Σε ευχαριστώ Μίκη. Σε ευχαριστώ για το χθεσινό χαστούκι που μας έδωσες.

Δεν ξέρω εάν είχες συνείδηση της χθεσινής σου πράξης, δεν ξέρω αν γνώριζες που βρισκόσουν, δεν ξέρω αν θυμάσαι τι είπες. Θα απευθυνθώ σε εσένα όχι ως άτομο αλλά ως σύμβολο. Ένα σύμβολο που κάποιοι δεν φρόντισαν να προστατέψουν.

Ανήκω στη γενιά που δεν έζησε πολέμους, δεν έζησε καμία χούντα, δεν έχει προλάβει καν να ζήσει τις ημέρες της ευμάρειας όσο θα ήθελε. Μεγάλωσα όμως ακούγοντας τα τραγούδια, τις μουσικές σου και έμαθα μέσα από αυτά. Και ξεκίνησα να ονειρεύομαι τον κόσμο μέσα σε αυτά. Και παρόλα που όλα ξεκίνησαν από σένα, και μερικούς ακόμα μεγάλους, ο χθεσινός Μίκης δεν χωράει πουθενά στον κόσμο μου.

Χθες Μίκη ανέβηκες σε μία εξέδρα, παρέα με εκείνους που «χτυπούσαν το βράδυ στην ταράτσα τον Ανδρέα», για να τους αποκαλέσεις «φίλους», για να τους αποκαλέσεις «αδέλφια». Χθες, μπήκες σε μία πλατεία για να νομιμοποιήσεις τους πατριδοκάπηλους, την σπορά όσων αιματοκύλησαν τη χώρα μας ξανά και ξανά, όσων κυνήγησαν και φυλάκισαν τα όνειρά μίας μεγάλη γενιάς, της γενιάς σου.
Χθες Μίκη, άπλωσες χείρα βοηθείας σε όλους αυτούς που κυκλοφορούν το βράδυ με μαχαίρια και βγάζουν από τη μέση όσους δεν χωρούσαν στο χθεσινό συλλαλητήριο. Όσους δεν θέλουν να χωρέσουν.

Χθες Μίκη, έβγαλες μία ομιλία κατά του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας που θα ζήλευε κάθε λαοπλάνος δυνάστης της ιστορία, ενώ παράλληλα μας έχωσες το μαχαίρι στην καρδιά τονίζοντάς μας πως ο χειρότερος φασισμός είναι η Αριστερά. Αυτή η Αριστερά που για χάρη της πέρασες βράδια μέσα σε ένα κελί αλλά που την ξέχασες πολύ γρήγορα.

Χθες, από τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, όλη την ημέρα κάποιοι μέσα σε παραλήρημα προσπαθούσαν να μας τρομοκρατήσουν. «Είμαστε η πλειοψηφία, θα σας τελειώσουμε».
Και εσύ Μίκη ήσουν μέρος αυτής την «πλειοψηφίας».

Σήμερα όλος ο προοδευτικός κόσμος ξυπνάει με ένα σφίξιμο στο στομάχι. Χθες τρομάξαμε, είδαμε ένα μαύρο σύννεφο μισαλλοδοξίας και φασισμού να απειλεί τις ζωές μας. Σήμερα πια ξέρουμε. Δεν θα το αφήσουμε να περάσει. Θα κάνουμε τα πάντα για να το πολεμήσουμε. Είμαστε εδώ και είμαστε δυνατοί.

Σε ευχαριστώ Μίκη. Σε ευχαριστώ για το χθεσινό χαστούκι που μας έδωσες. Σε αυτό θα οφείλουμε όλη την ορμή, όλη τη δύναμη που θα δώσουμε για να κερδίσουμε τη ζωή μας. Δεν θα αφήσουμε την κοινωνία να υποχωρήσει ούτε ένα βήμα προς τα πίσω. Σε ευχαριστώ γιατί μας έκανες να καταλάβουμε βαθιά πως ούτε τα ελάχιστα αυτού του κόσμου δεν είναι δεδομένα.

Μπορεί να έδωσες χθες τη φυσική σου παρουσία ως όπλο στους εχθρούς μας αλλά… ξέρεις κάτι; Αυτοί δεν άκουσαν ποτέ τα τραγούδια σου, δεν τα ένιωσαν ποτέ, δεν ξέρουν τι λένε.
Έχουμε λοιπόν ένα ελάχιστο πλεονέκτημα. Έχουμε τις ιδέες μας.