Βία στο ξένο
Καθώς περπατάω στην Αθήνα βλέπω γύρο μου εικόνες κακοποίησης. Γραμμένοι τοίχοι, σπασμένα παγκάκια, σπασμένα σιντριβάνια, σπασμένα γλυπτά και κατεστραμμένα κιγκλιδώματα. Τα πάντα γύρο μου είναι διαλυμένα. Κάποιος Έλληνας τα διάλυσε επειδή έτσι γούσταρε. Ενστικτωδώς μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από τα μαθητικά θρανία μας. Γραμμένα, χαραγμένα και σπασμένα. «Δεν είναι δικά μου, του κράτους είναι», ήταν η δικαιολογία μας. Ωστόσο μπαίνω και εγώ, αν και καταστροφέας, σε σκέψεις περίεργες. Γιατί οι Έλληνες διαχωρίζουμε την περιουσία του κράτους από την δική μας. Και την περιουσία του κράτους δική μας δεν έπρεπε να την αισθανόμαστε ; Σίγουρα οι περισσότεροι καταλογίζουν το παραπάνω φαινόμενο στον αναρχισμό που διακρίνει την φυλή μας. Τι όμως ήταν αυτό που προκάλεσε αυτή την αναρχία; Κανένας δεν γεννιέται με διαμορφωμένα τα πιστεύω του. Κάτι μας οδήγησε σε αυτόν τον αναρχισμό. Κάθομαι, στύβω το μυαλό μου και τα παίρνω όλα με την σειρά. Γυρνάω πίσω στην ιστορία και αναλογίζομαι όλα τα γεγονότα....