Βία στο ξένο

Καθώς περπατάω στην Αθήνα βλέπω γύρο μου εικόνες κακοποίησης. Γραμμένοι τοίχοι, σπασμένα παγκάκια, σπασμένα σιντριβάνια, σπασμένα γλυπτά και κατεστραμμένα κιγκλιδώματα. Τα πάντα γύρο μου είναι διαλυμένα. Κάποιος Έλληνας τα διάλυσε επειδή έτσι γούσταρε. Ενστικτωδώς μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από τα μαθητικά θρανία μας. Γραμμένα, χαραγμένα και σπασμένα. «Δεν είναι δικά μου, του κράτους είναι», ήταν η δικαιολογία μας. Ωστόσο μπαίνω και εγώ, αν και καταστροφέας, σε σκέψεις περίεργες. Γιατί οι Έλληνες διαχωρίζουμε την περιουσία του κράτους από την δική μας. Και την περιουσία του κράτους δική μας δεν έπρεπε να την αισθανόμαστε ;

Σίγουρα οι περισσότεροι καταλογίζουν το παραπάνω φαινόμενο στον αναρχισμό που διακρίνει την φυλή μας. Τι όμως ήταν αυτό που προκάλεσε αυτή την αναρχία; Κανένας δεν γεννιέται με διαμορφωμένα τα πιστεύω του. Κάτι μας οδήγησε σε αυτόν τον αναρχισμό. Κάθομαι, στύβω το μυαλό μου και τα παίρνω όλα με την σειρά. Γυρνάω πίσω στην ιστορία και αναλογίζομαι όλα τα γεγονότα. Τελικά καταλήγω σε δύο συμπεράσματα. Δύο συμπεράσματα που μου φαίνονται αρκετά ικανοποιητικά.

Το πρώτο στηρίζετε στην περίοδο της τουρκοκρατίας, της χούντας του Πάγκαλου, του Κονδύλη και του Μεταξά, έως τον εμφύλιο και την χούντα των Συνταγματαρχών. Γυρνώ δηλαδή σε εποχές που το κράτος εναντιώθηκε απέναντι στον λαό.

Το δεύτερο προσανατολίζετε σε περιόδους του Πρωθυπουργού των Ρώσων, Του Βασιλιά των Βαυαρών έως το σημερινό ΔΝΤ. Προσανατολίζετε σε περιόδους που αποδεικνύουν ότι ποτέ το πολίτευμα και το σύστημα, του ελληνικού κράτους, δεν ήταν ελληνικό. Ζούμε, από τις πρώτες ημέρες του κράτους μας έως και σήμερα, μέσα σε ένα σύστημα που επέβαλαν ξένοι. Και το χειρότερο είναι, πως το επέβαλαν χωρίς καν να προσπαθήσουν να το προσαρμόσουν στα μέτρα των Ελλήνων.

Από τα παραπάνω συμπεραίνουμε το εξής. Είναι απολύτως φυσιολογικό οι Έλληνες να φέρονται με βαρβαρότητα στην κρατική περιουσία. Και αυτό επειδή η ιστορία τους δίδαξε να βλέπουν το κράτος τους ως ένα ΞΕΝΟ και ΕΧΘΡΙΚΟ, προς αυτούς, περιβάλλον.

Γιατί μπήκα στον κόπο να σας τα γράψω όλα αυτά; Μα και φυσικά για να προσφέρω ορισμένες έλλογες απαντήσεις στους μαθητές. Παιδιά, από εδώ και πέρα έτσι να απαντάτε στην σπαστική ερώτηση: «Γιατί μουτζουρώνεις το θρανίο σου;»