Τι να τα κάνεις παιδί μου τα γράμματα; (v.2)

Το Καλοκαίρι για κάποιον περίεργο λόγο είναι η εποχή που διαβάζω περισσότερη εφημερίδα από κάθε άλλη. Δεν ανακάλυψα ποτέ την αιτία του φαινομένου αυτού, αν και νομίζω πως πίσω από την ιδιοτροπία μου αυτή κρύβετε η επιθυμία μου να κρατιέμαι μακριά από το ίντερνετ για λόγους ξεκούρασης και ανάπαυσης.

Αυτές τις ημέρες, που η εξεταστική τρέχει και μαζί της και εγώ για να προλάβω, ξεφυλλίζω ότι έντυπο μου πέσει στο χέρι σε μία προσπάθεια καθαρισμού της σκέψης και ξεκούρασης. Από την απαλή και κεφάτη Lifo έως την συντηρητική και εξαιρετικά αντιπαθητική «Καθημερινή».

Διαβάζω λοιπόν στην «Καθημερινή» την συνέντευξη του κορυφαίου τζαζίστα μουσικού Τσαρλς Λόιντ στην Γιώτα Σύκκα, με αφορμή την συνάντηση του επί σκηνής με την Μαρία Φαραντούρη:

- Για δεκαετίες, οι Αμερικανοί τζαζίστες έβρισκαν στην Ευρώπη ένα φιλόξενο καταφύγιο από τον ρατσισμό που κυριαρχούσε στις ΗΠΑ. Πώς σας φαίνεται που τα νεοφασιστικά κόμματα αποκτούν τόση δύναμη στην Ευρώπη;
- Ο ρατσισμός και ο φασισμός βασίζονται στην άγνοια και τον φόβο των εξωτερικών διαφορών. Αυτή την εποχή υπάρχει μια μεγάλη οικονομική ανισότητα στον κόσμο και πιστεύω ότι αυτό επιδεινώνει το πρόβλημα. Η άγνοια ξεπερνιέται από τη μόρφωση των νέων, όχι μόνο μέσα από τα βιβλία, αλλά και μέσα από παραδείγματα. Η καρδιά κάθε αναζητητή πρέπει να είναι ειλικρινής. Ευνοϊκοί άνεμοι φυσούν πάντοτε, πρέπει να σηκώσουμε ψηλά τα πανιά για να τους αιχμαλωτίσουμε.

Διαβάζοντας θυμάμαι την προ ολίγων ημερών συνέντευξη του εκδότη Στέφανου Πατάκη στην Lifo και την Κορίνα Φαρμακόρη. Θυμάμαι τον τρόπο με τον οποίο ο εκδότης αποδαιμονοποίησε τις «γραφικές συνομωσιολογίες» σχετικά με την σχέση εξουσίας και παιδείας:

«Η ενιαία τιμή είναι ένα δραματικό δείγμα τού πόσο αδιάφορος είναι ο πολιτικός κόσμος ως προς το θέμα του βιβλίου και του πολιτισμού. Για μένα αυτή ήταν μια αποκαλυπτική εμπειρία. Στις συζητήσεις με κυβερνητικά στελέχη ένιωθα ότι είχα έναν τοίχο απέναντί μου! Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης είχαν προαποφασίσει τι θα κάνουν και μας άκουγαν απλώς για να δείξουν ότι ενδιαφέρονται. […] Αυτό που από παλιά λεγόταν, ότι οι κυβερνήσεις δεν θέλουν ποτέ να προωθούν την παιδεία για να μην «ξυπνούν» οι πολίτες, εγώ το θεωρούσα υπερβολή. Αρχίζω, όμως, να υποψιάζομαι ότι αυτή η άποψη έχει μια δόση αλήθειας, ότι οι κυβερνήσεις θέλουν τον λαό αμόρφωτο, δεν θέλουν να “ξυπνήσει”».

Διάβασε ακόμα και το Τι να τα κάνεις παιδί μου τα γράμματα; (v.1)