Από το αγκάθι, μόνο αγκάθι. Η εξουσία είναι παντού ίδια, η βία είναι εδώ.

Φωτογραφία: Elle_Zee / flickr.com

Όταν ήμουν 16 θυμάμαι που στο σχολείο μας μοίρασαν να διαβάσουμε ένα κείμενο του Παπανούτσου γεμάτο περίεργες ξύλινες λέξεις και δυσνόητους συμβολισμούς. Αν και δεν θυμάμαι ούτε τον τίτλο, θυμάμαι ακόμα την βασική του ιδέα:
Από μία κοινωνία γεμάτη καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας πολύ δύσκολα μπορεί να προκύψει κάτι το αξιόλογο. Ο πιο ιδεολόγος σε μία μέρα μετατρέπετε σε δυνάστης, μόλις βρεθεί σε μία θέση από την οποία μπορεί να εκτονώσει την καταπίεση που δέχτηκε ή συνεχίζει να δέχεται.
Πόσο τρομερή ιδέα που χάθηκε μέσα σε ένα τρομερά αποκρουστικό για εφήβους κείμενο;
Μία φοβερή ιδέα χάθηκε εξαιτίας του τρομερά "κολλημένου" συστήματος εκπαίδευσης.

Χθες ξαναθυμήθηκα αυτό το εξαντλητικό δοκίμιο, που μόνο εγώ και μία καλή φίλη είχαμε καταφέρει κάπως να το κατανοήσουμε.
Μία κοινή ιδέα περί εξουσίας σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο, βρήκα χθες στο Εdito της Lifo. Με πιο κατανοητή και ευχάριστη γλώσσα, το ίδιο συμπέρασμα. Γιατί οι σχέσεις εξουσίας έχουν πάντα τα ίδια copyrights σε όλες της εκφάνσεις της κοινωνίας μας.
Από το Αγκάθι βγαίνει... μόνο αγκάθι.
To ρόδο θέλει πολλές προσπάθειες...

Διαβάστε λοιπόν,
Είδα τους διευθυντές να πέφτουν  (του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου)
http://www.lifo.gr/team/diary#57894