Η φρίκη του να συνηθίζεις την φρίκη

Ανοίγω την τηλεόραση, στα κλεφτά καθώς στο σπίτι έχουμε γιορτή, να ακούσω κάποια είδηση. Να ακούσω κάποια νέα εξέλιξη από την Παρισινή φρίκη. Πέφτω πάνω στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Ένα ερασιτεχνικό βιντεάκι παίζει ξανά και ξανά.

Έξω από το περιοδικό, πεσμένος στο πεζοδρόμιο, ένας αστυνομικός χτυπημένος φωνάζει στους δράστες. Χτυπημένος, ξαπλωμένος και ακίνητος στο πάτωμα. Τα κτήνη τρέχουν προς το μέρος του και τον πυροβολούν ακαριαία στο κεφάλι. Ο αστυνομικός παγώνει. Ξανά και ξανά και ξανά.
Η σκηνή με την δολοφονία, χωρίς καμία προειδοποίηση, χωρίς κανένα καμουφλάζ αναπαράγεται από το κανάλι. Ξανά και ξανά.
Υπάρχει κάτι που να σου προκαλεί εντύπωση;
Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί;

Ένας άνθρωπος εκτελείτε μπροστά στα μάτια σου, πάνω σε ένα ματωμένο πεζοδρόμιο.
Υπάρχει κάτι που να σε ενοχλεί;
Παρακαλούμε το «κοντρόλ» να προβάλει ακόμα μία φορά το ερασιτεχνικό βίντεο-ντοκουμέντο.

Η σκηνή μου φέρνει στο μυαλό τα βιντεοπαιχνίδια που παίζαμε με μανία πριν από κάποια χρόνια. Ένας καθημερινός άνθρωπος έβρισκε ένα όπλο και αποκτούσε την ευκαιρία να αφανίσει την γειτονιά, την πόλη, τον κόσμο του ολόκληρο. Και μας άρεσε αυτό το παιχνίδι γιατί είχε και ωραία γραφικά, ήταν πολύ αληθινό.