Μία συλλογή από στιγμές
Και να που σήμερα σηκώθηκα με μία ελαφρά μελαγχολία και έναν μικρό φόβο. Η μελαγχολία φαντάζομε πηγάζει από την σκέψη πως και ο φετινός κύκλος κλείνει καταλήγοντας στο Καλοκαίρι και συνοδεύεται από τον φόβο για το τι πρόκειται να συναντήσω περνώντας τα χρόνια.
Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Προσμονή, μελαγχολία, φόβος.
Και καθώς σταδιακά το Καλοκαίρι θα μπαίνει για τα καλά εμείς δεν θα ήμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Γιατί μόλις καθίσουμε για λίγο στην άμμο, με το πρώτο ποτό στο μπαράκι της παραλίας, θα θελήσουμε τα πρωτοβρόχια. Για να έρθει έτσι ο καιρός που θα αναζητούμε τον ήλιο του Γενάρη και να περιμένουμε με αγωνία την Άνοιξη για να κλείσει και πάλι ο κύκλος.
Έτσι δεν θα είναι για πάντα; Και το τι κυνηγάμε θα το βρίσκουμε μόνο όταν θα σταματάμε για λίγο το τρέξιμο και θα αναπολούμε. Τότε αυτό το «κάτι» θα το βρίσκουμε θαμμένο σε στιγμές όμορφες, περίεργες, αστείες, βιαστικές και περαστικές.
Και επειδή έχω μπει σε κλίμα κλείνω το post με Ray Conniff και «A Time For Us», σε μία φοβερή διασκευή από τον Αντώνη Κανάκη.
Όλοι το έχουμε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Προσμονή, μελαγχολία, φόβος.
Και καθώς σταδιακά το Καλοκαίρι θα μπαίνει για τα καλά εμείς δεν θα ήμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Γιατί μόλις καθίσουμε για λίγο στην άμμο, με το πρώτο ποτό στο μπαράκι της παραλίας, θα θελήσουμε τα πρωτοβρόχια. Για να έρθει έτσι ο καιρός που θα αναζητούμε τον ήλιο του Γενάρη και να περιμένουμε με αγωνία την Άνοιξη για να κλείσει και πάλι ο κύκλος.
Έτσι δεν θα είναι για πάντα; Και το τι κυνηγάμε θα το βρίσκουμε μόνο όταν θα σταματάμε για λίγο το τρέξιμο και θα αναπολούμε. Τότε αυτό το «κάτι» θα το βρίσκουμε θαμμένο σε στιγμές όμορφες, περίεργες, αστείες, βιαστικές και περαστικές.
Και επειδή έχω μπει σε κλίμα κλείνω το post με Ray Conniff και «A Time For Us», σε μία φοβερή διασκευή από τον Αντώνη Κανάκη.