Στο Κάδρo

Και να που σήμερα σηκώθηκα με μία ελαφρά μελαγχολία και έναν μικρό φόβο. Η μελαγχολία φαντάζομε πηγάζει από την σκέψη πως και ο φετινός κύκλος κλείνει καταλήγοντας στο Καλοκαίρι και συνοδεύεται από τον φόβο για το τι πρόκειται να συναντήσω περνώντας τα χρόνια. Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Προσμονή, μελαγχολία, φόβος. Και καθώς σταδιακά το Καλοκαίρι θα μπαίνει για τα καλά εμείς δεν θα ήμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Γιατί μόλις καθίσουμε για λίγο στην άμμο, με το πρώτο ποτό στο μπαράκι της παραλίας, θα θελήσουμε τα πρωτοβρόχια. Για να έρθει έτσι ο καιρός που θα αναζητούμε τον ήλιο του Γενάρη και να περιμένουμε με αγωνία την Άνοιξη για να κλείσει και πάλι ο κύκλος. Έτσι δεν θα είναι για πάντα; Και το τι κυνηγάμε θα το βρίσκουμε μόνο όταν θα σταματάμε για λίγο το τρέξιμο και θα αναπολούμε. Τότε αυτό το «κάτι» θα το βρίσκουμε θαμμένο σε στιγμές όμορφες, περίεργες, αστείες, βιαστικές και περαστικές. Και επειδή έχω μπει σε κλίμα κλείνω το post με Ray Conniff και «A Time For Us»

Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να πω πως είμαι κάποιος ειδικός στην όπερα, αλλά επειδή παρακολούθησα την παράσταση του Γ. Χουβαρδά και της ΕΛΣ, Ντόν Τζοβάνι, για την οποία γίνετε πολύ συζήτηση, θα ήθελα να διατυπώσω ορισμένες σκέψεις. Στόχος της όπερας, όπως και κάθε τέχνης, είναι να ψυχαγωγεί και να επικοινωνεί με το κοινό. Βγαίνοντας από το Ηρώδειο άκουσα χίλιες δύο διαφορετικές απόψεις, και από κόσμο που το έργο του άρεσε και από κόσμο που δεν ικανοποιήθηκε. Άκουγα για πρώτη φορά σε όπερα στην Ελλάδα το κοινό πέρα από την μουσική να εμβαθύνει πραγματικά στο κείμενο, στην σκηνοθεσία, στους χαρακτήρες. Άρα ο Χουβαρδάς πέτυχε, αρχικά, στο να ενεργοποιήσει το κοινό του Ηρωδείου. Προσωπικά, η οπτική του Χουβαρδά στην όπερα δεν μου φάνηκε παρατραβηγμένη. Καταλαβαίνω απόλυτα την φράση «όταν “εκσυγχρονίζουμε” κάτι δεν το κάνουμε τραβεστί του σήμερα» – την οποία διάβασα στην Lifo από τον κ. Τσαγκαρουσιάνο –  αλλά δεν θεωρώ πως αξίζει στην συγκεκριμένη παράσταση. Ο Γ. Χουβαρδάς κατάφερε να δώσε

Το Καλοκαίρι για κάποιον περίεργο λόγο είναι η εποχή που διαβάζω περισσότερη εφημερίδα από κάθε άλλη. Δεν ανακάλυψα ποτέ την αιτία του φαινομένου αυτού, αν και νομίζω πως πίσω από την ιδιοτροπία μου αυτή κρύβετε η επιθυμία μου να κρατιέμαι μακριά από το ίντερνετ για λόγους ξεκούρασης και ανάπαυσης. Αυτές τις ημέρες, που η εξεταστική τρέχει και μαζί της και εγώ για να προλάβω, ξεφυλλίζω ότι έντυπο μου πέσει στο χέρι σε μία προσπάθεια καθαρισμού της σκέψης και ξεκούρασης. Από την απαλή και κεφάτη Lifo έως την συντηρητική και εξαιρετικά αντιπαθητική «Καθημερινή». Διαβάζω λοιπόν στην «Καθημερινή» την συνέντευξη του κορυφαίου τζαζίστα μουσικού Τσαρλς Λόιντ στην Γιώτα Σύκκα, με αφορμή την συνάντηση του επί σκηνής με την Μαρία Φαραντούρη: - Για δεκαετίες, οι Αμερικανοί τζαζίστες έβρισκαν στην Ευρώπη ένα φιλόξενο καταφύγιο από τον ρατσισμό που κυριαρχούσε στις ΗΠΑ. Πώς σας φαίνεται που τα νεοφασιστικά κόμματα αποκτούν τόση δύναμη στην Ευρώπη; - Ο ρατσισμός και ο φασισμός βασίζονται στην άγνοια

Σε «και καλά» καλοκαιρινή στήλη περιοδικού διαβάζω και φέτος τα «πρέπει» του Καλοκαιριού. Τι θα πρέπει απαραιτήτως να κάνουμε μέσα στους επόμενους μήνες. Το Καλοκαίρι όμως δεν προσφέρεται για «πρέπει» και για συμβουλές. Ο μήνας που μπορεί ο καθένας να κινηθεί όπως θέλει έξω από κάθε κανόνα και συμβουλή. Είναι κρίμα να φυλακίσουμε μέσα στα κάγκελα του «πρέπει» την καλύτερη περίοδο του χρόνου.

ΥΓ. Μαζί μας έφαγαν και τα κουνούπια.