Χιπστεράδες θηλυπρεπείς βρικόλακες... και ξερνάω στα μούτρα σου!

Το κείμενο αυτό θέλω να το γράψω εδώ και πολύ καιρό. Φίλος της ξένης κλασικής λογοτεχνίας δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ. Είναι γλυκανάλατη και ηλίθια ακόμα και όταν έχει να διαπραγματευτεί ένα σχιζοφρενή, παρανοϊκό δολοφόνο που ξεκοιλιάζει ότι βρίσκει μπροστά του. Κάποιοι όμως λογοτέχνες αξίζουν έναν σεβασμό. Ένας από ατούς τους αξιοσέβαστους λογοτέχνες είναι ο Μπράμ Στόκερ. Ο οποίος παρεμπίπτοντος είναι και αρκετά καλός να τον διαβάζεις ακόμα και σήμερα, σε αντίθεση με κάποιους άλλους – όπως αναφέρω παραπάνω, άρα χρειάζεται έναν σεβασμό παραπάνω. Και τι κάνουμε εμείς για να τιμήσουμε τον Στόκερ; Αλλάζουμε τον αδόξαστο σε έναν από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του, το «Δράκουλας».

Σβούρες θα κάνει μέσα στο κουτί του με αυτά που βλέπει από τον σημερινό χώρο του πολιτισμού και του κινηματογράφου. Γιατί μπορεί να είναι πολύ όμορφο που η κλασική υπόθεση των βαμπίρ είναι στην μόδα πάλι αλλά καθόλου καλός ο τρόπος που γίνεται αυτό. ‘Έχω πραγματικά την απορία που σκατά είδανε οι άνθρωποι του Χόλυγουντ ότι τα βαμπίρ είναι χιπστεράδες, τρέντουλα και θηλυπρεπείς συνεσταλμένοι έφηβοι. Κοινώς... βαμπίρ πουστάρες. Βαμπίρ με ένα κιλό κερί στο μαλλί, γυαλιά Καρέρα, καρό πουκαμισάκια ή σκισμένα κολλητά μπλουζάκια και ξεβαμμένα τζίν.

Η αρχή έγινε πριν από κάποια χρόνια με το Truth Blood. Δεν μπορώ να πω πως ήταν κακό. Μπορεί τα βαμπίρ να φόραγαν και εκεί κοντομάνικα και τζίν μα τουλάχιστον ήταν ώριμοι άνθρωποι με μέτρο και αυτοσυγκράτηση. Μετά ήρθε το τερατούργημα Λυκόφως. Εκεί είναι που τα πράγματα σοβάρεψαν. Μα είναι δυνατόν τα βαμπίρ να είναι έτσι; Δηλαδή υποτίθεται πως ένας βρικόλακας είναι κατά μέσο όρο 100 χρονών. Το να τον βλέπεις να ντύνετε σαν 17χρονο λυκειόπαιδο είναι σα να βλέπεις τον παππού σου που είναι 80 χρονών στα τελειώματα με φράντζα στο μαλλί, ξεβαμμένο χαμηλοκάβαλο τζινάκι από το οποίο να γίνετε διακριτό μποξεράκι ck, πόλο μπλουζάκι με σηκωμένο γιακά και γυαλιά Καρέρα.
Και έρχονται βέβαια οι φαν να μας πούνε πως είναι έτσι ντυμένοι για να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα παιδιά στο κολέγιο. Τι; Κοπέλα μου πάς καλά; Γιατί να πάει ένα βαμπίρ 100 ετών στο σχολείο ;!;!;!

Εντάξει ρε Χρήστο περίεργε και ιδιόρρυθμε κουλτουριάρη για πες μας πώς θα γύριζες εσύ μία ταινία με βρικόλακες;
Ανίδεε αναγνώστη δεν χρειάζεται να το κάνω. Το έκανε το 1994 ο Νέηλ Τζόρνταν μεταφέροντας στην οθόνη το λογοτεχνικό αριστούργημα της Anne Rice «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα». Εκεί ο Brad Pitt εμφανίζετε ως σοβαρός μεσήλικας με κοστούμι, άσπρο πουκάμισο και μακριά μαύρα μαλλιά πιασμένα αλογοουρά. Ξέρεις πόσο χρονών ήταν τότε ο Pitt; 30 χρονών. Θα μπορούσε άνετα να εμφανιστεί με μαλλί με μπουκλάκια να φοράει γυαλιά ηλίου με μικρούς χρωματιστούς φακούς, μπλουζάκι με τεράστια στάμπα και από μέσα μακρυμάνικο σε άλλο χρωματισμό, κολλητό τζίν και αθλητικά παπούτσια με χοντρή σόλα. Δεν το έκανε όμως. Γιατί ήταν Β Ρ Ι Κ Ο Λ Α Κ Α Σ 100 και βάλε ετών και απαιτούσε έναν Σ Ε Β Α Σ Μ Ο! Σεβασμό που να με πάρει ο διάολος όχι αφίσες σε κοριτσίστικα ροζ δωμάτια!