#ThisIsaCoup. Αξίζουν κάτι όλα αυτά;


Δεν ξέρω γιατί επέλεξα να δοκιμάσω έτσι τον εαυτό μου εν μέσω εορτών αλλά χθες παρακολούθησα για πρώτη φορά το ντοκιμαντέρ του δημοσιογράφου Πολ Μέισον και της Θεόπης Σκαρλάτου. Μία καταγραφή των γεγονότων του 2015 που φεύγει σε λίγες ημέρες αλλά κανένας δεν θα ξεχάσει. Το ντοκιμαντέρ ακολουθεί τους «πρωταγωνιστές» των εξελίξεων μέσα από κλειστές στο κοινό πόρτες και καταγράφει τα συναισθήματα και τις αφιλτράριστες σκέψεις τους. Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, η σύγκρουση με την Ευρώπη, το δημοψήφισμα και η τελική επικράτηση των Ευρωπαίων εις βάρος της δημοκρατίας.

«Κάποιοι περίμεναν ολόκληρη τη ζωή τους να ανέβει η Αριστερά στην εξουσία. Καλύπτουμε την ελληνική κρίση εδώ και χρόνια, αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνει κανένας είναι ότι μόλις άρχισε ένας οικονομικός πόλεμος».

Ο κυνικά αισιόδοξος Βαρουφάκης, ο άυπνος και εξαντλημένος Τσακαλώτος, ο Τσίπρας να προσπαθεί να φανεί ψύχραιμος, η αδιάλλακτη ευρωπαϊκή ηγεσία, ένας λαός να ελπίζει, δύο γραφικές ελληνικές φιγούρες, η συγκίνηση της πλατείας του όχι και η ήττα…

«Οι Έλληνες δοκίμασαν τα χαρακώματα και μετά την κάλπη, αλλά για την Ευρώπη η Δημοκρατία δεν είχε σημασία. Κανείς δεν ξέρει τι θα δοκιμάσουν μετά».

Είναι κάπως καταθλιπτικά όλα αυτά. Και αναρωτιέσαι εάν αξίζει να ασχολείσαι.

Έπειτα σκέπτεσαι τους στοίχους του Αναγνωστάκη:
«Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα, 
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.»

Ας καταλάβει ο καθένας ό,τι θέλει…