Το 1% κρύβει τα χρήματά του σε offshore και στην συνέχεια τα χρησιμοποιεί για να διαφθείρει τη δημοκρατία μας.

«Με λίγες εξαιρέσεις οι πολιτικοί μας δεν φαίνεται να δουλεύουν για εμάς, και δεν το κάνουν».

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει ο Aditya Chakrabortty, κεντρικός οικονομικός σχολιαστής του Guardian, σε χθεσινό του άρθρο στην εφημερίδα. Στο άρθρο του ο Chakrabortty σχολιάζοντας την πολιτική επικαιρότητα στην Βρετανία και την εμπλοκή του πρωθυπουργού David Cameron στο με τα Panamas Papers, συμπεραίνει ότι «Στην ουσία τους τα Panama Papers δεν αφορούν την φοροδιαφυγή. Δεν έχουν να κάνουν ούτε καν με τα χρήματα. Αυτό που πραγματικά καταδεικνύουν είναι η διαφθορά της δημοκρατίας μας».



Μεταξύ άλλων ο Aditya Chakrabortty γράφει:

Μετά τα LuxLeaks, τα Panama Papers επιβεβαιώνουν ότι οι υπερ-πλούσιοι έχουν καταφέρει να εξέλθουν από το οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο πρέπει οι υπόλοιποι να ζήσουμε. Τριάντα χρόνια διαφυγής εισοδημάτων για όσους βρίσκονται στην κορυφή, όπως και το πλήρες οπλοστάσιο των οικονομικά ειδικά καταρτισμένων, δείχνουν ότι εκείνοι δεν παίζουν πλέον με τους ίδιους κανόνες που εμείς οι υπόλοιποι πρέπει να ακολουθούμε. Οι φορολογικοί παράδεισοι αποτελούν απλά μία αντανάκλαση αυτής της πραγματικότητας. Η συζήτηση σχετικά με τους φορολογικούς παραδείσους μπορεί να κολλήσει επάνω σε τεχνικές λεπτομέρειες. Ο καλύτερος ορισμός που έχω βρει προέρχεται από τον ειδικό στο θέμα Nichola Shaxson, ο οποίος συνοψίζει το ζήτημα ως εξής: «Θα πάρετε τα χρήματά σας κάπου αλλού, σε κάποια άλλη χώρα, προκειμένου να ξεφύγετε από τους νόμους και τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία ζείτε». Με τον τρόπο αυτό θα ληστεύεται από την κοινωνία σας τα μετρητά που προορίζονται για νοσοκομεία, σχολεία, δρόμους…

Αλλά εκείνοι οι οποίοι έχουν αποχωρήσει από τις κοινωνίες μας τώρα προσπαθούν με την φωνή τους να καθορίσουν τους κανόνες με τους οποίους εμείς οι υπόλοιποι ζούμε. Το 1% αγοράζει πολιτική επιρροή όπως ποτέ άλλοτε. Σκεφτείτε τους εκατομμυριούχους αδελφούς Koch, των οποίων η περιουσία θα διαμορφώσει τις φετινές αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Στην Βρετανία, θυμηθείτε τα hedge fund και τα ιδιωτικά κεφάλαια των βαρόνων, οι οποίοι το 2010 συνέφεραν το μισό από τον εκλογικό προϋπολογισμό του Συντηρητικού κόμματος, και πόσο αποτελεσματικά αγόρασαν οι Συντηρητικοί την πρώτη τους γεύση από κυβέρνηση σε 18 χρόνια.

Για να κατανοήσετε την διάβρωση της δημοκρατίας θα πρέπει να ανατρέξετε σε έναν γεννημένο στην Γερμανία οικονομολόγο ονόματι Albert Hirschman, έναν γίγαντα της σύγχρονης οικονομικής σκέψης. Ο Hirschman πέθανε το 2012 σε ηλικία 97 ετών αλλά οι έννοιες του πραγματικά εξηγούν το τι είναι αυτό που θα πρέπει να μας ανησυχεί σχετικά με τα Panama Papers.

Ο Hirschman υποστήριξε ότι οι πολίτες μπορούν να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε ένα σύστημα με δύο τρόπους: Είτε να διατυπώσουν την κριτική τους σε αυτό (στάση «φωνής»), είτε να το εγκαταλείψουν (στάση «εξόδου»). Έχετε απηυδήσει με το σχολείο της περιοχής σας; Τότε μπορείτε να τα βάλετε με τον διευθυντή («φωνή»). Εναλλακτικά, μπορείτε να φύγετε και να πάτε το παιδί σας σε ένα ιδιωτικό σχολείο («έξοδος»).

Στην Βρετανία και στην Αμερική, οι υπερούσιοι έχουν σπάσει τον νόμο του Hirschman. Την ίδια στιγμή μπορούν να ασκούν και την οικονομική τους «έξοδο» και την πολιτική τους «φωνή». Μπορούν να έχουν και την αφορολόγητη πίτα τους και τον σκύλο χορτάτο.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο του Aditya Chakrabortty στο theguardian.com