Η Δημόσια Τηλεόραση φέρνει μία ελπίδα…

Χθες ήταν μία όμορφη ημέρα για την ιστορία της ελληνικής τηλεόραση. Και μπορεί η νέα ΕΡΤ να είχε αρκετά προβλήματα, αλλά ήταν μία όμορφη ΕΡΤ παρά τα πρόχειρα γραφικά που την έντυναν.
Τα τελευταία δύο έτη αποτέλεσαν μία περίοδο κάθαρση για την ΕΡΤ. Μίας κάθαρσης από τα κάτω, που την φέρνει σήμερα έτοιμη και δυναμική όχι απλά ως ένα κανάλι στους δέκτες μας αλλά ως μία συνειδητή αξιόπιστη επιλογή του Έλληνα τηλεθεατή.

Ελπίζω αυτά τα δύο χρόνια οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να έμαθαν καλά τον σκοπό τους. Όχι απλά να ενημερώνουν και να προσφέρουν πολιτισμό. Να ενημερώνουν για την κοινωνία και να προσφέρουν πολιτισμό για την κοινωνία.
Ελπίζω να έμαθαν ακόμα πως κανένας δεν είναι μόνος. Κανένας δεν επιβιώνει μόνος. Η κοινωνία είναι ένας συλλογικός οργανισμός και μόνο όταν αντιλαμβάνεσαι την ύπαρξή σου ως μέρος του συνόλου και ενεργείς ανάλογα μπορείς να επιβιώσεις.
Η κοινωνία δεν χρωστά τίποτα προκαταβολικά στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.

Ελπίζω αυτά τα δύο χρόνια ο πολίτης να έμαθε. Να συνειδητοποίησε μέσα από την καθημερινότητα του τι σημαίνει Δημόσια Τηλεόραση. Όχι από επιστημονικές μελέτες και δοκίμια αλλά γιατί είδε σε μία μέρα την ιδιωτική ενημέρωση να «ξεσαλώνει» στην απουσία του Δημόσιου ανταγωνιστή. Γιατί είδε το πολιτιστικό περιεχόμενο να πέφτει τόσο χαμηλά. Γιατί ένοιωσε την απουσία της μεγαλύτερης ορχήστρας της χώρας.
Ελπίζω ακόμα να μάθαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε καν τα πιο αυτονόητα. Τα πάντα κατακτήθηκαν. Κανένας δεν μας χρεωστάει τίποτα.

Η ΕΡΤ έχει μία μεγάλη ευκαιρία.
Έχει σήμερα την αμέριστη εμπιστοσύνη και νομιμοποίηση του κόσμου.
Έχει υπαλλήλους που έμαθαν καλά την σημασία της συλλογικότητας και την σημασία της πραγματικά ενεργής συμμετοχής στην κοινωνία.
Η ΕΡΤ μας δίνει μία πραγματική ελπίδα…


Υ.Γ.: Εξαιρετικό το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου «Το χαμένο σήμα της δημοκρατίας». Τίποτα όμως δεν συγκρινόταν με το μικρό φιλμάκι «Το μαύρο φόρεσε κοστούμι», για το οποίο περισσότερα στοιχεία δεν γνωρίζω και ελπίζω κάποια στιγμή να ανέβει στο ίντερνετ.