Στον πάγο το The Press Project;
Ίσως κανένας άλλος να μην αγάπησε τόσο πολύ το διαδίκτυο όσο η παρέα του The Press Project.
Διαβάζοντας το «προτελευταίο κείμενο του ThePressProject», δια χειρός Κώστα Εφήμερου, νιώθω πολύ πιο άσχημα από ότι περίμενα. Είναι ίσως η αγάπη που νιώθω για όλα τα όμορφα πράγματα. Και ιδιαίτερα η αγάπη που νιώθω για όλα τα όμορφα πράγματα στο διαδίκτυο, ακόμα και τα απλήρωτα (μαύρο χιούμορ). Αν και διαφωνώ με την προβολή των εσώψυχων του ιδιοκτήτη, καταλαβαίνω απολύτως τα αισθήματά του. Καταλαβαίνω απολύτως τα αισθήματα ενός δημιουργικού ανθρώπου στην Ελλάδα της κρίσης.
Γράφει ο κύριος Εφήμερος για το TPP: «Είναι, σας το ορκίζομαι, το πιο συναρπαστικό εγχείρημα που έγινε ποτέ στη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Ένα νησάκι ελευθερίας της έκφρασης που μεγάλωσε σιγά-σιγά. Έκανε ερευνητική δημοσιογραφία επιπέδου, κατάφερε να κρατήσει ανοικτό τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα -αντιστεκόμενο στο παράλογο κράτος, έγραψε για αυτούς που δεν τόλμησε κανείς, τα ρεπορτάζ του οδήγησαν σε διώξεις πρώην ακλόνητους αξιωματούχους, έφερε τα Wikileaks στην Ελλάδα, γνώρισε στον κόσμο εξαιρετικούς διανοούμενους […]».
Δεν χρειάζεται να μας το ορκιστεί, τον πιστεύουμε. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν δίνει βάση σε κάτι ακόμα σπουδαίο. Το TPP έγινε η νέα μέρα του ελληνικού διαδικτύου. Είναι η μόνη δημοσιογραφική ομάδα που πραγματικά επένδυσε στο διαδίκτυο με αγάπη και όχι με προχειρότητα κερδοσκόπου. Από την αισθητική της σελίδας, τα γραφικά έως και την υποδομή και το πώς αυτή αξιοποιήθηκε στη καθημερινή ειδησεογραφία. Παρόμοια ιστοσελίδα με το TPP δεν υπάρχει στο ελληνικό διαδίκτυο. Και δεν υπάρχει όχι εξαιτίας της ανεξαρτησίας της πληροφορίας, αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η πληροφορία προβάλετε και διαδίδεται. Σύγχρονα, απλά και με αισθητική.
Να μου πεις τώρα, μπροστά στην ανεξαρτησία της πληροφορίας τι είναι η αισθητική της; Ο καθένας με την τρέλα του. Προσωπικά το πρόβλημα του ελληνικού διαδικτύου το εντοπίζω στο γεγονός πως ελάχιστοι από τους διαχειριστές του το αγαπούν πραγματικά. Ελάχιστοι εκδότες και δημοσιογράφοι είναι πραγματικά διατεθειμένοι να προσαρμοστούν στις συνθήκες του. Ε, το TPP είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Από το ελληνικό διαδίκτυο ίσως να είναι το μόνο μέσο που η αισθητική και η διαδικτυακή στρατηγική του μπορούν να συγκριθούν με τους παγκόσμιους διαδικτυακούς ομίλους.
Δεν ξέρω εάν ο Κώστας Εφήμερος έβαλε πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Από ένα twitter account σε μία 24ωρη ειδησεογραφική ιστοσελίδα πρωτότυπου υλικού είναι τεράστια απόσταση. Το να φτάσεις από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό χρειάζεται μεγάλη υποδομή. Από ότι έχω καταλάβει, ο Εφήμερος, αν και είχε εκπληκτικές ιδέες, δεν είχε την «υποδομή» του επιχειρηματία. Μπορώ να καταλάβω τους απλήρωτους εργαζομένους της ιστοσελίδας. Απλήρωτοι είναι όπως και τόσοι άλλοι σε αυτή την χώρα. Δύσκολοι οι καιροί για να βιοπορίζεσαι με χόμπι. Ξέρω όμως ότι το ελληνικό διαδίκτυο θα είναι εξαιρετικά φτωχό χωρίς το The Press Project.
Και σας τα γράφει αυτά ένας άνθρωπος που αν και αριστερός διαφώνησε πολλές φορές με τη γραμμή της σελίδας (ναι, η ιστοσελίδα ήταν ανεξάρτητη αλλά παντού υπάρχουν γραμμές, οι οποίες ενδεχομένως να μην επιβάλλονται από τον ιδιοκτήτη αλλά να διαμορφώνονται ασυναίσθητα από το κλίμα της παρέας των συντακτών). Αρκετές φορές δεν τόλμησα να διαβάσω άρθρα, θεωρώντας πως δεν θα αντέξω τόση… διαφωνία. Πάντα όμως αγαπούσα αυτό το project.
Ελπίζω να μην είναι αυτό το τέλος του The Press Project. Ακόμα και αν χρειαστεί να κάνει βήματα προς τα πίσω.
Υ.Γ.1) Ζητώ συγνώμη που δεν αναφέρθηκα σε διαφάνεια, ανεξαρτησία, δημοσιογραφική ακεραιότητα, Wikileaks κ.τ.λ. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν πολλοί άλλοι. Κανένας όμως δεν θα εστιάσει στο πόσο αγάπησαν το ελληνικό διαδίκτυο εκεί στα απλήρωτα γραφεία του Μεταξουργείου.
Υ.Γ.2) Ενδεχομένως να καταλαβαίνω τους «εχθρούς» της ιστοσελίδας. Όντας blogger και λάτρης του διαδικτύου από τα 13 μου, ίσως να μπορώ να κατανοήσω τη ζήλια που δημιούργησε το κατόρθωμα της παρέας του TPP. Η δημιουργία ενός πραγματικού αύριο για το ελληνικό διαδίκτυο. Επειδή είμαι όμως ακόμα πολύ νέος, δεν κινούμε στη λογική του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Ενδεχομένως κανένας να μην εστιάσει στο πόσο αγάπησαν το ελληνικό διαδίκτυο εκεί στα απλήρωτα γραφεία του Μεταξουργείου.
Γράφει ο κύριος Εφήμερος για το TPP: «Είναι, σας το ορκίζομαι, το πιο συναρπαστικό εγχείρημα που έγινε ποτέ στη δημοσιογραφία στην Ελλάδα. Ένα νησάκι ελευθερίας της έκφρασης που μεγάλωσε σιγά-σιγά. Έκανε ερευνητική δημοσιογραφία επιπέδου, κατάφερε να κρατήσει ανοικτό τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα -αντιστεκόμενο στο παράλογο κράτος, έγραψε για αυτούς που δεν τόλμησε κανείς, τα ρεπορτάζ του οδήγησαν σε διώξεις πρώην ακλόνητους αξιωματούχους, έφερε τα Wikileaks στην Ελλάδα, γνώρισε στον κόσμο εξαιρετικούς διανοούμενους […]».
Δεν χρειάζεται να μας το ορκιστεί, τον πιστεύουμε. Το μόνο πρόβλημα είναι πως δεν δίνει βάση σε κάτι ακόμα σπουδαίο. Το TPP έγινε η νέα μέρα του ελληνικού διαδικτύου. Είναι η μόνη δημοσιογραφική ομάδα που πραγματικά επένδυσε στο διαδίκτυο με αγάπη και όχι με προχειρότητα κερδοσκόπου. Από την αισθητική της σελίδας, τα γραφικά έως και την υποδομή και το πώς αυτή αξιοποιήθηκε στη καθημερινή ειδησεογραφία. Παρόμοια ιστοσελίδα με το TPP δεν υπάρχει στο ελληνικό διαδίκτυο. Και δεν υπάρχει όχι εξαιτίας της ανεξαρτησίας της πληροφορίας, αλλά και εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο η πληροφορία προβάλετε και διαδίδεται. Σύγχρονα, απλά και με αισθητική.
Να μου πεις τώρα, μπροστά στην ανεξαρτησία της πληροφορίας τι είναι η αισθητική της; Ο καθένας με την τρέλα του. Προσωπικά το πρόβλημα του ελληνικού διαδικτύου το εντοπίζω στο γεγονός πως ελάχιστοι από τους διαχειριστές του το αγαπούν πραγματικά. Ελάχιστοι εκδότες και δημοσιογράφοι είναι πραγματικά διατεθειμένοι να προσαρμοστούν στις συνθήκες του. Ε, το TPP είναι ένα πραγματικό κομψοτέχνημα μέσα σε αυτόν τον κόσμο. Από το ελληνικό διαδίκτυο ίσως να είναι το μόνο μέσο που η αισθητική και η διαδικτυακή στρατηγική του μπορούν να συγκριθούν με τους παγκόσμιους διαδικτυακούς ομίλους.
Δεν ξέρω εάν ο Κώστας Εφήμερος έβαλε πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Από ένα twitter account σε μία 24ωρη ειδησεογραφική ιστοσελίδα πρωτότυπου υλικού είναι τεράστια απόσταση. Το να φτάσεις από τον ερασιτεχνισμό στον επαγγελματισμό χρειάζεται μεγάλη υποδομή. Από ότι έχω καταλάβει, ο Εφήμερος, αν και είχε εκπληκτικές ιδέες, δεν είχε την «υποδομή» του επιχειρηματία. Μπορώ να καταλάβω τους απλήρωτους εργαζομένους της ιστοσελίδας. Απλήρωτοι είναι όπως και τόσοι άλλοι σε αυτή την χώρα. Δύσκολοι οι καιροί για να βιοπορίζεσαι με χόμπι. Ξέρω όμως ότι το ελληνικό διαδίκτυο θα είναι εξαιρετικά φτωχό χωρίς το The Press Project.
Και σας τα γράφει αυτά ένας άνθρωπος που αν και αριστερός διαφώνησε πολλές φορές με τη γραμμή της σελίδας (ναι, η ιστοσελίδα ήταν ανεξάρτητη αλλά παντού υπάρχουν γραμμές, οι οποίες ενδεχομένως να μην επιβάλλονται από τον ιδιοκτήτη αλλά να διαμορφώνονται ασυναίσθητα από το κλίμα της παρέας των συντακτών). Αρκετές φορές δεν τόλμησα να διαβάσω άρθρα, θεωρώντας πως δεν θα αντέξω τόση… διαφωνία. Πάντα όμως αγαπούσα αυτό το project.
Ελπίζω να μην είναι αυτό το τέλος του The Press Project. Ακόμα και αν χρειαστεί να κάνει βήματα προς τα πίσω.
Υ.Γ.1) Ζητώ συγνώμη που δεν αναφέρθηκα σε διαφάνεια, ανεξαρτησία, δημοσιογραφική ακεραιότητα, Wikileaks κ.τ.λ. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν πολλοί άλλοι. Κανένας όμως δεν θα εστιάσει στο πόσο αγάπησαν το ελληνικό διαδίκτυο εκεί στα απλήρωτα γραφεία του Μεταξουργείου.
Υ.Γ.2) Ενδεχομένως να καταλαβαίνω τους «εχθρούς» της ιστοσελίδας. Όντας blogger και λάτρης του διαδικτύου από τα 13 μου, ίσως να μπορώ να κατανοήσω τη ζήλια που δημιούργησε το κατόρθωμα της παρέας του TPP. Η δημιουργία ενός πραγματικού αύριο για το ελληνικό διαδίκτυο. Επειδή είμαι όμως ακόμα πολύ νέος, δεν κινούμε στη λογική του «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».
Διαβάστε το «προτελευταίο κείμενο του ThePressProject» αλλά και το πρόσφατα γραμμένο μανιφέστο του TPP.