Μία τυχαία 17 Νοέμβρη και μία αγγαρεία

Πριν από κάποια χρόνια, και ενώ είχαμε μπει ήδη στο πρώτο μνημόνιο, έτυχε να βρεθώ 17 Νοέμβρη μέσα στο κτήριο ενός τηλεοπτικού σταθμού. Η παρουσία μου εκεί, παρόλο που συνέβη για την αποπεράτωση μίας αγγαρείας, θα μπορούσα να πω πως ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα.
Καθώς έψαχνα να βρω την τουαλέτα του κτηρίου πέρασα μπροστά από μία ανοιχτή πόρτα, από την οποία έκλεψα μερικές ματιές.

Ένας τείχος γεμάτος οθόνες απέναντι και μπροστά τρεις υπάλληλοι να δείχνουν σε κατάσταση εργασιακού παροξυσμού. Οι οθόνες πρόβαλαν την εικόνα που έπαιρνε ο σταθμός από την επετειακή πορεία, που εκείνη την ώρα βρισκόταν σε εξέλιξη. Εκατοντάδες μέτρα καλύπτονταν από τις τηλεοπτικές κάμερες οι οποίες αποθανάτιζαν το πλήθος της πορείας, το οποίο χάριν μνημονίου είχε φουσκώσει εκείνη την χρονιά έντονα.
Τα πάντα φαίνονταν «συμβατικά». Πανό, συνθήματα ή και ήσυχο βάδισμα, από αυτούς που θεωρούσαν πως κάτι πιο ήρεμο θα ήταν αυτό που ταιριάζει σε μία ημέρα μνήμης.
Το σκηνικό χάλαγε μόνο σε μία από τις πολλές οθόνες. Εκεί καμία δεκαριά άτομα ξετρυπώνοντας από το πλήθος και σε ντουέτο με τις παρούσες αστυνομικές δυνάμεις άρχισαν να προκαλούν έναν κάποιο χαμό. Ένα κάποιο χαμό μικρής έκταση μέσα σε μία εντελώς αντίθετη γενική εικόνα που συνέθεταν οι υπόλοιπες «τυπικές» οθόνες.

Την τουαλέτα την βρήκα. Γυρίζονταν στην αίθουσα αναμονής κοίταξα την απέναντι τηλεόραση.
«Και πάλι επεισόδια στην πορεία του Πολυτεχνείου».