Στο Κάδρo

Την είδα και εγώ την ταινία, για την οποία όλοι στο «facebook» μιλούν. Την θεώρησα πραγματικά εξαιρετική. Ο Ντέιβιντ Φίντσερ, κατάφερε να πάρει μία είδη συναρπαστική υπόθεση και να την αποδώσει ακόμα πιο συναρπαστικά, χωρίς να προσθέσει την παραμικρή σκηνή δράσης. Η υπόθεση, όπως σίγουρα όλοι ξέρετε, πραγματεύεται την δημιουργία του «facebook». Ξεκινά από τα φοιτητικά χρόνια του Μαρκ Ζακερμπεργκ, τότε που έκλεψε δηλαδή την ηδέα μερικών πλουσιόπαιδων, και σταματάει πριν από λίγο καιρό, όπου λύθηκε στα δικαστήρια η διαμάχη του με τους εμπνευστές αλλά και με τον πρώην φύλο του και συνεργάτη, τον οποίο πέταξε από την εταιρία, προκειμένου να τον εκδικηθεί που τόλμησε να είναι καλύτερος από αυτόν. Στην ταινία ο Μαρκ Ζακερμπεργκ, ο άνθρωπος που εκατομμύρια κόσμος τον λατρεύει, εξευτελίζετε δείχνοντας το πραγματικό κακό και ιδιότροπο χαρακτήρα του.

Όταν ο πρωθυπουργός συζητάει εκλογές, ένα χρόνο μετά την εκλογή του, και η αντιπολίτευση ζητάει από την κυβέρνηση να φύγει, αλά αυτή δεν θέλει να κυβερνήσει (;), τότε συμβαίνει ένα μόνο πράγμα. Έχει επιτέλους φτάσει η στιγμή της αλλαγής. Έχει έρθει η ώρα να αποσυρθούν οι αντίκες, οι οποίες χάλασαν προ καιρού, και να αντικατασταθούν από νέους ανθρώπους. Νέους ανθρώπους που θα φέρουν την νέα εποχή στην πολιτική. Γι αυτόν τον λόγο στις προσεχές τοπικές εκλογές, αλά και στις πιθανές εθνικές, θα ψηφίσουμε όλοι. Θα ψηφίσουμε όλοι την αλλαγή. Γιατί όπως είπε και ο Σ. Θεοδωράκης, «τις καλύτερες κυβερνήσεις τις κάνουν αυτοί που δεν ψηφίζουν».

Ωραία και φέτος. Βγήκαν το πρωί μερικοί μαθητές για παρέλαση (που χωρίς την απειλή του βαθμού και της απουσίας, θα κοιμούνταν ακόμα), άλλοι τόσοι κάτοικοι κάθε χωριού, για να τους παρακολουθήσου, κατέθεσαν και κανα στεφάνι, και έπειτα γέμισαν οι καφετέριες. Τα τελευταία χρόνια, αυτό το αποκαλούμε τιμή στους πεσόντες. Αυτή είναι η τιμή; Μία μέρα καθισιού τεμπελιάς και ενός φασιστικού "εν δυο";

Σήμερα ήμουν απογευματινός. Κατά τις 6:00μμ, λοιπόν, πήρα το ταξί μου και ξαμολήθηκα στους δρόμους της πρωτεύουσας. Μέσα στο ταξί δεν ήμουν μόνος. Μαζί μου ήταν και μία σακούλα με σκουπίδια, που μου έδωσε η γυναικά μου να πάω να τα πετάξω. Εγώ μέσα στην φούρια μου, ωστόσο, αντί να τα πετάξω στον κάδο απέναντι τα έβαλα στο αμάξι. Στο ταξί επίσης είχα και μία βαλίτσα. Μίας θείας μου ήταν που την περασμένη εβδομάδα την ξέχασε στο σπίτι μου. Τώρα λοιπόν έπρεπε να την πάω στα κούριελ για να της την στείλουν. Στην ζωή μου δεν γελάω εύκολα. Ωστόσο, όταν βλέπω την θεία μου την Μαρίκα ντυμένη, με τα κιτς κουρέλια της, ξεκαρδίζομαι. Kαθώς λοιπόν κυκλοφορώ στην Αθήνα και κατευθύνομαι στον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ – είδος υποεξαφάνιση στην πόλη – και στο γραφεί τον κούριελ, τσούπ νατος μπροστά μου. Ένας κύριος κουστουμαρισμένος και με την Κατεχάκη για χωρίστρα στο μαλλί, με σταματάει. «Ελεύθερος είσαι;», με ρωτάει, «ναι αλλά πηγαίνω σε μία προσωπική δουλειά», του απαντώ, «είναι καθήκον σου να

Και εγώ χθες, μαζί με το70%, κάθισα το βράδυ να δω το «ΝΗΣΙ». Οι περισσότεροι που το είδαν μου είπαν πως πραγματικά έκλαψα. Εγώ από την άλλη όχι μόνο δεν έκλαψα αλλά κατουρήθηκα και από την χαρά μου. Χάρηκα που σε καιρούς κρίσης, για την ποιότητα της τηλεόρασης, υπάρχει και αυτή η παραγωγή. Μία παραγωγή που πραγματικά έχει να δώσει κάτι στους τηλεθεατές.

Ποτέ και σε κανένα επεισόδιο ο κ Λαζόπουλος δεν ξεχνά να χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως τον Αριστοφάνη της σημερινής εποχής. Αυτό που δεν μας εξηγεί είναι πόσες γριές και πόσα νούμερα εκμεταλλευόταν ο Αριστοφάνης για να προσελκύσει τον κόσμο. Είμαι σίγουρος, κ. Λαζόπουλε, πως ο Αριστοφάνης ούτε πολιτική ανάλυση στην μαλακία που είπε η γριά – που ψηφίζει πάντα ΝΔ – στην λαϊκή έκανε, ούτε έβαζε τον «γιατρό» με το όζον να βρίζει όλο το 24ωρο. Εσείς όμως το κάνετε. Γιατί όπως φαίνετε, μπορεί να κατηγορείτε του πολιτικούς για λαϊκισμό, αλλά και εσείς τον βρίσκετε πολύ χρήσιμο. Ένα τρας και λαϊκίστικο σκουπίδι. Έτσι κατάντησε ο άνθρωπος που, κάποτε, ολόκληρες οικογένειες κάθονταν σε ένα σαλόνι για να απολάψουν το άπλετο χιούμορ και ταλέντο του. Ναι, ο Λαζόπουλος έχει και χιούμορ και ταλέντο. Απλώς, τώρα στα γεράματα, έβαλε πάνω από όλα το χρήμα. Κρίμα.

Να τελικά που η οικονομική κρίση μπορεί να βλάψει και την ωφέλιμη ψυχαγωγία. Αυτή την ψυχαγωγία που καταστρέφετε με την επιστροφή του «Μπίγκ Μπράδερ» και των συναφή μπουρδοριαλιτι. Τον ριάλιτη που θα βγάλουν από την κρίση τα κανάλια και θα βάλουν σε μία άλλη, όχι οικονομική αλλά ψυχαγωγική κρίση, τα παιδιά μας. Πως και πώς το περιμένανε το «Μπιγκ Μπράδερ» όλα τα 14χρονα και 16χρονα. Ναι, το περιμένανε για να συμπληρώσουν μία θέση στην καθιστική ημέρα τους, μπροστά στην τηλεόραση, και να αδειάσουν άλλη μία στην ψυχαγωγία τους. Και να πεις πως τουλάχιστον είχε κάτι να προσφέρει ως θέαμα ; Τίποτα. Το απόλυτο καινό. Μία σαχλογκόμενα με τα βυζιά και τον κώλο έξω, που απειλεί να τους «πάρει» όλους μαζί με το ένα κιλό ψεύτικο μαλλί στο κεφάλι. Μία τελειωμένη αδελφή που βγάζει τα φρύδια της και χορεύει ζεϊμπέκικο, για να μας αποδείξει το πόσο άνδρας είναι. Μία κυράτσα που ούτε ξέρει τι κάνει εκεί μέσα. Μία αγράμματη που ο μπάρμπας της την έβαλε γραμματέα στο Υπουργείο Εσωτερικών. Ένας ανώμαλος