Χαμένοι στη μιζέρια.
Νευριασμένος με την Αθήνα, που έχει αρχίσει να απωθεί ακόμα και τους φανατικούς λάτρεις της, πήρα μία LIFO από τον πάκο, μπας και με το διάβασμα ησυχάσω. Ανέβηκα στην ταράτσα του Public, παρήγγειλα στην όμορφη κοπέλα ένα καφέ και άρχισα να διαβάζω. Μπορούσα να κλέψω μερικά λεπτά από τον χρόνο μου.
Τι το ήθελα; Χειρότερα έγινα. Όπως διάβαζα έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του Δ. Ρηγόπουλου ο οποίος αθώωνε τον «μεγάλο» Καμίνη για την μιζέρια των Χριστουγέννων στην Αθήνα. Έγραφε κάτι για οικονομικές συγκυρίες και για τους δύσπιστους κάτι ασυνάρτητα πως τα Χριστούγεννα τελείωσαν τον Δεκέμβριο του 2008.
Πόσο άραγε θα στοίχιζε στον Δήμο εάν αντί για τα αντιαισθητικά φωτάκια στα δέντρα έστηνε ένα – μετρίου μεγέθους – χριστουγεννιάτικο έλατο στην πλατεία; Αντί για τους απαίσιους πολυελαίους από φωτοσωλήνα να στόλιζε λίγο το Μοναστηράκι και το Θησείο;
Γιατί να αφήσουμε τις δύσκολες συγκυρίες που περνάμε να μας καταδικάσουν στην μιζέρια; Πώς θα μπορέσουμε να αντισταθούμε στο κύμα ανατροπών εάν οι ίδιοι εξορίσουμε από μέσα μας και τα τελευταία ψήγματα ελπίδας;
Το είχα ξαναγράψει και το γράφω και τώρα. Φέτος η Αθήνα έχει χίλιους περισσότερους λόγους, από κάθε άλλη χρονιά, για να γιορτάσει τα Χριστούγεννα. Είναι σημαντικό σήμερα οι Έλληνες να ζήσουν τα Χριστούγεννα. Να ζήσουν μία γιορτή που μπορεί να μην λύσει κανενός μας το οικονομικό πρόβλημα, αλλά σίγουρα θα δώσει λίγη ελπίδα στην ψυχή μας και λίγη δύναμη για το σήμερα και το αύριο.