Στο Κάδρo

Θα έπρεπε να ήταν κάποιος αρκετά ονειροπόλος ώστε να πιστεύει πως οι ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μονίμως αδιαπραγμάτευτες και πάνω από όλα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη κέντρων εντός της Ευρώπης τα οποία προσπαθούν να προωθήσουν μία σειρά ιδιωτικών συμφερόντων παρακάμπτοντας αυτά των κρατών μελών. Προσπαθούν μάλιστα να προωθήσουν έναν ιδιότυπο διακρατικό διάλογο κατά τον οποίο κάποιοι προτείνουν και κάποιοι «νομοτελειακά» συμφωνούν. Και εάν το «ναι» δεν είναι και τόσο «σιγουράκι», ακούγονται που και πού προτάσεις για την θεσμοθέτηση της σιωπής όσων πρέπει να σιωπούν. Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο μίας Ευρώπης ισχυρών και ανίσχυρων, μεγάλων και μικρών, πλούσιων και φτωχών ή ακόμα και πιστωτών - οφειλετών. Στις αρχές της εβδομάδας, ενώ είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες από το κλείσιμο των εκλογικών κέντρων και η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα στον «αυτόματο πιλότο», η Ε.Ε. ανακοίνωσε την ομόφωνη απόφαση των κρατών μελών για συνέχιση τ...

Παρά τον πολιτικό και εκλογικό παροξυσμό στον οποίο έχω εισέλθει, θυμήθηκα σήμερα πως είχα παραβλέψει κάτι. Και ενώ στο τηλέφωνο ενημερωνόμουν για το μενού του παραδοσιακού οικογενειακού γεύματος μετά την κάλπη, θυμήθηκα πως ακόμα δεν είχα γράψει τίποτα εδώ. Πετάω λοιπόν ορισμένες σκόρπιες σκέψεις, που δεν πρόλαβα να οργανώσω σε ενότητες, παραγράφους και σχεδιαγράμματα ώστε να πάρουν την μορφή τυπικού κειμένου. Για τους αντιδραστικούς και καχύποπτους θα έπρεπε να πούμε πως κανένας δεν παραβλέπει την γεμάτη ψέμα, ανικανότητα και εκφυλισμούς ιστορία της πολιτικής. Κανένας όμως σήμερα δεν παραβλέπει πως… Βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή της πλήρους αναδιάρθρωσης του κομματικού συστήματος στην Ελλάδα και σε ένα σταυροδρόμι που θα αποτελέσει την αρχή ή το τέλος. Η αλλαγή πάντως είναι εδώ. 20 χρόνια μετά ο λαός για πρώτη φορά φαίνεται να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά δυναμικά στο κοστούμι που του έραψαν χωρίς ειλικρίνεια και χωρίς να τον υπολογίσουν. Ο λαός για πρώτη φορά φαίνεται ν...

Κείμενο του Κώστα Βεργόπολου (μτφ. Παπακριβόπουλος Βασίλης) Δημοσιεύτηκε στην ελληνική έκδοση της " Le Monde Diplomatique ",  στις 23 Μαίου 2014 Σύμφωνα με την άποψη, η οποία κυριαρχούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες και διαδραμάτιζε καίριο ρόλο στη χάραξη της πολιτικής στη χώρα, ο πλουτισμός μιας μειοψηφίας ατόμων τονώνει τη μεγέθυνση της οικονομίας, ευνοώντας με αυτόν τον τρόπο τη μείωση της ανεργίας και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των φτωχότερων. Κι ενώ οι λαϊκές τάξεις εξακολουθούν να υποφέρουν από την κρίση κι από το βάθεμα των ανισοτήτων, η συγκεκριμένη άποψη αμφισβητείται σήμερα, όχι μόνο από τον Μπαράκ Ομπάμα, αλλά κι από φιλελεύθερους οικονομολόγους οι οποίοι στο παρελθόν την υποστήριξαν σθεναρά. Ο τεράστιος σάλος στον δημόσιο διάλογο για το μέλλον του καπιταλισμού δεν προκλήθηκε από έναν δηλωμένο αμφισβητία του συστήματος, αλλά από έναν από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές του, τον Λόρενς Σάμερς. Ο πρώην πρόεδρος του Χάρβαρν...

«Είναι πάρα πολύ ζόρικο για μένα να λένε τον πρωθυπουργό της χώρας μου μαλάκα. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι τον λένε. Αλλά ότι είναι μαλάκας» , δήλωσε σε εκδήλωση στην Λαμία ο Κώστας Αρβανίτης και άφησε το πανελλήνιο να χάνεται. Η κ. Σπυράκη και το μαξιλάρι της ζήτησαν την αποπομπή του Αρβανίτη από τον «Κόκκινο», την καταγγελία του από τον ΣΥΡΙΖΑ και την δημόσια διαπόμπευση του στους δρόμους την Αθήνας, φορώντας μία πινακίδα που να γράφει: «Έβρισα τον ύψιστο Πρωθυπουργό μας». Φαίνεται πως η κυρία Σπυράκη νιώθει υπερηφάνεια για τον πρωθυπουργό της. Για τον οποίο ο κ. Αρβανίτης νιώθει ντροπή μεταφράζοντας τα όσα έγραψαν για αυτόν τα περιοδικά και η εφημερίδες της Γαλλίας. Γιατί δεν πρόκειται για τίποτα άλλο. Ο Γαλλικός τύπος ήταν αυτός που αφιέρωσε στον Αντώνη Σαμαρά το σκίτσο με την λεζάντα «Είναι δύσκολο να σε αγαπούν οι μαλάκες», εξαιτίας της συντηρητικής του πολιτικής και του καιροσκοπισμού με τον οποίο αντιμετώπισε το τραγικό γεγονός του Charlie Hebdo. Εμένα πάλι δεν με ενδ...

Ανοίγω την τηλεόραση, στα κλεφτά καθώς στο σπίτι έχουμε γιορτή, να ακούσω κάποια είδηση. Να ακούσω κάποια νέα εξέλιξη από την Παρισινή φρίκη. Πέφτω πάνω στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Ένα ερασιτεχνικό βιντεάκι παίζει ξανά και ξανά. Έξω από το περιοδικό, πεσμένος στο πεζοδρόμιο, ένας αστυνομικός χτυπημένος φωνάζει στους δράστες. Χτυπημένος, ξαπλωμένος και ακίνητος στο πάτωμα. Τα κτήνη τρέχουν προς το μέρος του και τον πυροβολούν ακαριαία στο κεφάλι. Ο αστυνομικός παγώνει. Ξανά και ξανά και ξανά. Η σκηνή με την δολοφονία, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα καμουφλάζ αναπαράγεται από το κανάλι. Ξανά και ξανά. Υπάρχει κάτι που να σου προκαλεί εντύπωση; Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί; Ένας άνθρωπος εκτελείτε μπροστά στα μάτια σου, πάνω σε ένα ματωμένο πεζοδρόμιο. Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί; Παρακαλούμε το «κοντρόλ» να προβάλει ακόμα μία φορά το ερασιτεχνικό βίντεο-ντοκουμέντο. Η σκηνή μου φέρνει στο μυαλό τα βιντεοπαιχνίδια που παίζαμε με μανία πριν από κάποια χρόνια...