Στο Κάδρo

Διαβάζω στο "ΠΟΝΤΙΚΙ" : "Δύο κρατούμενοι δραπέτευσαν από φυλακή της Αργεντινής, στην ποία λόγω έλλειψης προσωπικού οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι είχαν βάλει ως φύλακα ένα σκιάχτρο [...] Οι δραπέτες, που είχαν καταδικαστεί για ένοπλη ληστεία, σκαρφάλωσαν ένα τοίχο, μπροστά από το απαθές βλέμμα του σκιάχτρου, το οποίο είχε τοποθετηθεί στο φυλάκιο για να νομίζει κανείς ότι η φυλακή επιτηρούνταν." Ά ρε Παλαιοκώστα ... Και εσύ αναγκάζεσαι να ξοδεύεις λεφτά σε ελικόπτερα ...

Mία μέρα συζητάγαμε με ένα φίλο μου για βιβλία. Συζήτηση για τους συγγραφείς, τα είδη των βιβλίων, τις νέες κυκλοφορίες και τα σχετικά. Κάποια στιγμή, μέσα στην συζήτηση, ο φίλος μου άρχισε να μου λέει για το πόσο απολαμβάνει τα βιβλία του όταν τα διαβάζει στην παραλία. Και ενώ μου εξηγούσε το πόσο τον χαλαρώνει το κυματάκι σε συνδυασμό με την ανάγνωση, και άλλα τέτοια ηδονικά, το αποφάσισα. Θα το κάνω και εγώ. Την άλλη μέρα, το απόγευμα, πήρα ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία και κατέβηκα στην πλησιέστερη παραλία. Ανοίγω λοιπόν το καρεκλάκι θαλάσσης μου – που το είχα αγοράσει, ειδικά για την περίπτωση, το μεσημέρι από το «Λιντλ» - κάθομαι λίγο πιο πάνω από το σημείο που έσκαγαν ευχάριστα μικρά κυματάκια και ξεκινάω την ανάγνωση. Πριν προλάβω να πάω στην δεύτερη σελίδα εμφανίζονται μπροστά μου δύο αθλητές της άμμου (ένας άντρας, πολύ άσχημος ο κακομοίρης, και μία γυναίκα, κόλαση) και ξεκινούν. Τακα τακα τακα τακα οι ρακέτες και πάνω κάτω πάνω κάτω τα πλούσια κάλλη της κοπελιάς, πο

Ο ήλιος ξεπροβάλει πίσω από τον ορίζοντα της θάλασσας και λούζει με ένα υπέροχο πορτοκαλή χρώμα την παραλία. Ξαπλώνω στα βότσαλα, για να απολαύσω το υπέροχο τοπίο. Λίγο πιο δίπλα βλέπω κάτι περίεργα βότσαλα. Κυλινδρικό σχήμα και καφέ χρώμα. Κοιτάζω καλύτερα και διαπιστώνω πως πρόκειτε για πληθώρα από γόπες. Το χέρι μου ακουμπάει κάτι μαλακό και υγρό. Μην σας πάει το μυαλό σε κάτι πονηρό. Μία στοίβα από χαρτοπετσέτες και κωλόχαρτα ήταν. Αηδιασμένος, σηκώνομαι και κοιτώ προς την θάλασσα. Κάτι διάφανο καλύπτει σχεδόν όλη την επιφάνεια της. Αμέτρητες σακουλές και πλαστικά. Πάω να φύγω και σκοντάφτω σε κάτι μαλακό αλλά βαρύ. Ακούγετε σαν πλαστική σακούλα. Πολύ μάγκας αυτός που συγκέντρωσε τα σκουπίδια του σε μία σακούλα, αλλά ούτε που σκέφτηκε να την πετάξει στον κάδο (δύο μέτρα δίπλα). Πολύ μάγκες και οι ταβερνιάρηδες, στην άκρη της παραλίας, που μολύνουν τα καταγάλανα νερά με τα απόβλητά τους. Ακόμα και όταν ξέρουν ότι εξαρτώνται οικονομικά από αυτή. Τραγικό… Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, επε