Το θράσος της «πάνσοφης» κεντρο-αριστεράς

Οι διεργασίες για τον συντονισμό και τον κοινό βηματισμό των κομμάτων «της κεντρο-αριστεράς, της σοσιαλδημοκρατίας και του προοδευτικού κέντρου» φαίνεται πως το τελευταίο διάστημα έχουν πάρει ξανά εμπρός και αυτή την φορά με αρχηγούς λιγότερο αδιάλλακτους από ότι ήταν την προηγούμενη φορά. Τα πράγματα δείχνουν να κινούνται σε τόσο καλό δρόμο που όχι μόνο έχουν αρχίσει οι συζητήσεις για την κατάρτιση επιτροπών που θα αναλάβουν στην ουσία την δημιουργία ενός νέου κόμματος, αλλά συζητείται αρκετά και η πιθανότητα συνένωσης των κοινοβουλευτικών ομάδων της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και του Ποταμιού.
Οργανωτικά λοιπόν το πράγμα δείχνει να πηγαίνει καλά. Το οργανωτικό κομμάτι όμως δεν αρκεί.

Γίνεται ξεκάθαρο πως η δημιουργία αυτού του «τρίτου» πόλου είναι προσπάθεια οικοδόμησης ενός νέου κομματικού σχηματισμού ο οποίος θα αντικαταστήσει το παλιό ΠΑΣΟΚ. Όχι το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου αλλά κυρίως ένα μείγμα ΠΑΣΟΚ Σημίτη και ΠΑΣΟΚ Βενιζέλου. Και αυτό δεν το συμπεραίνει κανείς μόνο από τα στελέχη που μαζεύονται γύρω από το τραπέζι των συζητήσεων αλλά και από τους στόχους που έχουν αρχίσει είδη να μπαίνουν. Μεγαλύτερος στόχος όλων δείχνει να είναι η προσέγγιση των παλιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μετακινήθηκαν κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να πετύχει όμως αυτός ο στόχος θα πρέπει με κάποιον τρόπο το «νέο ΠΑΣΟΚ» να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους αυτούς. Και εδώ εμφανίζονται τα προβλήματα.

Γιατί για τα στελέχη του κέντρου δεν φταίει το ΠΑΣΟΚ που έχασε τους ψηφοφόρους του. Φταίνε κυρίως οι ψηφοφόροι που έφυγαν από αυτό. Η αυτοκριτική απουσιάζει εντελώς και αν υπάρχει έστω και μία διάθεση αυτή περιορίζεται στην διαφθορά, η οποία όμως δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα αυτά που προσέφερε το ΠΑΣΟΚ επί 30 χρόνια.
Κατά τα άλλα η ταυτότητα του «νέου» κόμματος φαίνεται να προσδιορίζεται από τον ρεαλισμό (= πλήρης συμπόρευση με το πνεύμα της ελεύθερης αγοράς), από τον ευρωπαϊσμό (χωρίς ίχνος μεταρρυθμιστικής διάθεσης για την ΕΕ που τα βγάζει πέρα μία χαρά), από την πλήρη αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής (γιατί δεξιά και αριστερά δεν σημαίνουν τίποτα) και από τις αταξικές θεωρίες (την ώρα που οι ανισότητες στην Ευρώπη και τον κόσμο γιγαντώνονται με ταχύτατους ρυθμούς).

Γιατί οι πολίτες παραπλανήθη- καν από κάτι γραφικούς αριστερούς που τους μιλούσαν για τάξεις, εργαζόμενους, ελίτ, δημοκρατίες και άλλα τέτοια λαϊκιστικά

Tweet

Τα μνημόνια ήταν σωτηρία (μόνο τα παλιά, τα δικά μας), οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να προχωρήσουν, τα εργασιακά δικαιώματα πρέπει να αλωθούν γιατί μόνο έτσι θα μειωθεί η ενεργεία, το κοινωνικό κράτος πρέπει να υπάρχει αλλά με λιγότερο… κράτος (το κράτος πρόνοιας κατά βάθος είναι κατάλοιπο σταλινικό), η οικονομία πρέπει να αφεθεί στα χέρια των ιδιωτών που «ξέρουν την δουλειά», οι επενδύσεις μπαίνουν πάντα πάνω από το περιβάλλον.
Με λίγα λόγια ο διαχωρισμό δεξιάς - αριστεράς δεν υφίσταται πια γιατί όλοι προσχωρήσαμε στην δεξιά αλλά ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε.

Και αν ο λαός δεν αναγνωρίζει ότι όλα τα παραπάνω είναι αυτά που χρειάζονται σήμερα, αυτό συμβαίνει γιατί η μάζα είναι συνηθισμένη και εθισμένη στο ψέμα. Γιατί οι πολίτες παραπλανήθηκαν από κάτι γραφικούς αριστερούς που τους μιλούσαν για τάξεις, εργαζόμενους, ελίτ, δημοκρατίες και άλλα τέτοια λαϊκιστικά.
Τι και αν οι ψηφοφόροι της κεντροαριστερά και σήμερα της αριστεράς προέρχονταν στην πλειονότητα τους από τα πλέον μορφωμένα στρώματα της κοινωνίας;
Παραπλανήθηκαν στην αναζήτηση του νέου που όμως δεν χρειάζονταν.

Τι και αν οι σοσιαλδημοκρατία συνεχώς χάνει δυνάμεις στην Ευρώπη;
Τι και αν όλοι διαπιστώνουν πλέον ότι η τραγωδία της Ευρώπης ξεκίνησε όταν η διεθνής σοσιαλδημοκρατία απαρνήθηκε τις ιδέες του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής δικαιοσύνης για να υιοθετήσει τις «ιδέες» των αγορών;
Παραπλανημένοι είναι όλοι τους. Έκαναν λάθος.
Πίστεψαν ότι το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός ενώ το πρόβλημα βρισκόταν κάπου αλλού.

Το αλλού ακόμα δεν έχουν μπορέσει να το προσδιορίσουν οι πάνσοφοι καθοδηγητές της κακόμοιρης και απαίδευτης μάζας.

Εντάξει κύριοι, να το παρακολουθήσουμε το πείραμά σας αλλά το να απαιτείτε και να σας πάρουμε στα σοβαρά, αυτό το λες και θράσος.