4+2 λόγοι για τους οποίους «Το Χαστούκι» δεν μου αρέσει ούτε ως βιβλίο ούτε στην τηλεόραση.


Μάλλον θα πρέπει να αισθάνομαι πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου για να τολμώ να κριτικάρω αρνητικά ένα βιβλίο και μία τηλεοπτική σειρά που έχουν συγκεντρώσει τόσους επαίνους.
Πρώτα ήρθε το βιβλίο του Ελληνο-αυστραλού Χρήστου Τσιόλκα το 2010. Το βιβλίο διαβάστηκε σε αρκετές χώρες του κόσμου, κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις. Φέτος στην Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα, προβάλετε η αμερικανική τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου, σε μία παραγωγή του δικτύου NΒC.

Η υπόθεση ξεκινά με ένα τραπέζι γενεθλίων μεταξύ οικογένειας και φίλων. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών ένας φιλοξενούμενος δίνει ένα χαστούκι σε ένα παιδί που δεν είναι δικό του. Αυτό το γεγονός είναι ικανό για να αποκαλύψει μυστικά μεταξύ φίλων αλλά και να φέρει τους χαρακτήρες αντιμέτωπους με την πραγματικότητα και τον εαυτό τους.

Προσπάθησα να διαβάσω το 2011 Το Χαστούκι, μέσα στους πρώτους μήνες κυκλοφορίας του στην Ελλάδα. Προσπάθησα να παρακολουθήσω και την τηλεοπτική του μεταφορά.
Το βιβλίο παραδέχομαι πως το διάβασα αποσπασματικά, ενώ η τηλεοπτική σειρά κατάφερε να με κρατήσει μόνο για τα δύο πρώτα επεισόδια
Ορίστε κάποιες σκέψεις από έναν απλό αναγνώστη-θεατή:

Για το βιβλίο…

1) Η πλοκή προσπαθεί να επιβεβαιώσει το νόμο του Μέρφυ. Ένα χαστούκι σε μία αυλή είναι ικανό να αποκαλύψει μυστικά και χαρακτήρες που κρύβονταν πολύ καλά για πολύ καιρό. Είναι δυνατόν να είναι μία παρέα τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά για τόσα πολλά χρόνια;

2) Ο συγγραφέας προσπαθεί να καλύψει ένα μεγάλο φάσμα θεμάτων. Η σύγχρονη κοινωνία, οι σχέσεις των δύο φύλων, η οικονομική και κοινωνική ανισότητα, η ανατροφή των παιδιών, οι μειονότητες και ο ρατσισμός. Ταυτόχρονα θέλει να σκιαγραφήσει κάθε χαρακτήρα στον υπέρτατο βαθμό. Πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, με αποτέλεσμα μία επιφανειακή και γραφική παρουσίαση όλων των παραπάνω ζητημάτων.

3) Η αφήγηση ήταν σχεδόν βαρετή. Προσωπικά προτιμώ τα βιβλία να έχουν ένα αρχικό σημείο Α, ένα ενδιάμεσο σημείο Β και στο τέλος να καταλήγουν στο Γ. Το Χαστούκι είχε ένα, έστω αδύναμο, Α αλλά του έλειπαν όλα τα υπόλοιπα. Η αφήγηση δεν είχε τίποτα να αφηγηθεί αφού η ιστορία δεν ήταν καν ιστορία.

4) Κανένας χαρακτήρας δεν μπορούσε να σε κρατήσει. Παρά την προσπάθεια του συγγραφέα να παρουσιάσει όσο τον δυνατόν καλύτερα τους χαρακτήρες του, κατέληγε τελικά σε γραφικότητες – τα είπα παραπάνω. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο αναγνώστης να μην μπορεί να ταυτιστεί με κανένα χαρακτήρα της ιστορίας.
Επιπλέον, οι πάντες είναι δομημένοι ως αντι-ήρωες. Δεν ζητώ ήρωες, ζητώ απλά νορμάλ ανθρώπους – πολύ ρηχό ακούγετε αυτό.

Για την σειρά του NBC…

Παρά την αρνητική μου γνώμη για το βιβλίο, πίστευα πως η ιστορία προσφερόταν για μία τηλεοπτική σειρά. Η δομή «κεφάλαιο-χαρακτήρας», την οποία θα ακολουθούσε η σειρά, πίστευα πως θα ταίριαζε στην τηλεόραση. Όταν διάβασα για το καστ (Brian Cox, Thandie Newton, Peter Sarsgaard, Zachary Quinto, Melissa George, Makenzie Leigh, Uma Thurman, Maria Tucci και Lucas Hedges) άρχιζα να ελπίζω πως θα κατάφερνα να παρακολουθήσω κάτι που δεν είχα καταφέρει να διαβάσω.
Τελικά όμως, τα όσα αρνητικά του βιβλίου συνδυάστηκαν με…

1) Αποστειρωμένη τηλεοπτική σκηνοθεσία και
2) Κακή μεταφορά της αυστραλιανής κοινωνίας στα αμερικανικά πρότυπα.