Πόσο χαμηλά μπορούν να πέσουν οι Έλληνες δημοσιογράφοι;
Δυστυχώς πλέον δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το εάν σε αυτή την χώρα οι Δημοσιογράφοι είναι περισσότεροι από τους «δημοσιογράφους».
Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθώ σχεδόν με το στόμα ανοικτό το πόσο εύκολα πλέον έχει χωνέψει η κοινωνία το γεγονός πως εντελώς απροκάλυπτα τα ελληνικά ΜΜΕ κρύβουν καθημερινά κάτω από το χαλί ορισμένα από το πιο σημαντικά ζητήματα της ειδησεογραφικής ατζέντας.
Ταυτόχρονα, από τα δελτία ειδήσεων και τις σελίδες των εφημερίδων έχουν εξοριστεί οι δημοσιογράφοι έρευνας και έχουν αντικατασταθεί από αρθρογράφους «σχολιαστές». Όχι από αναλυτές (προϋποθέτει ως ιδιότητα μία επιστημονική κατάρτιση) αλλά από απλούς δημοσιογράφους σχολιαστές. Αποτέλεσμα αυτού είναι το κοινό να μην μαθαίνει ποτέ την είδηση αλλά μόνο την άποψη του δημοσιογράφου σχετικά με την είδηση. Άποψη η οποία μπορεί με πολύ εύκολο τρόπο να αλλοιώνει απολύτως την αρχική εικόνα του θέματος.
Με τον ίδιο τρόπο έχουμε χωνέψει και το γεγονός ότι εμφανίζονται είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως σχολιαστές μέλη κομμάτων, πρώην υπάλληλοι κομμάτων, ακόμα και εν ενεργεία κρατικοί υπάλληλοι.
Με αφορμή τις ποινές της ΕΣΗΕΑ, οι οποίες βαφτίστηκαν «διώξεις», ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε:
«ο Economist έχει πάρει ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της παραμονής με άρθρο υπό τον τίτλο «Οι κίνδυνοι του Brexit». Εκτοτε διατηρεί μια στήλη, η οποία κάθε εβδομάδα αναλύει αυτούς τους κινδύνους και αντικρούει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την Ενωση.
Περιέργως κανείς δεν κατηγόρησε το ηλικίας 173 ετών περιοδικό για «κινδυνολογία», ούτε για «χειραγώγηση»
[...]
Στην Αμερική ψηφίζουν στις προκριματικές για την προεδρική εκλογή. Δύο εφημερίδες που παραδοσιακά υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς, οι «The New York Times» και η «Washington Post» πήραν ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της Χίλαρι Κλίντον.
Περιέργως, το γεγονός θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογικό».
Δεν ξέρω εάν έχετε διαβάσει τις τελευταίες ημέρες τα παραπάνω έντυπα. Oι New York Times και η Washington Post καλύπτουν κανονικά και αναλυτικά την καμπάνια του αντιπάλου της Χίλαρι Κλίντον, Μπέρνι Σάντερς, ενώ δημοσιεύουν κανονικά αρθρογραφία δημοσιογράφων υποστηρικτών του Σάντερς. Σε αντίθεση με ότι έκαναν τα ελληνικά μέσα την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα, όπου το κανάλι στο οποίο εργάζεται ο κύριος Πρετεντέρης μας ενημέρωνε ότι «όλες οι κοινωνικές ομάδες στηρίζουν το Ναι».
Ο Γιάννης Πρετεντέρης όμως μας έχει συνηθίσει με τις προσπάθειές του να προσβάλει την λογική μας.
Έγραψε σήμερα στα «Νέα»:
«Σε αυτήν τη χώρα που διαλύεται και με μια κυβέρνηση που καταρρέει, η κυβερνητική εκπρόσωπος ξημεροβραδιάζεται με τη λίστα Λαγκάρντ, τη Siemens, τον Παπασταύρου, τη διαπλοκή και ό, τι γράφει η κάθε πατσαβούρα».
Μας ενημερώνει λοιπόν ο έγκριτος δημοσιογράφος, του οποίου πρότυπα αποτελούν ο Economist, οι New York Times και η Washington Post, ότι με τα Panama Papers, τη Λίστα Λαγκάρντ και την Siemens δεν αξίζει να ασχολείται ο «σοβαρός τύπος» παρά μόνο οι «πατσαβούρες».
Κατάντια.
Σε κάθε περίπτωση, παρακολουθώ σχεδόν με το στόμα ανοικτό το πόσο εύκολα πλέον έχει χωνέψει η κοινωνία το γεγονός πως εντελώς απροκάλυπτα τα ελληνικά ΜΜΕ κρύβουν καθημερινά κάτω από το χαλί ορισμένα από το πιο σημαντικά ζητήματα της ειδησεογραφικής ατζέντας.
Ταυτόχρονα, από τα δελτία ειδήσεων και τις σελίδες των εφημερίδων έχουν εξοριστεί οι δημοσιογράφοι έρευνας και έχουν αντικατασταθεί από αρθρογράφους «σχολιαστές». Όχι από αναλυτές (προϋποθέτει ως ιδιότητα μία επιστημονική κατάρτιση) αλλά από απλούς δημοσιογράφους σχολιαστές. Αποτέλεσμα αυτού είναι το κοινό να μην μαθαίνει ποτέ την είδηση αλλά μόνο την άποψη του δημοσιογράφου σχετικά με την είδηση. Άποψη η οποία μπορεί με πολύ εύκολο τρόπο να αλλοιώνει απολύτως την αρχική εικόνα του θέματος.
Με τον ίδιο τρόπο έχουμε χωνέψει και το γεγονός ότι εμφανίζονται είτε ως δημοσιογράφοι είτε ως σχολιαστές μέλη κομμάτων, πρώην υπάλληλοι κομμάτων, ακόμα και εν ενεργεία κρατικοί υπάλληλοι.
Με αφορμή τις ποινές της ΕΣΗΕΑ, οι οποίες βαφτίστηκαν «διώξεις», ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε:
«ο Economist έχει πάρει ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της παραμονής με άρθρο υπό τον τίτλο «Οι κίνδυνοι του Brexit». Εκτοτε διατηρεί μια στήλη, η οποία κάθε εβδομάδα αναλύει αυτούς τους κινδύνους και αντικρούει τα επιχειρήματα όσων υποστηρίζουν την έξοδο από την Ενωση.
Περιέργως κανείς δεν κατηγόρησε το ηλικίας 173 ετών περιοδικό για «κινδυνολογία», ούτε για «χειραγώγηση»
[...]
Στην Αμερική ψηφίζουν στις προκριματικές για την προεδρική εκλογή. Δύο εφημερίδες που παραδοσιακά υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς, οι «The New York Times» και η «Washington Post» πήραν ανοιχτά και επισήμως θέση υπέρ της Χίλαρι Κλίντον.
Περιέργως, το γεγονός θεωρήθηκε απολύτως φυσιολογικό».
Δεν ξέρω εάν έχετε διαβάσει τις τελευταίες ημέρες τα παραπάνω έντυπα. Oι New York Times και η Washington Post καλύπτουν κανονικά και αναλυτικά την καμπάνια του αντιπάλου της Χίλαρι Κλίντον, Μπέρνι Σάντερς, ενώ δημοσιεύουν κανονικά αρθρογραφία δημοσιογράφων υποστηρικτών του Σάντερς. Σε αντίθεση με ότι έκαναν τα ελληνικά μέσα την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα, όπου το κανάλι στο οποίο εργάζεται ο κύριος Πρετεντέρης μας ενημέρωνε ότι «όλες οι κοινωνικές ομάδες στηρίζουν το Ναι».
Ο Γιάννης Πρετεντέρης όμως μας έχει συνηθίσει με τις προσπάθειές του να προσβάλει την λογική μας.
Έγραψε σήμερα στα «Νέα»:
«Σε αυτήν τη χώρα που διαλύεται και με μια κυβέρνηση που καταρρέει, η κυβερνητική εκπρόσωπος ξημεροβραδιάζεται με τη λίστα Λαγκάρντ, τη Siemens, τον Παπασταύρου, τη διαπλοκή και ό, τι γράφει η κάθε πατσαβούρα».
Μας ενημερώνει λοιπόν ο έγκριτος δημοσιογράφος, του οποίου πρότυπα αποτελούν ο Economist, οι New York Times και η Washington Post, ότι με τα Panama Papers, τη Λίστα Λαγκάρντ και την Siemens δεν αξίζει να ασχολείται ο «σοβαρός τύπος» παρά μόνο οι «πατσαβούρες».
Κατάντια.