πίεση που ασκείται στους νέους ανθρώπους ήταν αναπόφευκτο πως, κάποια στιγμή, θα ξέσπαγε με απρόβλεπτες συνέπειες. Λίγες ώρες αργότερα, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός στην περιοχή των Εξαρχείων από τις σφαίρες του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα, πυροδοτώντας σχεδόν πρωτόγνωρες βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις, σε ολόκληρη της χώρα. Το «Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα» επιστρέφει, μετά από δυο χρόνια απουσίας, με το διεισδυτικό, αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ «Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας» για τα γεγονότα εκείνων...

Το μόνο όπλο που είχε στα χέρια του ο λαός, ήταν οι απεργία. Η απεργία είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να πιέσεις και να αντισταθείς απέναντι στην κυβέρνηση, όποτε διαφωνείς με αυτήν. Τις τελευταίες ημέρες, το μοναδικό λαϊκό όπλο του λαού, που μόνο με αυτό μπορούσε να υποστηριχτεί η δημοκρατία, συζητείται να καταργηθεί με επίσημο νόμο από την βουλή. Την βουλή αυτή που εμείς ψηφίσαμε για χάρη της δημοκρατίας. Μίας δημοκρατίας που τώρα καταρρέει, από αυτούς που εμείς επιλέξαμε να την υπερασπίσουν. Και σε όλα αυτά ποιος αντιστέκεται;