Όταν ο μουσικός απαγορεύει τo έργο του.
Η είδηση έκανε έναν μικρό γύρω του ελληνικού διαδικτύου πριν λίγες ημέρες. Οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο στο Ωραιόκαστρο για να μοιράσουν ενημερωτικό υλικό ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ της αλληλεγγύης στα προσφυγόπουλα. Μαζί τους είχαν ένα πανό κατά του ρατσισμού, στο οποίο αναγράφονταν οι στοίχοι των Active Member: «Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς».
Αντιδρώντας, ο B.D. Foxmoor των Active Member, απάντησε μέσα από την επίσημη σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook:
«Βρείτε μωρέ τίποτα δικό σας. Σταματείστε με τη πάρτη μου κομματοσκυλάκια και μη βάζετε μπροστά τα παιδιά. Αν δε κάνω λάθος είστε με τη κυβέρνηση που τους κρατάει φυλακισμένους τόσο καιρό. Ήθελα να ξερα γιατί δε βάζετε κανα στίχο από τους κομματοθρεμένους καλλιτεχνάδες που σας περιτριγυρίζουν. και τέλος όταν βάζετε κάτι στα κωλόπανα σας πάνω με θράσος, να ´χετε και το θάρρος να γράφετε ποιανού είναι. Δε σας ανήκει τίποτα και σίγουρα δεν είχα κανένα σας στο μυαλό μου όταν το έγραφα».
Απαγορεύει ο μουσικός τη μουσική του; Απαγορεύει ο στιχουργός τη χρήση των στοίχων του; Με ποια εξήγηση; Δεν υπόκειται η αναπαραγωγή τους στους όρους ορθής χρήσης;
Δεν υπάρχει ορθή χρήση της μουσικής, όπως δεν υπάρχει και ορθή ερμηνεία της μουσικής. Αν από κάτι αντλεί δύναμη η τέχνη είναι ακριβώς από αυτή την ασάφεια της. Πόσες χιλιάδες κόσμου μπορούν να έρθουν σε επαφή μαζί της και την ίδια στιγμή να σκεφτούν άλλες τόσες χιλιάδες ερμηνείες. Αυτή η παραγωγή σκέψης και συναισθημάτων, υποκειμενικών και απολύτως προσωπικών, είναι που δίνει στην τέχνη διαχρονικότητα. Η ίδια αυτή λειτουργία είναι και η προσφορά της τέχνης σε ένα κόσμο που γυρίζει.
Και ο καλλιτέχνης βρίσκεται μέσα σε αυτές τις χιλιάδες εγκεφάλων, τις χιλιάδες ιδεών που παράγονται ταυτοχρόνως. Και καθοδηγεί ο ίδιος ως πνευματικός δημιουργός αλλά και δημιουργός πνεύματος, την πνευματική λειτουργία του κοινού. Είναι εξαιρετικά σπουδαιότερος ο ρόλος του για να σπαταλά τον χρόνο του ψάχνοντας από πού πηγάζει το ερέθισμα, με ποιόν τρόπο το κοινό επικοινωνεί με το έργο του. Εξάλλου αυτή η επικοινωνία συμβαίνει μέσα σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από γεγονότα και αντικειμενικές συνθήκες. Στον χώρο των ιδεών, όπου το ερέθισμα ελάχιστα σχετίζεται με τον επικαιρικό πομπό του.
Το έργο ανήκει στον δημιουργό του μόνο κατά την στιγμή της πνευματικής παραγωγής του. Από την στιγμή που απελευθερώνεται ο δημιουργός δεν έχει καμία κτίση πάνω του. Και αυτό γιατί στον χώρο των ιδεών, όπου οι δέκτες έρχονται σε επαφή με το έργο, δεν αναγνωρίζονται ιδιοκτησίες. Η μόνη ιδιοκτησία του δημιουργού στο έργο είναι η εμπορική. Μία ιδιοκτησία-σύμβαση με τον σημερινό πραγματικό κόσμο, στον οποίο από τέτοιες συμβάσεις εξαρτάται η βιολογική μας επιβίωσή. Το ανάγεις όμως αυτή την κτίση-συμβιβασμό στο πεδίο των ιδεολογικών διαφορών είναι σαν να αναγνωρίζεις τον κόσμο αυτόν ως αποτέλεσμα ιδεών που ασπάζεσαι. Και αυτό σίγουρα δεν ισχύει για τους Active Member. Αυτό ενδεχομένως να ισχύει για ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατρέψει την συνθηκολόγηση με το σήμερα σε προσωπικό ιδεολόγημα.
Αντιδρώντας, ο B.D. Foxmoor των Active Member, απάντησε μέσα από την επίσημη σελίδα του συγκροτήματος στο Facebook:
«Βρείτε μωρέ τίποτα δικό σας. Σταματείστε με τη πάρτη μου κομματοσκυλάκια και μη βάζετε μπροστά τα παιδιά. Αν δε κάνω λάθος είστε με τη κυβέρνηση που τους κρατάει φυλακισμένους τόσο καιρό. Ήθελα να ξερα γιατί δε βάζετε κανα στίχο από τους κομματοθρεμένους καλλιτεχνάδες που σας περιτριγυρίζουν. και τέλος όταν βάζετε κάτι στα κωλόπανα σας πάνω με θράσος, να ´χετε και το θάρρος να γράφετε ποιανού είναι. Δε σας ανήκει τίποτα και σίγουρα δεν είχα κανένα σας στο μυαλό μου όταν το έγραφα».
Απαγορεύει ο μουσικός τη μουσική του; Απαγορεύει ο στιχουργός τη χρήση των στοίχων του; Με ποια εξήγηση; Δεν υπόκειται η αναπαραγωγή τους στους όρους ορθής χρήσης;
Δεν υπάρχει ορθή χρήση της μουσικής, όπως δεν υπάρχει και ορθή ερμηνεία της μουσικής. Αν από κάτι αντλεί δύναμη η τέχνη είναι ακριβώς από αυτή την ασάφεια της. Πόσες χιλιάδες κόσμου μπορούν να έρθουν σε επαφή μαζί της και την ίδια στιγμή να σκεφτούν άλλες τόσες χιλιάδες ερμηνείες. Αυτή η παραγωγή σκέψης και συναισθημάτων, υποκειμενικών και απολύτως προσωπικών, είναι που δίνει στην τέχνη διαχρονικότητα. Η ίδια αυτή λειτουργία είναι και η προσφορά της τέχνης σε ένα κόσμο που γυρίζει.
Το έργο ανήκει στον δημιουργό του μόνο κατά την στιγμή της πνευματικής παραγωγής του.
 |
| “World of Ideas”, colored markers, pencil, and pen (zoestudiowork.wordpress.com) |
Και ο καλλιτέχνης βρίσκεται μέσα σε αυτές τις χιλιάδες εγκεφάλων, τις χιλιάδες ιδεών που παράγονται ταυτοχρόνως. Και καθοδηγεί ο ίδιος ως πνευματικός δημιουργός αλλά και δημιουργός πνεύματος, την πνευματική λειτουργία του κοινού. Είναι εξαιρετικά σπουδαιότερος ο ρόλος του για να σπαταλά τον χρόνο του ψάχνοντας από πού πηγάζει το ερέθισμα, με ποιόν τρόπο το κοινό επικοινωνεί με το έργο του. Εξάλλου αυτή η επικοινωνία συμβαίνει μέσα σε έναν άλλο κόσμο, μακριά από γεγονότα και αντικειμενικές συνθήκες. Στον χώρο των ιδεών, όπου το ερέθισμα ελάχιστα σχετίζεται με τον επικαιρικό πομπό του.
Το έργο ανήκει στον δημιουργό του μόνο κατά την στιγμή της πνευματικής παραγωγής του. Από την στιγμή που απελευθερώνεται ο δημιουργός δεν έχει καμία κτίση πάνω του. Και αυτό γιατί στον χώρο των ιδεών, όπου οι δέκτες έρχονται σε επαφή με το έργο, δεν αναγνωρίζονται ιδιοκτησίες. Η μόνη ιδιοκτησία του δημιουργού στο έργο είναι η εμπορική. Μία ιδιοκτησία-σύμβαση με τον σημερινό πραγματικό κόσμο, στον οποίο από τέτοιες συμβάσεις εξαρτάται η βιολογική μας επιβίωσή. Το ανάγεις όμως αυτή την κτίση-συμβιβασμό στο πεδίο των ιδεολογικών διαφορών είναι σαν να αναγνωρίζεις τον κόσμο αυτόν ως αποτέλεσμα ιδεών που ασπάζεσαι. Και αυτό σίγουρα δεν ισχύει για τους Active Member. Αυτό ενδεχομένως να ισχύει για ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ που έχει μετατρέψει την συνθηκολόγηση με το σήμερα σε προσωπικό ιδεολόγημα.