Καμία ειρήνη μέχρι να τελειώσει η Ισραηλινή κατοχή της Παλαιστίνης

Μετά το νέο κύμα αιματηρών συγκρούσεων μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων – λίγες ημέρες μετά την ανάρτηση της παλαιστινιακής σημαίας στον ΟΗΕ – ο Marwan Barghouti, ο φυλακισμένος ηγέτη της Φατάχ, παρεμβαίνει με επιστολή του στον βρετανικό Guardian. «Η τελευταία ημέρα κατοχής θα είναι η πρώτη ημέρα ειρήνης».
Αναδημοσιεύω την επιστολή όπως την βρήκα μεταφρασμένη από το Βarikat.

Παλαιστίνιοι μεταφέρουν τραυματία διαδηλωτή, κατά τη διάρκεια συγκρούσεων κοντά στα σύνορα της Γάζας την περασμένη εβδομάδα. Φωτογραφία: Majdi Fathi / NurPhoto / Corbis

Η τρέχουσα κλιμάκωση της βίας δεν ξεκίνησε με τη δολοφονία δυο Ισραηλινών αποίκων, ξεκίνησε πολύ πριν και συνεχίζεται εδώ και χρόνια. Κάθε μέρα Παλαιστίνιοι σκοτώνονται, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται. Κάθε μέρα η αποικιοκρατία κερδίζει έδαφος, η πολιορκία του λαού μας στη Γάζα συνεχίζεται, η καταπίεση παραμένει. Καθώς πολλοί θεωρούν ότι θα μας συγκλονίσουν οι  ενδεχόμενες συνέπειες μιας νέας κλιμάκωσης της βίας, θα κάνω έκκληση, όπως είχα κάνει και το 2002, να ασχοληθούμε με τη ρίζα του προβλήματος : την άρνηση της ελευθερίας της Παλαιστίνης.

Κάποιοι υπονόησαν ότι ο λόγος που δεν μπόρεσε να επιτευχθεί μια ειρηνευτική συμφωνία ήταν η έλλειψη θέλησης του Προέδρου Γιασερ Αραφάτ ή η ανικανότητα του Μαχμούτ Αμπάς, ωστόσο και οι δυο ήταν έτοιμοι και ικανοί να υπογράψουν μια συμφωνία ειρήνης. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι το Ισραήλ επέλεξε την κατοχή αντί της ειρήνης, και χρησιμοποίησε τις διαπραγματεύσεις ως πρόσχημα για να επεκτείνει το αποικιοκρατικό του σχέδιο. Κάθε κυβέρνηση παγκοσμίως γνωρίζει αυτό το απλό γεγονός κι όμως πολλές από αυτές προφασίζονται ότι με την επιστροφή στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος θα επιτευχθεί η ελευθερία και η ειρήνη. Η παραφροσύνη κάνει το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα.

Δεν μπορούν να υπάρξουν διαπραγματεύσεις χωρίς ξεκάθαρη δέσμευση από την πλευρά του Ισραήλ ότι θα αποσυρθεί εντελώς από το Παλαιστινιακό έδαφος  που κατέλαβε το 1967, καθώς και από την Ανατολική Ιερουσαλήμ πράγμα που θα σηματοδοτήσει οριστικό τέλος κάθε αποικιοκρατικής πολιτικής. Η αναγνώριση των αναφαίρετων δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και επιστροφής και την απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων κρατουμένων. Δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε με την κατοχή, και δεν θα παραδοθούμε.

Κληθήκαμε να κάνουμε υπομονή, και κάναμε, δίνοντας τη μια ευκαιρία μετά την άλλη προκειμένου να επιτευχθεί η ειρηνευτική συμφωνία. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσουμε στον κόσμο ότι η αποστέρηση, η βίαιη εξορία, η μετακίνηση και η καταπίεση διαρκούν πια σχεδόν 70 χρόνια. Είμαστε το μόνο ζήτημα που έχει παραμείνει σε εκκρεμότητα στην ημερήσια διάταξη του ΟΗΕ από την ίδρυσή του. Μας είπαν ότι προσφεύγοντας σε ειρηνικά μέσα και ακολουθώντας τη διπλωματική οδό θα κερδίζαμε την στήριξη της διεθνούς κοινότητας ώστε να μπει τέλος στην κατοχή. Και όμως, όπως και το 1999, κατά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, ​​αυτή η κοινότητα απέτυχε και πάλι να κάνει κάποια ουσιαστικά βήματα, ούτε να καταστήσει ένα διεθνές πλαίσιο για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και των ψηφισμάτων των Ηνωμένων Εθνών, ούτε να θεσπίσει μέτρα για  τη διασφάλιση της υποχρέωσης λογοδοσίας, μέσω μποϊκοτάζ, απόσυρσης επενδύσεων και επιβολής κυρώσεων, που συνέβαλλαν για να απαλλαγεί ο κόσμος από το καθεστώς του απαρτχάιντ .

Ελλείψει διεθνούς δράσης, λοιπόν, για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και ατιμωρησίας ή έστω για παροχή προστασίας, τι καλούμαστε να κάνουμε; Να κάτσουμε και να περιμένουμε να δούμε ακόμα μια οικογένεια Παλαιστινίων να καίγεται, ακόμα ένα μικρό Παλαιστίνιο να σκοτώνεται ή να συλλαμβάνεται, ακόμα έναν καταυλισμό να χτίζεται, ακόμα μια επίθεση κατά του λαού μας στη Γάζα; Ολόκληρος ο κόσμος γνωρίζει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η φλόγα που μπορεί να εμπνεύσει την ειρήνη και να πυροδοτήσει τον πόλεμο. Τότε γιατί ο κόσμος μένει ακίνητος όταν οι επιθέσεις του Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό στην πόλη και σε ιερούς τόπους για Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, ιδίως στο Χαράμ- αλ- Σαρίφ συνεχίζουν αμείωτες; Οι πράξεις και τα εγκλήματα του Ισραήλ όχι μόνο καταστρέφουν τη λύση των δυο κρατών με βάση τα σύνορα του 1967 και παραβιάζουν το διεθνές δίκαιο, απειλούν να μετατρέψουν μια επιλύσιμη πολιτική σύγκρουση σε έναν ατελείωτο θρησκευτικό πόλεμο που θα υπονομεύσει τη σταθερότητα σε μια περιοχή, η οποία ήδη βιώνει μια αναταραχή χωρίς προηγούμενο.

Κανένας λαός πάνω στη γη δεν θα δεχόταν να συνυπάρξει με την καταπίεση. Από τη φύση του, ο άνθρωπος αποζητά την ελευθερία, παλεύει για την ελευθερία, θυσιάζεται για την ελευθερία, και η ελευθερία του παλαιστινιακού λαού έχει καθυστερήσει πολύ.

Κανένας λαός πάνω στη γη δεν θα δεχόταν να συνυπάρξει με την καταπίεση. Από τη φύση του, ο άνθρωπος αποζητά την ελευθερία, παλεύει για την ελευθερία, θυσιάζεται για την ελευθερία, και η ελευθερία του παλαιστινιακού λαού έχει καθυστερήσει πολύ. Στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, η κυβέρνηση του Ισραήλ προώθησε μια πολιτική του «τσακίζουμε τα κόκκαλά τους για να τσακίσουμε τη θέλησή τους», οι Παλαιστίνιοι, όμως, από γενιά σε γενιά, απέδειξαν ότι η θέλησή τους δεν τσακίζεται και δεν χρειάζεται να δοκιμαστεί.

Αυτή η νέα γενιά Παλαιστινίων δεν περίμενε κουβέντες συμφιλίωσης ώστε να ενσωματώσει μια εθνική ενότητα που πολιτικά κόμματα δεν κατάφεραν να επιτύχουν, αλλά υψώθηκε πάνω από πολιτικούς διαχωρισμούς και γεωγραφικό κατακερματισμό. Δεν περίμενε οδηγίες για να διατηρήσει το δικαίωμά της και το καθήκον της να αντισταθεί στην κατοχή. Κι αυτό το πράττει άοπλη, ενώ έρχεται αντιμέτωπη με μια από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στον κόσμο. Κι όμως, παραμένουμε πεπεισμένοι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια θα θριαμβεύσουν, και ότι θα υπερισχύσουμε. Η σημαία που υψώσαμε με περηφάνια στα Ηνωμένα Έθνη θα κυματίσει πάνω απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης της Ιερουσαλήμ, σηματοδοτώντας την ανεξαρτησία μας.

Μπήκα στον αγώνα για την Παλαιστινιακή ανεξαρτησία πριν από 40 χρόνια, και φυλακίστηκα για πρώτη φορά στην ηλικία των 15 χρόνων. Αυτό δεν με εμπόδισε να κάνω έκκληση για ειρήνη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Αλλά το Ισραήλ, ως δύναμη κατοχής, έχει καταστρέψει μεθοδικά αυτήν την προοπτική χρόνο με το χρόνο. Έχω περάσει 20 χρόνια απ’ τη ζωή μου σε ισραηλινές φυλακές, συμπεριλαμβανομένων των τελευταίων 13 χρόνων, και αυτά τα χρόνια με έκαναν ακόμα πιο κατηγορηματικό απέναντι σ’ αυτή την αναλλοίωτη αλήθεια : η τελευταία ημέρα κατοχής θα είναι η πρώτη ημέρα ειρήνης.

Όσοι αναζητούν το τελευταίο, πρέπει να δράσουν και να δράσουν τώρα, ώστε να γκρεμίσουν το προηγούμενο.

H επιστολή δημοσιεύτηκε στον Guardian το Σάββατο 11 Οκτωβρίου (http://www.theguardian.com/commentisfree/2015/oct/11/israel-occupation-palestinian-territory-peace-diplomacy) και μεταφράστηκε από το Barikat.gr την Παρασκευή 16 Οκτωβρίου (https://barikat.gr/content/kamia-eirini-mehri-na-teleiosei-i-israilini-katohi-tis-palaistinis)