Ο διάλογος έχει θέση στην Ευρώπη;


Θα έπρεπε να ήταν κάποιος αρκετά ονειροπόλος ώστε να πιστεύει πως οι ιδρυτικές αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μονίμως αδιαπραγμάτευτες και πάνω από όλα. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια μπορέσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη κέντρων εντός της Ευρώπης τα οποία προσπαθούν να προωθήσουν μία σειρά ιδιωτικών συμφερόντων παρακάμπτοντας αυτά των κρατών μελών. Προσπαθούν μάλιστα να προωθήσουν έναν ιδιότυπο διακρατικό διάλογο κατά τον οποίο κάποιοι προτείνουν και κάποιοι «νομοτελειακά» συμφωνούν. Και εάν το «ναι» δεν είναι και τόσο «σιγουράκι», ακούγονται που και πού προτάσεις για την θεσμοθέτηση της σιωπής όσων πρέπει να σιωπούν. Και όλα αυτά μέσα στο πλαίσιο μίας Ευρώπης ισχυρών και ανίσχυρων, μεγάλων και μικρών, πλούσιων και φτωχών ή ακόμα και πιστωτών - οφειλετών.

Στις αρχές της εβδομάδας, ενώ είχαν περάσει μόνο λίγες ώρες από το κλείσιμο των εκλογικών κέντρων και η Ελλάδα βρισκόταν ακόμα στον «αυτόματο πιλότο», η Ε.Ε. ανακοίνωσε την ομόφωνη απόφαση των κρατών μελών για συνέχιση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Ο νέος Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών, κυριολεκτικά με την πρώτη του είσοδο στο υπουργείο, αμφισβήτησε την ομόφωνη απόφαση. Είναι δυνατόν να υπάρχει ομόφωνη απόφαση των κρατών μελών όταν ένα από αυτά δεν ερωτάται; Και πώς άλλωστε να ερωτηθεί όταν δε υπάρχει καν κυβέρνηση.

Τι και αν η Ελλάδα έλεγε το αυτονόητο: πως πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Μία σειρά δηλώσεων και άρθρων που καταδίκαζαν το «βέτο» της Ελλάδας κατέκλυσαν ένα μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού τύπου. Κορυφαίοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι δήλωναν έκπληκτοι από την άρνηση της Ελλάδας να δεχθεί την «ομόφωνη απόφαση», ενώ κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να συνδέσουν το γεγονός με την επικείμενη οικονομική διαπραγμάτευση. Ρεπορτάζ που δημοσιευτήκαν ακόμα και σε έγκριτες εφημερίδες της Ευρώπης, παρουσίαζαν την νέα κυβέρνηση της Ελλάδας ως Ρωσόφιλη και τον κ. Ν. Κοτζία λίγο-πολύ ως κατάσκοπο. Και όλα αυτά γιατί η Ελλάδα ζητούσε έναν ειλικρινή διάλογο για ένα κρίσιμο ζήτημα κοινής εξωτερικής πολιτικής.

Τελικώς την Πέμπτη, στην άτυπη σύνοδο των Υπουργών Εξωτερικών της Ευρώπης, η Ελλάδα τάχθηκε υπέρ της συνέχισης των κυρώσεων προς την Ρωσία παρουσιάζοντας όμως μία σειρά επιφυλάξεων, οι οποίες έγιναν αποδεκτές από μέρος των κρατών μελών. Μάλιστα η πρόταση της χώρας μας για μόνο εξάμηνη παράταση των κυρώσεων βρήκε σύμμαχους ακόμα και ισχυρά - σε σχέση με την «φτωχή» Ελλάδα - κράτη και τελικώς υιοθετήθηκε σε μία πραγματικά ομόφωνη απόφαση.

Προς τι, λοιπόν, οι κραυγές;
Η Αθήνα απέδειξε μέσα από τον διάλογο πως όχι μόνο δεν έλεγε τίποτα παράλογο αλλά και πως οι προτάσεις της συμβάδιζαν σε ένα βαθμό με τις αντίστοιχες άλλων κρατών μελών.