Τι να τα κάνεις παιδί μου τα γράμματα;

Προσπαθούσαν να μιλήσουν μα δεν μπορούσαν. Κοίταγε ο ένας τον άλλον στα μάτια. Ήθελε να του μιλήσει μα δεν μπορούσε. Το θέμα που τους απασχολούσε δεν πρέπει να ήταν άλλο από το θέμα των ημερών, την Χρυσή Αυγή. Ο ένας δεν ήξερε τίποτα. Δεν μπορούσε να μιλήσει, να εμβαθύνει, να αναλύσει. Ο δεύτερος κάτι γνώριζε μα ήταν γνώσεις που κατείχε από προσωπική του εργασία και δεν ήταν σίγουρος πως ο συνομιλητής του θα τον καταλάβαινε. Τελικά μίλησε αυτός που δεν γνώριζε απολύτως τίποτα. Είπε κάτι περί φασισμού και εθνικισμού και στην συνέχεια αποχώρησε.
Δύο νέοι, στην ηλικία μου ο ένας, στο κέντρο της πλατείας. Για κάποια εκδήλωση βρίσκονταν εκεί. Βρέθηκαν και εκτός από τα συνηθισμένα είχαν αποφασίσει, σαν ενεργοί πολίτες, να συζητήσουν τα τεκταινόμενα. Μα δεν μπορούσαν. Ήθελαν και οι δύο πολύ, μα δεν μπορούσαν.

Κοιτώντας το νέο πρόγραμμα του Λυκείου, με το οποίο για άλλη μία φορά επέλεξαν να κενοτομήσουν – προσοχή στο έψιλον – το μάτι μου ελέγχει, αυτομάτως, το πρόγραμμα της ιστορίας. 2 ώρες την εβδομάδα στο Γενικό Λύκειο και 1 ώρα στο Επαγγελματικό μόνο για την 1η Λυκείου. Στο γυμνάσιο οι ώρες του μαθήματος μειώνονται κατά μία στην Τρίτη τάξη. Το βιβλίο του μαθήματος δεν άλλαξε έμαθα από τότε που εγώ καθόμουν εγώ στο θρανίο. Ούτε και η όρεξη των καθηγητών, ιδιαίτερα μετά το νέο μισθολόγιο.

Θυμάμαι πως στο σχολείο δεν μας έμαθαν ποτέ για την κατοχή. Δεν μας είπαν ποτέ για τον ανταρτοπόλεμο. Δεν μας είπαν ποτέ για την δικτατορία. Δεν μάθαμε ούτε καν για την ναζιστική Γερμανία – ή μάλλον κάτι μας είπαν σε ένα μπερδεμένο βιβλίο της Γ Λυκείου. Για εμφύλιο ούτε κουβέντα – ένας συμμαθητής μου αγνοούσε το θέμα ως τα 17 του χρόνια.
Πολλές οι απαιτήσεις από μία γενιά αμόρφωτων. Γιατί να καταλάβουμε και να καταδικάσουμε τον φασισμό, τον ναζισμό, τον τραμπουκισμό, τον λαϊκισμό;

Και το πείραμα συνεχίζεται. Γιατί με την οικονομική κρίση τι να τα κάνεις τα γράμματα παιδί μου. Μάθε να βιδώνει βίδες και να καρφώνεις καρφιά. Να γίνεις κατσαβίδι και σφυρί.