Στο Κάδρo

Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και βλέπω την ψευτιά μας. Δύσκολο για κάποιον να την αντιληφθεί. Ακόμα πιο δύσκολο για να την παραδεχτεί. Σπίτια διάσπαρτα. Αυτοκίνητα. Καταστήματα. Χρήματα. Χαμόγελα ψεύτικα. Και σε τι μας βοήθησαν όλα αυτά; Να αποδείξουμε προσπαθούμε σε ποιόν τι; Ολόκληρη η ζωή, εάν συνεχίζει όπως μέχρι τώρα την γνώρισα, είναι ένας μάταιος αγώνας. Μα τόσο καραγκιόζηδες είμαστε που όσο το μάταιο, το ανώφελο, το ψεύτικο πλησιάζουμε τόσο περισσότερο ήρωες αισθανόμαστε. Ήρωες σε έναν κόσμο χάρτινο. Σε έναν κόσμο φανταστικό. Φανταστικός από αυτούς που ο άνθρωπος κατάφερε να κάνει πραγματικότητα. Μα ακόμα και έτσι δεν είναι ηλίθιο; Και τι θα γίνει αν θα βγεις από την αλυσίδα; Τι θα μπορέσουν να σου στερήσουν οι κλειδοκράτορες; Τα μόνα υπαρκτά στον κόσμο μας πράγματα είναι η ανθρωπιά και ο εαυτός μας. Ίσως να είναι ένα αυτά - βαριέμαι να το φιλοσοφήσω. Τίποτα λοιπόν κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει. Μόνο ο εαυτός σου.

Χθες σκεπτόμουν πως αν και είμαι στην ηλικία πολύ μικρός χρόνια ολόκληρα γράφω σε blogs. Έξι χρόνια από την ζωή μου σπαταλήθηκαν σε τρεις διεύθυνσης για να καταλήξω σήμερα να παραδεχτώ πως ο χώρος αυτός δεν είναι για μένα. Την πρώτη μου προσπάθεια την έκανα με την δημιουργία ενός blog στο yupi.gr. Μόλις είχα τότε ανακαλύψει το πόσο μου άρεσε ο κινηματογράφος και αποφάσισα να γράφω την γνώμη μου για ταινίες σε έναν δημόσιο χώρο. Ύστερα από λίγο άρχισα να δημοσιεύω μουσικές και βιβλία. Το πράγμα χειροτέρευσε όταν άρχισα και να εξομολογούμαι προσωπικές μου σκέψεις. Εκεί ήταν που το πράγμα μπασταρδεύτηκε τελείως. Ευτυχώς ένας ιός χτύπησε το yupi και… γιούπι… η σελίδα μου διαγράφηκε. Συνέχισα με μία νέα σελίδα στο blogspot. Εκεί άρχισα να δημοσιεύω διάφορα άρθρα για ότι συμβαίνει γύρω μας και λοιπά. Σε δύο χρόνια το blog είχε δημιουργήσει ένα φανατικό αναγνωστικό κοινό, όχι πολύ μικρό, αλλά ταυτόχρονα είχε μετατραπεί σε μία από τις αισχρές σελίδες που απεχθάνομαι. Αυτές που στις 20 αναρτήσε

Ἀπάνω μου ἔχω πάντοτε στὴ ζώνη μου σφιγμένο ἕνα μικρὸ ἀφρικανικὸν ἀτσάλινο μαχαίρι -ὅπως αὐτὰ ποὺ συνηθοῦν καὶ παίζουν οἱ Ἀραπάδες- ποὺ ἀπὸ ἕναν γέρο ἔμπορο τ᾿ ἀγόρασα στ᾿ Ἀλγέρι. Θυμᾶμαι, ὡς τώρα νἀ ῾τανε, τὸν γέρο παλαιοπώλη, ὅπου ἐμοίαζε μὲ μίαν παλιὰ ἐλαιογραφία τοῦ Γκόγια, ὀρθὸν πλάι σὲ μακριὰ σπαθιὰ καὶ σὲ στολὲς σχισμένες, νὰ λέει μὲ μία βραχνὴ φωνὴ τὰ παρακάτου λόγια. «Ἐτοῦτο τὸ μαχαίρι ἐδῶ ποὺ θέλεις ν᾿ ἀγοράσεις μὲ ἱστορίες ἀλλόκοτες ὁ θρύλος τό ῾χει ζώσει, κι ὅλοι τὸ ξέρουν πὼς αὐτοὶ ποὺ κάποια φορὰ τό ῾χαν, καθένας κάποιον ἄνθρωπο δικό του ἔχει σκοτώσει. Ὁ Δὸν Μπαζίλιο σκότωσε μ᾿ αὐτὸ τὴ Δόνα Τζούλια τὴν ὄμορφη γυναίκα του γιατὶ τὸν ἀπατοῦσε. Ὁ Κόντε Ἀντόνιο μία βραδιὰ τὸ δύστυχο ἀδερφό του μὲ τὸ μαχαίρι τοῦτο ἐδῶ κρυφὰ δολοφονοῦσε. Ἕνας Ἀράπης τὴ μικρὴ ἐρωμένη του ἀπὸ ζήλια καὶ κάποιος ναύτης Ἰταλὸς ἕναν Γραικὸ λοστρόμο. Χέρι σὲ χέρι ξέπεσε καὶ στὰ δικά μου χέρια. Πολλὰ ἔχουν δεῖ τὰ μάτια μου, μ᾿ αὐτὸ μοῦ φέρνει τρόμο. Σκύψε καὶ δές το, μι᾿ ἄγκυρα κι ἕνα οἰκόσημο ἔχει, εἰν

Παρακολουθώντας όλες τις προηγούμενες ημέρες τις προεκλογικές ομιλίες, όσες τουλάχιστον μπόρεσα και πρόλαβα, διαπίστωσα ότι ΝΔ και ΠαΣόΚ συνεχίζουν και στηρίζουν ακόμα και σήμερα, με μία ελεεινή ξετσιπωσιά, το σχέδιο του μνημονίου. Και το στηρίζουν γιατί είναι το μόνο ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση. Ρεαλιστικό δεν ξέρω εάν είναι πάντως από την κρίση δεν προβλέπεται να μας ανασύρει. Αξίζει επίσης να θυμηθούμε και να σημειώσουμε πως οι ρεαλιστικές πολιτικές που ακλούθησαν για τριάντα χρόνια ευθύνονται για το σήμερα. Δεν μπορούμε άρα να καταλήξουμε πουθενά αλλού από το ότι ο ρεαλισμός μόνος του δεν φθάνει. Όσο ρομαντικό και να φαίνεται και όσο ορθολογιστές επιθυμούμε να το παίζουμε πρέπει να το παραδεχτούμε. Το όνειρο πηγαίνει μπροστά τον κόσμο ο ρεαλισμός τον κρατάει για πάντα στην στασιμότητα. Και ας έχουμε πάντα στο μυαλό μας και αυτό που έγραψε ο Αμερικανός συγγραφέας William Burroughs: «Η μέθοδος για να σκοτώσεις έναν άνθρωπο ή ένα έθνος είναι να σταματήσεις τα όνειρά του. Με

Οι αρχηγοί και οι υπεύθυνοι τύπου των κομμάτων είναι η δημόσια εικόνα τους.Ότι λένε και κάνουν αντιπροσωπεύει πλήρως το κόμμα. Σήμερα ο "κύριος" Κασιδιάρης απέδειξε περίτρανα τον τραμπουκοφασισμό της Χρυσής Αυγής. Αυτοί ήταν η φύση τους από την εποχή των γερμανοτσολιάδων αυτή συνεχίζει και σήμερα να είναι. Λαέ ξύπνα και στείλε τους στον διάολο. Εκεί που ανήκουν. Στην τρύπα τους με όλη την κοινωνία απέναντί. Αυτοί είναι.

Πρέπει να ήμουν δέκα χρονών τότε. Βράδυ, είχα πάει με την αδελφή μου στον θερινό κινηματογράφο της γειτονιάς. Έπαιζε κάποια ταινία κινουμένων σχεδίων για παιδιά. Το μόνο που θυμάμαι από το βράδυ αυτό είναι το παρακάτω φιλμάκι που έπαιξε πριν από το κεντρικό έργο.  Πρόκειται για την μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων της Pixar, «For the birds». Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε ως «Τρελοπούλια».

Διαβάζω τα "ΝΕΑ" για ακόμα μία φορά και αναρωτιέμαι. Που άραγε να χάθηκε η παλιά καλή, έγκυρη εφημερίδα; Εάν κανένας παρακολουθήσει τα φύλα των τελευταίων καιρών, της κάποτε διάσημης εφημερίδας, θα δει πως συνεχώς βουτάει ακόμα πιο βαθιά στα σκατά. Εξελίσσεται σε ένα νέο "Καρφί". Ή μάλλον σε έναν "Ριζοσπάστη" του ΠΑΣΟΚ. Βέβαια και το ΠΑΣΟΚ σαν ένα μικρό πια κόμμα έχει ανάγκη και από την προσωπική του εφημερίδα. Στα χνάρια του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ και κάθε αριστερού κινήματος. Πριν από κάποια χρόνια ο πιτσιρίκος έγραφε: "Μην αγοράζεται την Ελευθεροτυπία, αφήστε την να κλείσει αξιοπρεπώς". Μήπως να επαναλάβουμε το ίδιο και σήμερα;