Χάρτινο το φεγγαράκι, γόπες στην ακρογιαλιά …

Ο ήλιος ξεπροβάλει πίσω από τον ορίζοντα της θάλασσας και λούζει με ένα υπέροχο πορτοκαλή χρώμα την παραλία. Ξαπλώνω στα βότσαλα, για να απολαύσω το υπέροχο τοπίο. Λίγο πιο δίπλα βλέπω κάτι περίεργα βότσαλα. Κυλινδρικό σχήμα και καφέ χρώμα. Κοιτάζω καλύτερα και διαπιστώνω πως πρόκειτε για πληθώρα από γόπες.

Το χέρι μου ακουμπάει κάτι μαλακό και υγρό. Μην σας πάει το μυαλό σε κάτι πονηρό. Μία στοίβα από χαρτοπετσέτες και κωλόχαρτα ήταν.

Αηδιασμένος, σηκώνομαι και κοιτώ προς την θάλασσα. Κάτι διάφανο καλύπτει σχεδόν όλη την επιφάνεια της. Αμέτρητες σακουλές και πλαστικά.

Πάω να φύγω και σκοντάφτω σε κάτι μαλακό αλλά βαρύ. Ακούγετε σαν πλαστική σακούλα. Πολύ μάγκας αυτός που συγκέντρωσε τα σκουπίδια του σε μία σακούλα, αλλά ούτε που σκέφτηκε να την πετάξει στον κάδο (δύο μέτρα δίπλα).

Πολύ μάγκες και οι ταβερνιάρηδες, στην άκρη της παραλίας, που μολύνουν τα καταγάλανα νερά με τα απόβλητά τους. Ακόμα και όταν ξέρουν ότι εξαρτώνται οικονομικά από αυτή.

Τραγικό…

Σιχαίνομαι τον εαυτό μου, επειδή ξέρω ότι έχω ευθύνη και εγώ σε αυτό το αποκρουστικό τοπίο.