Οι σκελετοί βγαίνουν από την ντουλάπα. Στροφή στον συντηρητισμό, τον ελιτισμό και την πατροπαράδοτη δεξιά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε περίπου ενάμιση χρόνο διακυβέρνησης κατάφερε να υποπέσει σε αρκετά σοβαρά ατοπήματα. Έκανε πολλά βήματα πίσω στις παραδοσιακές του αξίες, αναθεώρησε πλήρως την στρατηγική του για μία νέα πολιτική, αποκήρυξε τα προγράμματα της Θεσσαλονίκης, αποκήρυξε τον βασικό κορμό των αντιπολιτευτικών του θέσεων και οδήγησε τη χώρα σε μία σοβαρή ήττα. Παράλληλα, καθημερινά στην κυβέρνηση φαίνεται η τεράστια αδυναμία ελέγχου της δημόσιας διοίκησης. Ενάμιση χρόνο μετά την πρώτη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και τα αντιπολιτευτικά χαρτιά είναι πολλά. Από αυτά, το αντιπολιτευτικό «στρατόπεδο της λογικής», με βασικό κορμό τη Νέα Δημοκρατία παρέα με ένα μεγάλο μέρος του μιντιακού συστήματος, έκανε την χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε. Θεωρώντας την εκλογή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μία ένδειξη απογαλακτισμού των πολιτών από το κυρίαρχο σύστημα, αλλά και παρατηρώντας ένα ρεύμα ενίσχυσης στην κοινωνία μίας σύγχρονης μορφής αριστεράς, που μέχρι πριν λίγα χρόνια συγκέντρωνε εκλογικά μόλις ένα 4%, αποφάσισαν να παλέψουν με τον πιο επικίνδυνο τρόπο. Ανασύροντας από τις ντουλάπες τους ξεχασμένους σκελετούς του ελληνικού πατριωτικού συντηρητισμού και παντρεύοντας τους με μία σύγχρονη μορφή ελιτισμού.

Από τις οθόνες των τηλεοράσεων αρχίσαμε να ακούμε όλο και περισσότερο για τον αμόρφωτο επιρρεπή λαό και την πλούσια μορφωμένη ελίτ των τεχνοκρατών. Συνδέσαμε την νομιμότητα με τον αυταρχισμό. Την δίωξη της φοροκλοπής την ονομάσαμε δίωξη της ελεύθερης αγοράς. Την υπεράσπιση των κοινωνικών και εργατικών δικαιωμάτων την ονομάσαμε σταλινισμό. Την ιδέα μίας διαφορετικής Ευρώπης των λαών την ονομάσαμε εθνικο-λαϊκισμό. Την εξυγίανση του χώρου της παιδείας και ην προσπάθεια να δομηθεί ένα σύστημα ίσων ευκαιριών θα την ονομάσουμε δίωξη της αριστείας. Από τηλεοράσεως απαγορεύεται κάθε κριτική, κάθε ελεύθερη βούληση των πολιτών. Οι μόνοι που επιτρέπετε να έχουν άποψη είναι οι άριστοι.

Μία φασιστική κουλτούρα τραμπουκισμού εμπότισε τη δημόσια σφαίρα. Αρκεί «κάποιος» να γράψει στα social media ότι στο σκάφος της Αίγινας επέβαιναν Υπουργοί και αυτό είναι αρκετό ώστε η θεωρία συνωμοσίας να παρουσιαστεί ως είδηση. Δημοσιογράφοι πρώτης γραμμής θα φροντίσουν να κάνουν τη φήμη είδηση, παραχαράσσοντας κάθε κανόνα δημοσιογραφίας, πολιτικοί αρχηγοί θα αναλάβουν να της δώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επισημότητα. Τα διαδικτυακά trolls, που στεγάζονται σε κομματικά γραφεία, θα φροντίσουν να τρομοκρατήσουν κάθε λογική αντίδραση και να διαδώσουν το ψεύδος. Όταν η αλήθεια θα αποκαλυφθεί η βρόμα θα έχει μείνει. Όταν οι δημοσιογράφοι θα καταγγελθούν από τους θιγόμενους θα ξεκινήσει ένας νέος γύρος βρομιάς, με επίκεντρο την δίωξη της ελευθερίας του τύπου. Αυτή είναι η καθημερινότητα της δημοκρατίας μας.

Δεν υπάρχει καλό ή κακό. Δεν υπάρχει ηθικό ή ανήθικο. Ακόμα και τα κόμματα του κέντρου θα προτιμήσουν να αμφισβητήσουν τα δικαιώματα των προσφύγων και να τους χαρακτηριστούν «υγειονομική βόμβα». Δεν υπάρχουν ούτε ιδέες ούτε αξίες. Υπάρχει μόνο αντιπολίτευση. Οι εκπαιδευτικοί του ιδιωτικού τομέα θα συνεχίσουν να δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας γιατί στόχος δεν είναι τα εργατικά δικαιώματα αλλά το να χτυπηθεί πολιτικά η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.

Ο αντιδραστικός αυτός οίστρος θα εμπλουτιστεί από πολιτικές καινοτομίες Θατσερικού τύπου. Η ανώτερη ιδιωτική εκπαίδευση που πρέπει να προπορεύεται της δημόσιας, τα σχολεία δύο ταχυτήτων για τους έξυπνους και τους «αργούς», η ιδιωτική υγεία που θα πρέπει να σταματήσει να δέχεται τον ανταγωνισμό της δημόσιας, η δίωξη κάθε ιδέες συνδικαλισμού (και όχι απλά συνδικάτου), το κέρδος των επιχειρήσεων πάνω από τον μισθό του εργαζομένου, οι τράπεζες πάνω από τα νοικοκυριά, η διαπλοκή ως φυσικός χώρος της ελεύθερης αγοράς.

Η αντιδραστική αυτή στρατηγική προσωποποιείται με τις φάτσες γνωστών δημοσιογράφων, οι οποίοι καθημερινά γεμίζουν την οθόνη της τηλεόρασης και τις σελίδες των εφημερίδων, με ακαδημαϊκούς οι οποίοι έχουν αρχίσει να χάνουν τη μπάλα και με πολικά στελέχη πρώτη γραμμής, μεταλλαγμένους σοσιαλιστές και φιλελεύθερους. Οι γνήσιοι βέβαια εκφραστές του δόγματος έχουν την τιμητική τους. Υπερσυντηρητικοί περιθωριακοί βιβλιοπώλες που μέσα στην κρίση κατάφεραν να γίνουν ξαφνικά αντιπρόεδροι κομμάτων εξουσίας.

Φυσικά όλος αυτός ο συντηρητικο-φιλελεύθερος ελιτισμός χρειάζεται ένα θεωρητικό, ιστορικό έδαφος. Στον τομέα αυτό δράση λαμβάνουν οι γνωστές εφημερίδες του συντηρητικού χώρου και όχι μόνο, με άρθρα γεμάτα λαϊκή επιστημοσύνη. Ποιος θα μας έλεγε ότι στην ιστορική εφημερίδα του κέντρου, Τα Νέα, θα διαβάζαμε για τον «χαλκέντερο, συστηματικό και ακέραιο» Έρνστ Νόλε. Ο Έρνστ Νόλε, ο οποίος τροφοδότησε τη δεκαετία του 1980 το ρεύμα του ιστορικού αναθεωρητισμού, το οποίο μέσα από την εξίσωση του ναζισμού με τον κομμουνισμού οδηγούνταν στην άρνηση της ιδιαιτερότητας της γερμανικής ναζιστικής εμπειρίας. Για τον Νόλε η επανάσταση των μπολσεβίκων υπήρξε το κύριο αίτιο της φασιστικής αντεπανάστασης. Θεωρίες συντηρητικές από τα παλιά, οι οποίες για πολλά χρόνια είχαν εξοβελιστεί από την προοδευτική ιστοριογραφία αλλά τα τελευταία χρόνια κερδίζουν συνεχώς έδαφος στην εγχώρια αντι-λαϊκιστική σκέψη και διαδίδονται ακόμα και από πρώην σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι προτίμησαν εν έτη 2016 να αποκηρύξουν τον Χάμπερμας για χάρη του Νόλε.

Το τρομακτικό της όλης υπόθεσης είναι πως όλος αυτός ο αναχρονιστικό συντηρητισμός διοχετεύεται με τρομακτική ταχύτητα μέσα στην κοινωνία, αφήνοντας έντονα τα σημάδια του, κατακτώντας όλο και περισσότερες συνειδήσεις. Αυτό το καρκίνωμα που διασπείρεται δεν πρόκειται να εξαφανιστεί ξαφνικά μέσα σε ένα βράδυ, όταν οι ιθύνοντες και τα κέντρα της στρατηγικής αυτής κερδίσουν ή χάσουν. Θα μείνει εδώ. Κάτι που φυσικά γνωρίζουν καλά οι εκφραστές του δόγματος αλλά δεν τους απασχολεί καθόλου. Το μοναδικό που έχουν στο μυαλό τους είναι η διαφύλαξη της κυριαρχίας τους με κάθε τρόπο.

Μπορεί να αναμένουμε την δημιουργία μία νέας κεντρο-αριστεράς αλλά το πιο πιθανό είναι μέσα στον επόμενο χρόνο να κάνει την εμφάνισή του ένα ελληνικό AfD, ένα ελληνικό Tea Party. Μία σοβαρή Χρυσή Αυγή έτοιμη να υποστηρίξει πολιτικά το «στρατόπεδο της λογικής» αλλά και να διεκδικήσει τον χώρο που της ανήκει. Τον χώρο που άνοιξαν μία χούφτα πολιτικών αμοραλιστών, μεταλλαγμένων προοδευτικών. Ένα νέο κόμμα βγαλμένο από το παρελθόν, με υπερ-φιλελεύθερες ιδέες στο πεδίο της οικονομίας αλλά υπερ-συντηρητικές θέσεις στη κοινωνική και πολιτική ατζέντα.