Η ενοχοποίηση των αγώνων.
Σε συνέντευξή της στην Athens Voice, η Χαρούλα Αλεξίου δηλώνει σχετικά με τον αγώνα της υπέρ των απολυμένων καθαριστριών:
«Α! Το γάντι αυθόρμητο αλλά και ωραίο. Κοίταξε, τη θεωρώ σήμερα μια αφελή πράξη, όχι για το γιατί αλλά για το πώς. Το να πάω να τραγουδήσω για κάποιους ανθρώπους που “διαδηλώνουν” το πρόβλημά τους το έχω κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνω βέβαια. Οι γυναίκες αυτές μου ζήτησαν να πάω να τραγουδήσω και το δέχτηκα. Δεν φαντάστηκα πως θα το οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λάθος που πήγα να τραγουδήσω για μια μερίδα απολυμένων γυναικών ούτε με νοιάζει η κακόβουλη κριτική – έχω μέσα μου τη δική μου φωνή δικαιοσύνης που με ησυχάζει. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα. Λειτουργώ αυθόρμητα και καμιά φορά και παρορμητικά. Μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με συναυλίες φιλανθρωπικού τύπου είμαι πολύ προσεχτική πλέον, γιατί έχουν δει κι εκεί τα μάτια μου...».
Είναι προφανές ότι η καλλιτέχνης νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Μπορεί να δηλώνει πως «το να πάει να τραγουδήσει για κάποιους ανθρώπους που “διαδηλώνουν” το έχει κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνει», αλλά νιώθει και υποχρέωση να ξεπληρώσει τις ενοχές της χαρακτηρίζοντας τη μεγαλειώδη συναυλία στο Σύνταγμα ως μία «αφελή πράξη». Μία λελογισμένη πράξη άραγε θα ήταν η γνωστή τακτική καλλιτεχνών να συμπαραστέκονται μόνο με ψυχρά και κούφια λόγια;
Οι δηλώσεις έδωσαν αφορμή για διάφορα πικρόχολα σχόλια στο διαδίκτυο, όπως εκείνο του Νίκου Ζαχαριάδη στο Protagon, ο οποίος είναι προφανές πως δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πολιτική από τα κόμματα, την κοινωνία από την επικοινωνία. Σύνηθες χαρακτηριστικό των οπαδών της «λογικής». Δεν την τρομάζουν αυτά τη Χαρούλα, εξάλλου όπως λέει «έχει μέσα της τη δική της φωνή δικαιοσύνης που την ησυχάζει».
Οι ενοχές όμως υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν μόνο στη Χαρούλα, υπάρχουν στη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που επί έξι χρόνια ταύτισαν τους κοινωνικούς τους αγώνες με τη κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Πίστεψαν πως η δικαίωση των αγώνων τους βρισκόταν στις καρέκλες της πολιτικής αρχής. Οι κοινωνικοί αγώνες όμως δεν δικαιώνονται από τις εξουσίες. Οι κοινωνικοί αγώνες δικαιώνονται όταν κάθε ένας αδύναμος νιώσει ισχυρός. Όταν ο αδικημένος διεκδικήσει το δίκιο του. Ο αγώνας για τις καθαρίστριες του Υπουργείο Οικονομικών δικαιώθηκε όταν αυτές οι γυναίκες ένιωσαν ισχυρές για να τα βάλουν με ένα ολόκληρο σύστημα, και τα έβαλαν. Δεν περίμεναν ποτέ να γίνουν το σύστημα.
Το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει μεγάλο μέρος της αριστεράς οφείλεται στο γεγονός πως έθεσε ως πρώτο στόχο την εξουσία και όχι την ανατροπή της. Και συνεχίζει και σήμερα να θεωρεί την κρατική εξουσία, στο σημερινό σύστημα όπως υφίσταται, το μεγάλο υπερ-όπλο της.
Μα μόνο η κρατική εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πουκάμισο αδειανό.
«Α! Το γάντι αυθόρμητο αλλά και ωραίο. Κοίταξε, τη θεωρώ σήμερα μια αφελή πράξη, όχι για το γιατί αλλά για το πώς. Το να πάω να τραγουδήσω για κάποιους ανθρώπους που “διαδηλώνουν” το πρόβλημά τους το έχω κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνω βέβαια. Οι γυναίκες αυτές μου ζήτησαν να πάω να τραγουδήσω και το δέχτηκα. Δεν φαντάστηκα πως θα το οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θεωρώ λάθος που πήγα να τραγουδήσω για μια μερίδα απολυμένων γυναικών ούτε με νοιάζει η κακόβουλη κριτική – έχω μέσα μου τη δική μου φωνή δικαιοσύνης που με ησυχάζει. Αλλά, βρε παιδί μου, δεν έπρεπε να πάω στο Σύνταγμα. Λειτουργώ αυθόρμητα και καμιά φορά και παρορμητικά. Μόνο σε ό,τι έχει να κάνει με συναυλίες φιλανθρωπικού τύπου είμαι πολύ προσεχτική πλέον, γιατί έχουν δει κι εκεί τα μάτια μου...».
Είναι προφανές ότι η καλλιτέχνης νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί. Μπορεί να δηλώνει πως «το να πάει να τραγουδήσει για κάποιους ανθρώπους που “διαδηλώνουν” το έχει κάνει πολλές φορές και θα το ξανακάνει», αλλά νιώθει και υποχρέωση να ξεπληρώσει τις ενοχές της χαρακτηρίζοντας τη μεγαλειώδη συναυλία στο Σύνταγμα ως μία «αφελή πράξη». Μία λελογισμένη πράξη άραγε θα ήταν η γνωστή τακτική καλλιτεχνών να συμπαραστέκονται μόνο με ψυχρά και κούφια λόγια;
Οι δηλώσεις έδωσαν αφορμή για διάφορα πικρόχολα σχόλια στο διαδίκτυο, όπως εκείνο του Νίκου Ζαχαριάδη στο Protagon, ο οποίος είναι προφανές πως δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πολιτική από τα κόμματα, την κοινωνία από την επικοινωνία. Σύνηθες χαρακτηριστικό των οπαδών της «λογικής». Δεν την τρομάζουν αυτά τη Χαρούλα, εξάλλου όπως λέει «έχει μέσα της τη δική της φωνή δικαιοσύνης που την ησυχάζει».
Οι ενοχές όμως υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν μόνο στη Χαρούλα, υπάρχουν στη μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που επί έξι χρόνια ταύτισαν τους κοινωνικούς τους αγώνες με τη κατάληψη της κρατικής εξουσίας. Πίστεψαν πως η δικαίωση των αγώνων τους βρισκόταν στις καρέκλες της πολιτικής αρχής. Οι κοινωνικοί αγώνες όμως δεν δικαιώνονται από τις εξουσίες. Οι κοινωνικοί αγώνες δικαιώνονται όταν κάθε ένας αδύναμος νιώσει ισχυρός. Όταν ο αδικημένος διεκδικήσει το δίκιο του. Ο αγώνας για τις καθαρίστριες του Υπουργείο Οικονομικών δικαιώθηκε όταν αυτές οι γυναίκες ένιωσαν ισχυρές για να τα βάλουν με ένα ολόκληρο σύστημα, και τα έβαλαν. Δεν περίμεναν ποτέ να γίνουν το σύστημα.
Το σημερινό αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει μεγάλο μέρος της αριστεράς οφείλεται στο γεγονός πως έθεσε ως πρώτο στόχο την εξουσία και όχι την ανατροπή της. Και συνεχίζει και σήμερα να θεωρεί την κρατική εξουσία, στο σημερινό σύστημα όπως υφίσταται, το μεγάλο υπερ-όπλο της.
Μα μόνο η κρατική εξουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα πουκάμισο αδειανό.