Φτερό στον Άνεμο
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στον ρόλο αρχηγού-παρατηρητή μπροστά στον ακροδεξιό κατήφορο της παράταξής του.
Τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την υπόθεση Novartis οδήγησαν και τον πλέον καλόπιστο παρατηρητή στο να καταλάβει ποια είναι σήμερα η κατάσταση στη Νέα Δημοκρατία και ποιος έχει τον πραγματικό έλεγχο του κόμματος. Ο Αντώνης Σαμαράς έκανε αρχηγική εμφάνιση στο βήμα της Βουλής, κατηγορώντας την Κυβέρνηση ότι «γέμισε τη χώρα λαθρομετανάστες», την ώρα που στενοί του συνεργάτες τραμπούκιζαν εναντίον βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, απειλώντας τους ότι θα τους θάψουν στον Γράμμο, και ο Αντιπρόεδρος του κόμματος δήλωνε ότι ο Πρωθυπουργός «τα παίρνει» και ότι θα «τον σκίσει». Είχαν προηγηθεί, μέσα στον ίδιο μήνα, η γνωστή μήνυση Σαμαρά στην κυβέρνηση, η οποία βρομούσε ψεκασμένη εθνικοφροσύνη, ο εξαναγκασμός του Κυριάκου Μητσοτάκη να παράσχει πλήρη κάλυψη σε όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Novartis και ο εναγκαλισμός βουλευτών και στελεχών του κόμματος με επικίνδυνα εθνικιστικά και νέο-φασιστικά στοιχεία στην Πλατεία Συντάγματος.
Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου από το tvxs.gr (21 Φεβ)
Όταν τον Γενάρη του 2016 ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε τα ηνία του κόμματος υπήρξε μία ανακούφιση στον προοδευτικό κόσμο της χώρας. Ήταν η ελπίδα πως το mainstream κόμμα της ελληνικής δεξιάς θα έβγαινε από τον υπερσυντηρητικό κατήφορο στον οποίο το είχε οδηγήσει η προηγούμενη ηγεσία του. Η ελπίδα αυτή όμως εξανεμίστηκε με τον Κυριάκο να αναδεικνύεται σε έναν απολύτως αδύναμο για το κόμμα του ηγέτη. Ως εντελώς ακατάλληλος και «ελαφρύς», ανέθεσε τη διοίκηση του κόμματος δε μία ετερόκλιτη στρατιά προσωπικών φίλων ή ατόμων «αξιοκρατικά επιλεγμένων», οι οποίοι αποδείχτηκε πως δεν είχαν ιδέα του τι σημαίνει κόμμα, οργάνωση, εκλογές, πολιτική. Επιπλέον, αρνούμενος να σταθεί στο ύψος του και να προχωρήσει στις απαραίτητες συγκρούσεις, διάλεξε απλά να ισορροπήσει πάνω στην παλιά κατάσταση που παρέλαβε, επιλογή η οποία χαρακτηρίστηκε από την τοποθέτηση δύο Αντιπροέδρων με τόσο αντιφατικό πολιτικό προφίλ.
Αυτό όμως που δεν είχε υπολογίσει σωστά ο νέος Αρχηγός, ήταν πως αυτό το «παλιό» με το οποίο διάλεξε να συμβιβαστεί, ήταν το «νέο» που είχε επιβάλει το 2012 ο Αντώνης Σαμαράς. Βουλευτές, στελέχη και περιφερειακές δυνάμεις είχαν τοποθετηθεί και συντονιστεί από τον πρώην Πρωθυπουργό. Έτσι, ο ένας εκ των Αντιπροέδρων, ο Άδωνις Γεωργιάδης, βρέθηκε με ένα τρομερό αβαντάζ έναντι του μετριοπαθή Κωστή Χατζηδάκη. Υπό αυτό το κλίμα, ο μηχανισμός Σαμαρά συνέχισε να λειτουργεί απερίσπαστος, δίνοντας τον τόνο στο κόμμα, και ο Αντιπρόεδρος Άδωνις μετατράπηκε στην κεντρική πολιτική φιγούρα του κόμματος, μετατρέποντας μέσα σε δύο χρόνια τον πολιτικό λόγο της Νέας Δημοκρατίας σε πιο λαϊκιστικό και συντηρητικό από ποτέ.
Απέναντι στην κατάσταση αυτή, ο έτερος Αντιπρόεδρος έχει πλήρως απομονωθεί και μετατραπεί, μαζί με την φιλελεύθερη και Καραμανλική πτέρυγα του κόμματος, σε απλό παρατηρητή, κεντρώο άλλοθι σε μία ακροδεξιά κατρακύλα. Τους συγκρατεί σε αυτή την απαθή στάση η ίδια δύναμη που εμπόδισε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να μετατραπεί σε πολιτικό τέκνο του πατέρα του. Το θέλγητρο της εξουσίας. Μίας εξουσίας η οποία θα κινδύνευε να χαθεί από μία εσωκομματική διαμάχη. Το πρόβλημα όμως είναι πως όσο αργούν να αντιδράσουν, τόσο ο χρόνος των εκλογών πλησιάζει και άρα τόσο περισσότερο αυξάνεται το ρίσκο μίας «εκκαθάρισης». Όσο όμως η «εκκαθάριση» καθυστερεί, τίθεται όλο και περισσότερο εν αμφιβόλω η δική τους θέση σε αυτή την εξουσία, όταν φτάσει.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω εδώ στο τέλος, την υπόσχεση του πρώην Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά πως θα είναι αυτός ο ίδιο που θα εκδικηθεί την σημερινή κυβέρνηση και όσους από τη δικαιοσύνη έχουν συμμετοχή στην «σκευωρία» κατά του προσώπου του. Αναρωτιέμαι από ποια θέση ονειρεύεται ότι θα μπορούσε να πάρει καλύτερα την εκδίκησή του.
Πριν από λίγο καιρό, η κυρία Μπακογιάννη, σε μία προσπάθεια να υποτιμήσει τις ακραίες ή/και αστείες παρεμβάσεις του Αντιπροέδρου Γεωργιάδη, είχε δηλώσει: «Σιγά, δεν είναι εκλεγμένος, ο Κυριάκος τον τοποθέτησε». Μου προξενεί εντύπωση το γεγονός πως η έμπειρη πολιτικός δεν κατάλαβε ότι εκείνη την ώρα όχι απλά δεν υποτιμούσε τον Άδωνι αλλά του έδινε ακόμα μεγαλύτερη αξία. Διότι ένας Αντιπρόεδρος εκλεγμένος με διαδικασίες μέσα από ένα Συνέδριο, αποκτά μία δική του ατομική υπόσταση, για την οποία είναι υπεύθυνος ο ίδιος και όσοι τον στηρίζουν. Αντίθετα, ένας Αντιπρόεδρος διορισμένος από τον ίδιο τον Πρόεδρο του κόμματος, αποτελεί ένα alter-ego, του οποίου κάθε κίνηση είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον προϊστάμενο του. Κάτι το οποίο είχε με σαφήνεια υπονοήσει και ο ίδιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον περασμένο Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ.