Στο Κάδρo

Ξεκάθαρο το χθεσινό χτύπημα του Συμβουλίου της Επικρατείας κατά της Κυβέρνησης. Ήταν ίσως η πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία που το ανώτατο δικαστήριο έκρινε εξ ολοκλήρου αντισυνταγματικό έναν νόμο, χωρίς να δίνει περιθώρια διόρθωση του. Και πρόκειται για το ίδιο δικαστήριο που κήρυξε συνταγματικά όλα τα Μνημόνια, όπως και το «μαύρο» στην ΕΡΤ. Το χτύπημα ήταν πολιτικό και αμυντικό. Και καίριο. Μπορεί η πρόθεση της Κυβέρνησης να ήταν αγαθή αλλά η αποτυχία της τεράστια. Καλείται τώρα να διαχειριστεί μία επικοινωνιακή λαίλαπα που θα εξαπολυθεί εναντίον της από τα ΜΜΕ. Το κείμενο αυτό το γράφω αργά το βράδυ, δίχως γνώση του τι θα επακολουθήσει με το φώς της μέρας. Πολύ πρόχειρα θα προσπαθήσω να δώσω την εικόνα μου σχετικά με επικοινωνιακά-πολιτικά κέρδη και απώλειες για τα στρατόπεδα και τους πρωταγωνιστές της υπόθεσης «Τηλεοπτικές Άδειες».

Του John B. Judis , από το αμερικανικό περιοδικό Dissent Σήμερα μία σειρά από κόμματα της ευρωπαϊκής αριστεράς τοποθετούν στη βάση της στρατηγικής τους τις θεωρίες του Λακλάου περί «λαϊκισμού». Ο John Judis είναι πολιτικός επιστήμονας και πολιτικός συντάκτης σε μία σειρά από αμερικανικά δημοκρατικά-προοδευτικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Το τελευταίο διάστημα κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ το βιβλίο του με τίτλο «Η Λαϊκιστική Έκρηξη» . Πρόκειται για μία περισσότερο συγκριτική μελέτη του λαϊκιστικού φαινομένου, που ξεκινά από την Αμερική του 19ου αιώνα και φτάνει έως σήμερα. Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην φθινοπωρινή  έκδοση του αμερικανικού περιοδικού Dissent. Σε αυτό ο John Judis προσπαθεί περιληπτικά να αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται η σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά τον όρο «Λαϊκισμός», περιδιαβαίνοντας τις θεωρίες του Ερνέστο Λακλάου και της Σαντάλ Μουφ.

Η είδηση έκανε έναν μικρό γύρω του ελληνικού διαδικτύου πριν λίγες ημέρες. Οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο στο Ωραιόκαστρο για να μοιράσουν ενημερωτικό υλικό ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ της αλληλεγγύης στα προσφυγόπουλα. Μαζί τους είχαν ένα πανό κατά του ρατσισμού, στο οποίο αναγράφονταν οι στοίχοι των Active Member: «Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς».

Χ θες ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζω βαφτίστηκε «κανονικό πολιτικό κόμμα». Τι σημαίνει κανονικό κόμμα; Μάλλον σημαίνει κόμμα ηγεσίας. Προσωποπαγές κόμμα. Σημαίνει μάλλον ότι όταν ο υποψήφιος πρόεδρος είναι ο Πρωθυπουργός οι σύνεδροι θα πρέπει με 100% να τον εκλέγουν. Και να προχωρούν παρακάτω. Αυτό απ’ ότι έχω καταλάβει σημαίνει «κανονικό κόμμα». Προσωπικά, αν και αποτελώ έναν απολύτως ψυχρό παρατηρητή των κομμάτων και των εκλογών, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η κατάσταση αυτή βαφτίζεται «κανονικότητα». Για να μας το λένε όμως όλοι οι δημοσιολογούντες, όλοι οι «ειδικοί», όλο το «στρατόπεδο της λογικής», έτσι θα είναι. Ίσως θα πρέπει να υπακούσουμε και την επόμενη συμβουλή τους. Ότι ο πρόεδρος του κόμματος θα πρέπει να εκλέγετε απευθείας από τη βάση και ότι τα συνέδρια θα πρέπει να καταργηθούν, ως παρωχημένες μορφές δήθεν εσωκομματικής δημοκρατίας, βγαλμένες από σελίδες του μακρινού παρελθόντος. Εκσυγχρονισμός.

Και στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και σε κάθε αριστερή διάσκεψη και συνάντηση, σε κάθε οργάνωση, θα έπρεπε να είχε τεθεί σοβαρά το εξής ερώτημα: Τι είδους αριστερά θέλουμε; Μία αριστερά της στιγμής ή μία αριστερά για το αύριο; Π αρακολουθώντας αρκετές από τις τοποθετήσεις στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μπορώ να πω πως τα πράγματα ήταν καλύτερα από όσο περίμενα. Το συνέδριο, αν και μονοπωλήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα κυβερνητικά, δεν μετατράπηκε σε ένα κυβερνητικό συνέδριο, με φανερή τάση για κριτική. Παρόλα αυτά για άλλη μία φορά οι τοποθετήσεις των συνέδρων και των στελεχών επικεντρώθηκαν στην επικαιρότητα, ξεπετάγοντας ζητήματα ιδεολογίας με ασαφείς φράσεις-συνθήματα («Σοσιαλισμός του 21ου αιώνα»). Για άλλη μία φορά το Συνέδριο απέτυχε να θέσει τον στόχο ενός σχεδίου που θα ξεφεύγει από το σήμερα. Που θα ξεφεύγει από τα μνημόνια και θα δίνει την προοπτική για το αύριο. Και αυτό την ίδια στιγμή που το κόμμα επιχειρηματολογεί στη βάση του ότι εφαρμόζει μία σκληρή πολιτική μέσα όμως σε ένα ευ

Ο τίτλος του post δεν αποτελεί προτροπή δική μου. Αποτελεί το ξεκάθαρο μήνυμα το οποίο εκπέμπει το επικοινωνιακό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας, και το οποίο με τον καλύτερο τρόπο υποστήριξε χθες στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είχε ζητήσει μία συζήτηση για τη διαφθορά. Τελικά από κατήγορος βρέθηκε με εξαιρετική ευκολία στη θέση του κατηγορούμενου. Η αμηχανία του φάνηκε όταν στο τέλος κατηγόρησε την πλειοψηφίας ότι διχάζει την κοινωνία με συζητήσεις τέτοιου τύπου. Με συζητήσεις δηλαδή που ο ίδιος είχε ζητήσει να διεξαχθούν. Τα θέματα που τέθηκαν εξ αρχής στο τραπέζι ήταν σαφή. Τα κομματικά θαλασσοδάνεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, η σκανδαλώδεις ρυθμίσεις για αμνήστευση των στελεχών των τραπεζών που παρείχαν στα κόμματα αυτά τα δάνεια, τα προσωπικά δάνεια του Κυριάκου Μητσοτάκη για τον «Κήρυκα Χανίων» και η υπόθεση της Siemens.

Ίσως κανένας άλλος να μην αγάπησε τόσο πολύ το διαδίκτυο όσο η παρέα του The Press Project. Διαβάζοντας το «προτελευταίο κείμενο του ThePressProject» , δια χειρός Κώστα Εφήμερου, νιώθω πολύ πιο άσχημα από ότι περίμενα. Είναι ίσως η αγάπη που νιώθω για όλα τα όμορφα πράγματα. Και ιδιαίτερα η αγάπη που νιώθω για όλα τα όμορφα πράγματα στο διαδίκτυο, ακόμα και τα απλήρωτα (μαύρο χιούμορ). Αν και διαφωνώ με την προβολή των εσώψυχων του ιδιοκτήτη, καταλαβαίνω απολύτως τα αισθήματά του. Καταλαβαίνω απολύτως τα αισθήματα ενός δημιουργικού ανθρώπου στην Ελλάδα της κρίσης.

Μία σύγκρουση μεταξύ τεχνοκρατών που σου λένε ότι ο κόσμος πρέπει να παραμείνει ο ίδιος, παρά τα προβλήματά του, και συντηρητικών λαϊκιστών που προκρίνουν την απόλυτη καταστροφή. Η επιλογή που έχουν να κάνουν οι Αμερικανοί το Νοέμβριο είναι μεταξύ κακού και χειρότερου. Ενώ τα πολιτικά προγράμματα των υποψηφίων είναι πιο ανατρεπτικά από κάθε άλλη φορά, η αντιπαράθεση εστιάζεται στη σύγκρουση ανάμεσα σε έναν λαϊκιστή και μία τεχνοκράτη. O Carlo Invernizzi Accetti, αναπληρωτής Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο City College της Νέας Υόρκης, αποδίδει τη σημερινή πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ σε μία λαϊκιστική στροφή των Ρεπουμπλικάνων , που συντελέστηκε σταδιακά την τελευταία εικοσαετία, και συνοδεύτηκε από τη μετακίνηση των Δημοκρατικών προς το κέντρο. «Ο αγώνας μεταξύ τεχνοκρατών και λαϊκιστών μας δίνει την αίσθηση μίας επιλογής μεταξύ της διατήρησης του συστήματος ως έχει ή μίας συθέμελης καταστροφής. Για όσους επιθυμούν μια ουσιαστική πολιτική εναλλακτική, η κατάσταση αυτή δεν αποτελε

Σε συνέντευξή της στην Athens Voice, η Χαρούλα Αλεξίου δηλώνει σχετικά με τον αγώνα της υπέρ των απολυμένων καθαριστριών: «Α! Το γάντι αυθόρμητο αλλά και ωραίο. Κοίταξε, τη θεωρώ σήμερα μια αφελή πράξη, όχι για το γιατί αλλά για το πώς. Το να πάω να τραγουδήσω για κάποιους ανθρώπους που “διαδηλώνουν” το πρόβλημά τους το έχω κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνω βέβαια. Οι γυναίκες αυτές μου ζήτησαν να πάω να τραγουδήσω και το δέχτηκα. Δεν φαντάστηκα πως θα το οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λάθος που πήγα να τραγουδήσω για μια μερίδα απολυμένων γυναικών ούτε με νοιάζει η κακόβουλη κριτική – έχω μέσα μου τη δική μου φωνή δικαιοσύνης που με ησυχάζει. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα. Λειτουργώ αυθόρμητα και καμιά φορά και παρορμητικά. Μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με συναυλίες φιλανθρωπικού τύπου είμαι πολύ προσεχτική πλέον, γιατί έχουν δει κι εκεί τα μάτια μου...».

H ακροδεξιά τρομοκρατία φαίνεται πως κέρδισε άλλη μία σημαντική νίκη κατά της ειρήνης στην αιματοβαμμένη Κολομβία. Π ολλοί Κολομβιανοί ξέσπασαν σε δάκρυα το βράδυ της Κυριακής μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος που διενεργήθηκε στην χώρα. Σκοπός του δημοψηφίσματος η λαϊκή έγκριση της ειρηνευτικής συμφωνίας, η οποία είχε επιτευχθεί  μεταξύ της κυβέρνησης και των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC), για να βάλει ένα τέλος στις εμφύλιες συγκρούσεις μισού αιώνα. Η συμφωνία είχε υπογραφεί πριν το δημοψήφισμα, σε μία πανηγυρική εορτή, από τον Πρόεδρο Χουάν Μανουέλ Σάντος και τον αρχηγό της FARC Τιμολέον Χιμένες. Με μια ελάχιστη πλειοψηφία περίπου 60.000 ψήφων οι εκλογείς που προσήλθαν στις κάλπες απέρριψαν αυτή την συμφωνία, η οποία προετοιμαζόταν επί τέσσερα χρόνια, ύστερα από την δημοψηφισματικού χαρακτήρα Προεδρική εκλογή του μετριοπαθή Σάντος. Αποτέλεσμα «σοκ» για αρκετούς από τους πολίτες της Κολομβίας, τη διεθνή κοινότητα αλλά και τους δημοσ

Π ερίπου 3,5 εκατομμύρια εκλογείς προσήλθαν χθες στα εκλογικά κέντρα της Ουγγαρίας προκειμένου να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα σχετικά με το σχέδιο μετεγκατάστασης προσφύγων στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαντώντας στο ερώτημα: «Θέλετε η Ευρωπαϊκή Ένωση να θεσπίσει την υποχρεωτική μετεγκατάσταση των μη-ουγγρικής καταγωγής πολιτών στην Ουγγαρία, χωρίς την έγκριση του Κοινοβουλίου της Ουγγαρίας;». Ένα ερώτημα με τόσο δόλια διατύπωση, αφού στα δημοψηφίσματα ενίοτε η ερώτηση δίνει από μόνη της τον νικητή.