Στο Κάδρo

Το πρωί ξύπνησα αργά. Βαθιά όνειρα με είχαν τραβήξει μέσα σε έναν σκοτεινό βούρκο. Άνοιξα τα μάτια μου και προσπάθησα να αναπνεύσω. Πνιγόμουν. Ένιωθα να τρέμω. Μεγάλες σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν από το μέτωπό μου και μου προκαλούσαν ένα οξύ βασανιστικό ρίγος. Άνοιξα το στόμα μου και ξαναπροσπάθησα. Πείρα λίγο αέρα μα δεν μου έφτανε. Με τις λιγοστές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει σηκώθηκα από το κρεβάτι. Πήγα στο μπάνιο και έριξα στο πρόσωπό μου άφθονο νερό. Με φόρα χτύπησα το κεφάλι μου στον τοίχο. Ξανά και ξανά. Σέρνοντας το βήμα μου κατέβηκα τα σκαλιά. Άναρθρες φωνές έβγαιναν από μέσα μου. Φώναζα κάποιον; Κάτι; Τι; Έκοψα έναν βλαστό από την γλάστρα δίπλα μου και άρχισα να παίζω με αυτόν στο χέρι μου. Τον πηγαινόφερνα στην παλάμη μου ώσπου εντόπισα ένα μυτερό του άκρο. Το κράτησα με πίεση. Έτσι ώστε να μου μπει βαθιά μέσα στο δέρμα. Χύθηκα στον καναπέ. Έπιασα το τηλεκοντρόλ και άρχισα να κλαίω. Δεν ξέρω γιατί. Έκλαιγα. Θρηνούσα μπροστά από το χειριστήριο. Ήμουν σίγουρος πως δεν θα άντ

Πρώτη ημέρα στην θεωρητική η καθηγήτρια μας είχε ρωτήσει εάν ξέρουμε τίποτα από Λατινικά. Τότε μία κοπελίτσα, που ποτέ στην μαθητική μου ζωή δεν συμπάθησα, σήκωσε το χέρι και αφού, σαν ηλίθιο φυτό, περίμενε την προσφώνηση της καθηγήτριας μας είπε με ύφος: «Scripta manent». Εγώ ούτε που τα είχα ξανακούσει αυτά. Το μόνο Λατινικό που είχα ακουστά ήταν για μία regina που rοssa τα amant.  Και ο Φώτης, ο καλοκάγαθος γεράκος της αριστεράς, κάπως έτσι θα την έπαθε.

Διάβασα σήμερα το πρωί, σε site που δεν θα κατονομάσω για να μην κακολογήσω, ένα ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο οι Έλληνες αφήνουν τα ελληνικά πανεπιστήμια λόγο κρίσης και φεύγουν να σπουδάσουν στα Βαλκάνια(;). Εκτός του ότι το συγκεκριμένο κείμενο είναι από αυτά που εάν ήταν ρεπορτάζ τηλεόρασης θα ήταν στα top 20 βίντεο του Θέμου, με έβαλε σε σοβαρές σκέψεις. Όχι για το ότι υπάρχουν κωθώνια που εγκαταλείπουν τα ελληνικά πανεπιστήμια για τα βουλγαρικά αλλά για την μανία των Ελλήνων με τα πτυχία. Για χρόνια στην νεοαστική και νεόπλουτη Ελλάδα εκατομμύρια νέοι μάχονταν για ένα πτυχίο ακόμα και αν αυτό δεν είχε την παραμικρή αξία γνώσεων και αναγνώρισης. Κατά εκατοντάδες, νέοι που στο σχολείο… «δεν τα έπαιρναν και πολύ», έφευγαν στην Ρουμανία, την Βουλγαρία, την Αλβανία και οπουδήποτε αλλού μπορούσαν να γίνουν γιατροί με Μ.Ο. Λυκείου 2 στην Φυσική και οικονομολόγοι με 5 στα Μαθηματικά. Με τα χρόνια το πράγμα εξελίχτηκαν. Διάφοροι επιχειρηματίες αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την επιτηδειότητα

Του Γ. Ανανδρανιστάκη από την "ΑΥΓΗ" Όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις εκλογές αλλά και όσοι μετεκλογικά χειροκροτούν την εγκληματική δράση των ναζιστών και δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις ότι θα τους ψήφιζαν και με τα δύο χέρια, όλοι αυτοί και αυτές είναι καθάρματα, ρατσιστές, απαίδευτα ζώα, φαλλοκράτες (οι άντρες), θρασύδειλοι που περιμένουν από τους άλλους να καθαρίσουν για πάρτη τους, ανιστόρητοι, βλάκες, σκατόψυχοι, ανθρωπάρια που ψηλώνουν σκαρφαλώνοντας στις στιβαρές πλάτες δίμετρων δολοφόνων. Εκτός από τα προαναφερθέντα, οι ψηφοφόροι και οι υποστηρικτές της Χρυσής Αυγής είναι ενδεχομένως και θύματα της κρίσης, όπως και εκατομμύρια άλλοι Έλληνες, οι οποίοι όμως δεν υπέπεσαν ούτε στιγμή στον πειρασμό του φασισμού. Διότι, για να γίνεις φασίστας, δεν αρκεί να είσαι φτωχός, πρέπει να είσαι και κτήνος. Η κρίση έθρεψε το κακό, δεν γέννησε το κακό. Το 1993, όταν οι νοικοκυραίοι των Μεσογείων, πωρωμένοι από τον Ευαγγελάτο, κυνήγαγαν σε ζωντανή μετάδοση τους Αλβανούς με τις καραμπίνες, δ