Στο Κάδρo

Μάλλον θα πρέπει να αισθάνομαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου για να τολμώ να κριτικάρω αρνητικά ένα βιβλίο και μία τηλεοπτική σειρά που έχουν συγκεντρώσει τόσους επαίνους. Πρώτα ήρθε το βιβλίο του Ελληνο-αυστραλού Χρήστου Τσιόλκα το 2010. Το βιβλίο διαβάστηκε σε αρκετές χώρες του κόσμου, κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις. Φέτος στην Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα, προβάλετε η αμερικανική τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου, σε μία παραγωγή του δικτύου NΒC. Η υπόθεση ξεκινά με ένα τραπέζι γενεθλίων μεταξύ οικογένειας και φίλων. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών ένας φιλοξενούμενος δίνει ένα χαστούκι σε ένα παιδί που δεν είναι δικό του. Αυτό το γεγονός είναι ικανό για να αποκαλύψει μυστικά μεταξύ φίλων αλλά και να φέρει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους με την πραγματικότητα και τον εαυτό τους. Προσπάθησα να διαβάσω το 2011 Το Χαστούκι, μέσα στους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του στην Ελλάδα. Προσπάθησα να παρακολουθήσω και την τηλεοπτική του μεταφορά. Το βιβλίο παραδέχομαι πως το διάβασα

Όταν θα μου κάνεις μαθήματα τέχνης, θα πρέπει πρώτα να τα ακολουθείς εσύ. Όταν μου μιλάς για την μουσική, θα πρέπει πρώτα να αποχωριστείς τα ακουστικά σου ή τέλος πάντων να τα χαμηλώσεις λίγο για να με ακούς. Γιατί όπως εσύ μου λες, στόχος κάθε τέχνης είναι η αλληλεπίδραση. Η μουσική είναι μία τέχνη, άρα η μουσική δεν μπορεί να περνάει με τέτοια ένταση μέσα από τα ακουστικά σου. Η μουσική πρέπει να αλληλεπιδρά. Όχι μόνο με τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, όχι μόνο με το μέσα σου, αλλά και με το έξω σου. Πρέπει να αναμιγνύεται με κάθε φυσικό ήχο που γεννά το περιβάλλον σου. Πρέπει να δένει με την βουή του δρόμου, με την πόρτα που τρέμει, με τον ήχο των εξατμίσεων, με τα γέλια των παιδιών δίπλα. Σταμάτα πια να συμβιβάζεσαι με τον αποστειρωμένο ήχο των ακουστικών σου. Βγάλ’ τα ή τουλάχιστον χαμήλωσε τα. Άκου και το Never Coming Down, από τον νέο δίσκο των Guster, Evermotion: Εικόνα ανάρτησης: Max B / flickr.com