Στο Κάδρo

© Chucku.com Σήμερα, μία εξαιρετικά σημαντική ημέρα για το μέλλον της χώρας, την ώρα που η πλατεία Συντάγματος θα είναι γεμάτη από ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία θα βγει και πάλι το τσίρκο των μαϊμούδων. Και Α και Ου είμαι του τσίρκου μαϊμού. Μία χούφτα αστών μαζί με τα μικροαστά ζόμπι βαστάζους τους θα αγκαλιάσουν φασίστες και ηλίθιους για να διαδηλώσουν υπέρ της Ευρώπης. Γιατί η Ευρώπη κινδυνεύει από τους «Σταλινιστές», όπως λένε τα συνθήματά τους. Η Ευρώπη δεν κινδυνεύει από την λιτότητα, δεν κινδυνεύει από την ακροδεξιά, δεν κινδυνεύει από τις οικονομικές ελίτ που καταδυναστεύουν την Δημοκρατία μας. Η Ευρώπη κινδυνεύει από όσους θέλουν να αντισταθούν στην «φυσική ροπή των πραγμάτων». Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη διαδηλώνουν κατά της λιτότητας με ελληνικές σημαίες στα χέρια, στην Ελλάδα έχουμε κάτι βλαμμένα να διαδηλώνουν υπέρ της λιτότητας και κατά της Δημοκρατίας. Μα γιατί άλλωστε αυτά τα βλαμμένα να νοιαστούν για την Δημοκρατία; ●  Αστοί είναι. Μία μικρή χούφτα α

Τις τελευταίες τρείς ημέρες πολλά γράφτηκαν για την φοβερή και τρομερή συγκέντρωση «κατσαρόλας» στο Σύνταγμα. Την πιο ισορροπημένη και καθαρή άποψη, αν και διαφωνώ με το γενικό πολιτικό της πλαίσιο, την βρήκα στο κείμενο του Παναγιώτη Μένεγου στο Popaganda. Εκεί που για να πω την αλήθεια δεν την περίμενα… Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων: «Νομίζω τελικά ότι ήταν πολύ σημαντικό που ειδικά σε αυτήν την περίσταση, παρά τις φοιτητικού τύπου ειρωνείες, χθες το βράδυ στο Σύνταγμα δε μαζεύτηκαν τρεις κι ο Τζήμερος. Ακόμα κι αν είναι προφανές ότι ενεργοποιήθηκαν κομματικοί μηχανισμοί για να έρθει τόσος κόσμος (ελάτε, μην κοκκινίζετε, και η Αριστερά έτσι το κάνει από τότε που το σφυρί τακίμιασε με το δρεπάνι). […] Ήταν ένα χρήσιμο απόγευμα γιατί φαντάζομαι θα κατάλαβαν οι χθεσινοβραδινοί διαδηλωτές, μέσα στην υπέροχη έξαψη που δημιουργεί η συλλογικότητα, πόσο μισανθρωπική είναι η λοιδωρία όσων κατεβαίνουν στους δρόμους εδώ και 5 χρόνια για να διαμαρτυρηθούν για την μετατροπή τους σε π

Πριν από δύο μέρες μου ήρθε να γράψω για την τραγική μικροαστική αδιαφορία προς το δράμα του άλλου. Έγραφα για την αδιαφορία που προκύπτει από την απάνθρωπη φιλοδοξία πως κάποτε θα είσαι εσύ όχι αυτός που απλά θα παρακολουθείς τον πόνο του γείτονά σου αλλά αυτός που θα τον προκαλείς . Χιλιάδες απολιτίκ κλακαδόροι, παρέα με τα μπουλντόγκ των ελίτ, κατέκλυσαν χθες το Σύνταγμα για να μας αποδείξουν πως είναι η «σιωπηλή πλειοψηφία». Μία «σιωπηλή πλειοψηφία» που μετά από πέντε χρόνια καταστροφής αποφάσισαν χθες να βγουν στον δρόμο για να διαδηλώσουν δήθεν υπέρ μίας δικής τους Ευρώπης. Μίας Ευρώπης εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού όπως μαρτυρούσαν τα συνθήματα τους. Δεν είχα ποτέ την αυταπάτη πως η «σιωπηλή πλειοψηφία» της Ελλάδας έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Το πρόβλημά μου ήταν πως μέχρι πρόσφατα δεν ήταν και τόσο σιωπηλή. . Έτσι την μεγάλωσαν οι ευρωπαϊστές αυτής της χώρα αυτή την «σιωπηλή πλειοψηφία». Ανθρωποφάγα, άπληστη, διεφθαρμένη, αμόρφωτη, δήθεν, λαϊκίστικη, βίαιη στην ψυχή κα

© 1point2photography.com Εκτός από την βία της φύσης, της εξουσίας, του πλούτου, του υποτακτικού, της εργασίας, της καθημερινότητας, της ανταρσίας, του όπλου, του ληστή, του βιαστή, υπάρχει κάτι άλλο; Υπάρχει άραγε τίποτα πιο βίαιο από την αδιαφορία μέσα στην πόλη; Από την ηθελημένη αδιαφορία για τον πόνο και το δράμα του φίλου, του αδελφού, του συντρόφου, του γείτονα, του περαστικού; Μία βίαιη αδιαφορία που πηγάζει από την ακόμα πιο βίαιη σαδιστική φιλοδοξία πως κάποτε θα είσαι εσύ αυτός που όχι απλά θα παρακολουθείς τον πόνο γύρω σου αλλά θα είσαι αυτός που θα μπορείς να τον προκαλέσει. Ή πάλι μπορεί να προκληθεί και από το κόμπλεξ που δημιουργεί η εμπειρία του να ζεις το δράμα σου μέσα στην αδιαφορία των γύρω, γιατί όπως μας έμαθαν τα μπουλντόγκ: Η βία γεννά βία…

©Flavio / flickr.com «Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές των κυμάτων˙ στη θάλασσα όταν ο Ήλιος στα νερά της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει˙ στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρτερούν διψασμένες˙ στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις βλαστήμιες τους˙ όταν αστράφτει μέσα στ' ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη˙ στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το Κύπελλο των Άστρων. Σήμερα κατηφόρισα απ' το βουνό στην κοιλάδα κι απ' την κοιλάδα στη θάλασσα. Ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί. Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μονοπάτι και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος: Θάλασσα! Μητέρα, Αδελφή, Ερωμένη...! Μπαίνω μες στους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά από τη στεριά. Τα κύματα έρχονται, με τους εύθραυστους θυσάνου

Η αλήθεια είναι πως δεν γράφω πολύ καλά. Δεν είναι που δεν μπορώ, είναι που ψάχνω πάντα να γράψω κάτι "μεγαλοπρεπές" και τελικά καταλήγω να χάνω το νόημα. Είναι επίσης που πιέζομαι, λες και με υποχρεώνει κάποιος. Κάπως έτσι πιέστηκα και χθες να γράψω κάτι για την ΕΡΤ και τελικά κατέληξα σε λίγες απογοητευτικές γραμμές, τις οποίες είχα και το θράσος να δημοσιεύσω. Σήμερα όμως, διάβασα στο Protagon ένα ηλίθιο σχόλιο που έλεγε πως όσοι χαίρονται για την ΕΡΤ θα πρέπει ντρέπονται. Ο ακατανόητος αρθρογράφος φαίνεται πως πιστεύει πως η ΕΡΤ είναι μία πολυτέλεια, μία αστοχία της κυβέρνησης την σημερινή εποχή. Θα πρέπει να ντρεπόμαστε για τα χθεσινά "πανηγύρια σε κοινή θέα". Έγραψα λοιπόν από κάτω αυτές τις λίγες, σεμνές λεξούλες...  Tο «πανηγύρι» δεν είναι για αυτούς που βρήκαν την δουλειά τους. Το θέμα σήμερα δεν είναι η εργασία, η ανεργία, η φτώχεια. Το θέμα είναι η Δημοκρατία. Η Δημοκρατία απαιτεί τον πολιτισμό, απαιτεί την ενημέρωση, απαιτεί έναν φορέα πολι

Χθες ήταν μία όμορφη ημέρα για την ιστορία της ελληνικής τηλεόραση. Και μπορεί η νέα ΕΡΤ να είχε αρκετά προβλήματα, αλλά ήταν μία όμορφη ΕΡΤ παρά τα πρόχειρα γραφικά που την έντυναν. Τα τελευταία δύο έτη αποτέλεσαν μία περίοδο κάθαρση για την ΕΡΤ. Μίας κάθαρσης από τα κάτω, που την φέρνει σήμερα έτοιμη και δυναμική όχι απλά ως ένα κανάλι στους δέκτες μας αλλά ως μία συνειδητή αξιόπιστη επιλογή του Έλληνα τηλεθεατή. Ελπίζω αυτά τα δύο χρόνια οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να έμαθαν καλά τον σκοπό τους. Όχι απλά να ενημερώνουν και να προσφέρουν πολιτισμό. Να ενημερώνουν για την κοινωνία και να προσφέρουν πολιτισμό για την κοινωνία. Ελπίζω να έμαθαν ακόμα πως κανένας δεν είναι μόνος. Κανένας δεν επιβιώνει μόνος. Η κοινωνία είναι ένας συλλογικός οργανισμός και μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή σου ως μέρος του συνόλου και ενεργείς ανάλογα μπορείς να επιβιώσεις. Η κοινωνία δεν χρωστά τίποτα προκαταβολικά στους εργαζόμενους της ΕΡΤ. Ελπίζω αυτά τα δύο χρόνια ο πολίτης να έμαθε. Να συνει

Ξέρεις τι βαριέμαι περισσότερο στην ζωή μου; Την περίοδο της εξεταστικής. Παλιότερα στο σχολείο βαριόμουνα τα πάντα, στο Πανεπιστήμιο αναβάθμισα την ποιότητα της ζωής μου πλήττοντας μόνο για τρεις μαλακισμένους μήνες τον χρόνο. Το πρώτο που βαριέμαι στις εξετάσεις είναι που πρέπει να διαβάσεις αναγκαστικά. Το δεύτερο είναι που πρέπει να γράψεις. Πάντα βαριόμουνα να γράφω – το γιατί έχω blog είναι μία άλλη υπόθεση. Προτιμούσα να μιλάω. Και να λέω κουταμάρες… Ατέλειωτες ώρες να μπουρδολογείς με καφέ… Τους ζηλεύω αυτούς τους γυμνούς ποδηλάτες που έβλεπα χθες στην τηλεόραση. Κάνουν γυμνοί ποδήλατο γύρω από την Θεσσαλονίκη και νομίζουν πως είναι ακτιβιστές. Ακτιβιστές με έναν σκοπό που δεν μπορούν καν να μας τον εξηγήσουν. Έτσι θα ήθελα να ήμουν… Καθώς λοιπόν πήζω στο διάβασμα – πήξιμο εγώ εννοώ το πολύ 3 ώρες – και περιμένω πότε ο Μπαλτάς θα ανακοινώσει τη νέα μεταρρύθμιση με την οποία θα καταργεί τις εξεταστικές, googlάρω: Πανεπιστήμιο δίχως εξεταστική. Τίποτα… Οι ελπίδες μου

Toffs And Toughs, Jimmy Sime, London 1937 Διαβάζω στην ηλεκτρονική έκδοση του αμερικανικού Dissent το μικρό σημείωμα του Kαθηγητή ιστορίας και μελετητή της αμερικανικής πολιτικής και οικονομίας, Colin Gordon . Το άρθρο αναφέρεται στη νέα έρευνα του ινστιτούτου της JPMorgan, η οποία μελετώντας τα έσοδα-έξοδα των Αμερικανών πελατών της σε σχέση με τις αποταμιεύσεις τους, διαπίστωσε πως οι συνεχώς ευμετάβλητοι μισθοί σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες δαπάνες κάνουν εξαιρετικά ευάλωτο το μέσω αμερικανικό νοικοκυριό σε μία ενδεχόμενη κρίσιμη στιγμή (π.χ. έκτακτες ιατρικές δαπάνες), ενώ όλες οι εισοδηματικές κατηγορίες, από τις χαμηλότερες στις υψηλότερες, βρίσκονται εξαιρετικά εκτεθειμένες μπροστά σε μία ενδεχόμενη νέα οικονομική κρίση. Τα στοιχεία αυτά συνηγορούν στο ότι εάν οι σημερινές οικονομικές πολιτικές δεν αλλάξουν τότε το οικονομικό σύστημα και η κοινωνία θα βρίσκονται συνεχώς υπό τον φόβο μίας μεγάλης καταστροφής. Το άρθρο του Αμερικανού ακαδημαϊκού αναφέρεται ακόμα σε δύο

Το έργο «Stills» του Kris Verdonck, όπως προβλήθηκε στον τοίχο μίας πολυκατοικίας Πριν από περίπου μία εβδομάδα ζήσαμε στην Αθήνα ένα περιστατικό καλλιτεχνικής λογοκρισίας, το οποίο σχολιάστηκε από τα ηλεκτρονικά μέσα ποικιλοτρόπως. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αποφάσισε να προβάλλει για λίγες ημέρες το έργο «Stills» του Kris Verdonck, στον τοίχο ενός παρκινγκ στο κάτω μέρος της πλατείας Κλαυθμώνος. Το έργο περιείχε μία σειρά ολόσωμων γυμνών πορτρέτων-φωτογραφιών, τα οποία μόνο πνευματικά θα μπορούσαν να σκανδαλίσουν. Ένας παπάς όμως που περνούσε από την γειτονιά, μόλις αντίκρισε το έργο έτρεξε στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα καταγγέλλοντας την προβολή γυμνών ανθρώπων σε κοινή θέα. Η αστυνομία συνέλαβε άμεσα την υπεύθυνη του χώρου. Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών αποφάσισε να σταματήσει την έκθεση του έργου «επειδή σέβεται και υπακούει τους νόμους», όπως ανέφερε σε ανακοίνωσή της. Το πρόβλημα στην παραπάνω περίπτωση δεν είναι ούτε ο παπάς, ούτε η αστυνομία. Το πρόβλημα είναι η

Φωτογραφία από διαδήλωση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών, Παρίσι 1936 (©Photo12/UIG via Getty Images) Σαν σήμερα, στις 4 Ιουνίου 1936, το Λαϊκό Μέτωπο σχηματίζει την κυβέρνησή του στη Γαλλία, με πρωθυπουργό τον Λεόν Μπλουμ. Το Λαϊκό Μέτωπο ήταν ένα συμμαχικό σχήμα των δυνάμεων της αριστεράς (Σοσιαλιστές, Κομουνιστές και αργότερα οι Ριζοσπάστες) που σχημάτισαν μετά την λαϊκή εντολή που πήραν από τις βάσεις τους, κυρίως στην αντιφασιστική διαδήλωση τον Φεβρουάριο του 1934. Στόχος του Λαϊκού Μετώπου ήταν να αποτελέσει μία ισχυρή δύναμη κατά του φασισμού που ισχυροποιούταν, των υπερσυντηρητικών κυβερνήσεων της χώρας και της ανέχειας που είχε φέρει η τραγική διεθνής οικονομική κρίση, που είχε φτάσει και στην Γαλλία. Στο δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών στις 3 Μαΐου του 1936 η δυναμική που είχε αναπτύξει το Μέτωπο οδήγησε σε μία σαρωτική νίκη στις κάλπες. Την επόμενη ημέρα ο επικεφαλής του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Λεόν Μπλουμ, σχηματίζει κυβέρνηση. Την ίδια μέρα χιλιάδες ερ

Φωτογραφία από την πρόσφατη προεκλογική συγκέντρωση του αριστερού φιλο-κουρδικού HDP στην Κωνσταντινούπολη Ο εκλογικός παλμός στην Τουρκία έχει φτάσεις στα ύψη τις τελευταίες ημέρες καθώς πλησιάζουν οι εκλογές της 7 Ιουνίου. Εκλογές που ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν θέλει διακαώς να κερδηθούν με αυτοδυναμία από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP), προκειμένου ανεμπόδιστα να προχωρήσει στην «μεταρρύθμιση» του Συντάγματος. Για αυτόν το σκοπό μάλιστα καταπατεί τις τελευταίες ημέρες το Σύνταγμα εκφωνώντας ομιλίες και συμπεριφερόμενος ως επίσημος αρχηγός του ΑΚΡ. Μέρος της Συνταγματικής Αναθεώρησης που επιθυμεί ο Ερντογάν είναι η μεταβολή του πολιτεύματος της χώρας σε Προεδρικό και η μετατροπή του σε απόλυτο κυρίαρχο της Τουρκίας. Ορισμένοι αναλυτές ανησυχούν πως εάν το ΑΚΡ καταφέρει να κερδίσει την πλειοψηφία τότε αυτές ίσως να είναι οι τελευταίες δημοκρατικές εκλογές στην Τουρκία. Το προεκλογικό κλίμα μόνο ήρεμο και ελεύθερο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Μια υποψ