Συνηθίσαμε να ακούμε για πνιγμένα παιδιά


Πριν από λίγες ημέρες λίγο έξω από την Λέσβο επτά Σύριοι πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων και παιδιά, βρήκαν τραγικό θάνατο στα «κόκκινα» νερά του Αιγαίου. Την ίδια στιγμή στο Φαρμακονήσι μαζεύουν ακόμα, μετά από δύο μήνες, πτώματα παιδιών και μανάδων.

«Είχαμε μείνει στη μέση της θάλασσας, με τίποτα άλλο εκτός από ένα κατεστραμμένο σκάφος». Μαρτυρία ενός 14χρονου παιδιού στους ανθρώπους της Διεθνής Αρμοστείας. Ένα παιδί σε μία φουσκωτή βάρκα για ένα ταξίδι πάνω από τον υγρό θάνατο. Μετανάστης από ένα μακρινό τόπο όπου ακόμα και η φτωχή Ελλάδα φαντάζει παράδεισος. Από έναν τόπο που σε καταδικάζει σε θάνατο είτε από την πείνα, είτε από την φτώχια, είτε από τα μαχαίρια.

Από τις αρχές του 2014, πάνω από 20 άτομα, Σύριοι και Αφγανοί, έχουν χάσει τη ζωή τους στο Αιγαίο. Εκατοντάδες ακόμα κινδύνεψαν θανάσιμα μα ευτυχώς διασώθηκαν από τις ελληνικές Αρχές, ο αρχηγός των οποίων δηλώνει πως «πρέπει να τους κάνουμε το βίο αβίωτο».

Ας μην μιλήσουμε για πολιτικές και ευθύνες. Ας ξεκινήσουμε να διαπιστώνουμε την τραγική κυνικότητα στην οποία ζούμε. Μία τραγική, δολοφονική κυνικότητα. Στην χώρα όπου συνηθίσαμε να ακούμε για πνιγμούς παιδιών. Στην χώρα όπου στήνουμε τοίχοι στον Έβρο για να κάνουμε σίγουρη την εξόντωση των προσφύγων μέσω θαλάσσης.