Σε αυτή την Ελλάδα έχουμε και αυτή την Λυρική Σκηνή

Ένα σκοτεινό αριστούργημα ανεβάζει αυτές τις ημέρες η Εθνική Λυρική Σκηνή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Όπερα με μπαλέτο του Τζουζέπε Βέρντι «Macbeth». Βγαλμένο μέσα από το στοιχειωμένο, γεμάτο αίμα Σαιξπηρικό αριστούργημα για τον μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου, το άγνωστο, και για τον φθόνο της εξουσία. Τα δύο μαζί συνδυασμένα οδηγούν σε ένα λουτρό αίματος. Χρονικά ο Macbeth προηγείται των αριστουργημάτων που καθιέρωσαν διεθνώς τον Βέρντι. Ωστόσο, στο έργο αυτό είναι ήδη πλήρως ανεπτυγμένη η μουσικοθεατρική γλώσσα του συνθέτη και μάλιστα πάνω στον καμβά ενός από τα μεγαλύτερα έργα της ιστορίας του θεάτρου.

Η σκηνοθεσία του Lorenzo Mariani καταφέρνει να ισορροπήσει μεταξύ κλασικού και σύγχρονου δημιουργώντας μία επιβλητική εικόνα. Τα σκηνικά δημιουργούν ένα τενεκεδένιο κάστρο που απεικονίζει τον εσωτερικό κόσμο των χαρακτήρων αλλά και των θεατών του έργου. Το μαύρο και το κόκκινο του αίματος επικρατούν. Η ορχήστρα, η χορωδία και οι μονωδοί της ΕΛΣ αποδεικνύονται για άλλη μία φορά αντάξιοι του ρόλου τους, υπό την διεύθυνση του Μύρωνα Μιχαηλίδη. Οι μονωδοί που επιλέχτηκαν ως βασικοί ερμηνευτές για αυτή την παραγωγή – διπλή ως τριπλή διανομή – καταφέρνουν να αποδώσουν άριστα το λυρικό τμήμα και ταυτόχρονα να προσδώσουν την δραματική διάσταση που απαιτεί η παράσταση. (Παρακολούθησα διανομή με τους Τάση Χριστογιαννόπουλο, Τατιάνα Μελνυτσένκο, Πέτρο Μαγουλά και Βαγγέλη Χατζησίμο)

Ο σκηνοθέτης Lorenzo Mariani (θεωρητικός της όπερας) σημειώνει για το αιματοβαμμένο αυτό έργο:
«Ποια είναι η λέξη που επαναλαμβάνεται πιο συχνά στον Μάκμπεθ; Ο φόβος. Όμως όχι ο φόβος για τα ύψη, τα φίδια ή τον εχθρό. Τουλάχιστον όχι τον ανθρώπινο εχθρό. Στον Μάκμπεθ ο φόβος είναι ένας εχθρός, τον οποίο δεν μπορούμε να νικήσουμε: το άγνωστο. Το άγνωστο γύρω μας, το άγνωστο στους άλλους αλλά πάνω απ’ όλα το άγνωστο μέσα μας. […]
Ο φόβος είναι πάντοτε έτοιμος να πλήξει, είναι ένα αρπακτικό, ύπουλα κρυμμένο στη μαύρη νύχτα της ψυχής μας, το οποίο περιμένει τα θύματά του.
Ο Μάκμπεθ είναι θύμα του. Είναι θύμα της εξάρτησής του από τις μάγισσες, τη γυναίκα του, το άγνωστο. Από κάθε τι που είναι έξω και πέρα από αυτόν. Σε αυτή την κατάσταση ρίχνεται με ορμή προς τα μπροστά, εκτός ελέγχου, από το ένα αύριο στο επόμενο, μέχρι το τελευταίο αιματοβαμμένο αύριο, έως ότου ο βίαιος θάνατος σβήσει το σύντομο κερί του. […] »

Πέφτοντας η βαριά σιδερένια αυλαία το χειροκρότημα πάει σύννεφο. Βγαίνοντας από την αίθουσα σκέπτεσαι πως βρίσκεσαι ακόμα στην Ελλάδα του 2014. Στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, της κατάρρευσης των θεσμών και της κοινωνίας. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο όμως υπάρχουν και κάποιοι που συνεχίζουν να προσπαθούν και να δημιουργούν. Οι συντελεστές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής συνεχίζουν να μας προσφέρουν μεγάλες παραγωγές χωρίς την παραμικρή ποιοτική έκπτωση. Δεν είναι εύκολο…

Υ.Γ.: Επειδή και τα λάθη καλό κάνουν… οι φωτισμοί σε πολλές περιπτώσεις ήταν ατυχείς δημιουργώντας οπτική σύγχυση – ελπίζω να διορθώθηκαν στις επόμενες παραστάσεις – και οι χορογραφίες του Ρενάτο Τζανέλα ακόμα ψάχνω να βρω τι κατάφεραν να προσφέρουν στο όλο θέαμα. Μάλλον δεν υπήρχε πολύ έμπνευση εκ μέρους του μεγάλου χορογράφου.


* Η φωτογραφία από την παράσταση (πηγή: nationalopera.gr)