Η αναγέννηση του βινυλίου (?)

Με ένα πανηγυρικό ρεπορτάζ, το «7», ανακοίνωσε, την Κυριακή, πως το βινύλιο κερδίζει συνεχώς ξανά έδαφος. Όλο και περισσότερα νεανικά γκρουπάκια, που ποτέ πριν δεν έζησαν το βινύλιο, εκδίδουν τα κομμάτια τους σε πικ-απ. Μάλιστα, οι πωλήσεις του μαύρου δίσκου, τα τελευταία χρόνια, έχουν υπερδιπλασιαστεί. Αυτό που αναρωτιέμαι, είναι εάν πρέπει να χαιρόμαστε ή όχι για κάτι τέτοιο. Σίγουρα οι παλιότεροι θα αισθάνονται όμορφα, αφού γυρίζουν στα νεανικά τους χρόνια, μπορούμε όμως να είμαστε αισιόδοξοι με μία γενιά που έχει χάσει το στιλ της. Μία γενιά που αναβιώνει παλιά έθιμα γιατί η ίδια αδυνατεί ή αδρανεί για να βρει νέα.

Το βινύλιο συνδέθηκε άμεσα, σαν νέα τότε τεχνολογία, με τον μουσικό πολιτισμό, κυρίως, τεσσάρων γενιών. Αυτή του 50, του 60, του 70 και πολύ λιγότερο του 80, πριν αντικατασταθεί από την κασέτα. Μέσα στους δίσκους του βινυλίου έχουν γραφτεί οι ιδέες, τα όνειρα, τα οράματα, η ζωή και οι τρέλες τεσσάρων γενιών. Τεσσάρων γενιών που σημάδεψαν την ιστορία της Ελλάδας.

Είναι καλό οι νέοι να παίρνουν ως παράδειγμα τα θετικά στοιχεία από τις παλαιότερες γενιές. Είναι όμως καταστροφικό να προσπαθούν να τις μιμηθούν. Κάτι τέτοιο, σηματοδοτεί την οπισθοδρόμηση ολόκληρης της κοινωνίας.

Τα τελευταία δέκα χρόνια, είναι φανερό, πως οι νέοι κάνουν ότι μπορούν για να μοιάσουν στις παλιές γενιές. Τα ρούχα προηγούμενων εποχών γύρισαν στην μόδα, η μουσική παλαιότερων εποχών γύρισε στην μόδα και τώρα, από ότι φαίνεται, αρχίζουν και οι συνήθειες με τον τρόπο ζωής παλαιοτέρων εποχών να έρχονται στην μόδα. Και από όλα αυτά που καταλήγουμε; Στο ότι η νέα γενιά δεν έχει ή δεν θέλει ή δεν προσπαθεί, συμβιβασμένοι με τα υπάρχοντα, να προσφέρει νέες ιδέες, νέες εποχές. Βέβαια το δεν θέλει, το δεν μπορεί κτλ, είναι πολύ υποκειμενικά. Τι σημαίνει δεν θέλει και δεν μπορεί; Είναι ποτέ δυνατόν η νέα γενιά να μην ξεχειλίζει από φρέσκες ιδέες και πρότυπα;

Κατά την γνώμη μου, αυτό που θέλει η νέα γενιά είναι καθοδήγηση. Καθοδήγηση όχι για το πώς θα ανακυκλώσει παλιότερα οράματα αλλά τα δικά της. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να πάει μπροστά η κοινωνία. Και αυτό σίγουρα δεν θα το καταφέρουμε γυρνώντας την σε εποχές σκουριασμένες. Σε εποχές βινυλίου.