Δεν με νοιάζει ο «μαλάκας» πρωθυπουργός. Τα «μαλακισμένα» ΜΜΕ με απασχολούν.

«Είναι πάρα πολύ ζόρικο για μένα να λένε τον πρωθυπουργό της χώρας μου μαλάκα. Και το πρόβλημα δεν είναι ότι τον λένε. Αλλά ότι είναι μαλάκας», δήλωσε σε εκδήλωση στην Λαμία ο Κώστας Αρβανίτης και άφησε το πανελλήνιο να χάνεται. Η κ. Σπυράκη και το μαξιλάρι της ζήτησαν την αποπομπή του Αρβανίτη από τον «Κόκκινο», την καταγγελία του από τον ΣΥΡΙΖΑ και την δημόσια διαπόμπευση του στους δρόμους την Αθήνας, φορώντας μία πινακίδα που να γράφει: «Έβρισα τον ύψιστο Πρωθυπουργό μας».

Φαίνεται πως η κυρία Σπυράκη νιώθει υπερηφάνεια για τον πρωθυπουργό της. Για τον οποίο ο κ. Αρβανίτης νιώθει ντροπή μεταφράζοντας τα όσα έγραψαν για αυτόν τα περιοδικά και η εφημερίδες της Γαλλίας. Γιατί δεν πρόκειται για τίποτα άλλο. Ο Γαλλικός τύπος ήταν αυτός που αφιέρωσε στον Αντώνη Σαμαρά το σκίτσο με την λεζάντα «Είναι δύσκολο να σε αγαπούν οι μαλάκες», εξαιτίας της συντηρητικής του πολιτικής και του καιροσκοπισμού με τον οποίο αντιμετώπισε το τραγικό γεγονός του Charlie Hebdo.

Εμένα πάλι δεν με ενδιαφέρει το να αποκαλούν τον πρωθυπουργό της χώρας μου «μαλάκα». Λάθη γίνονται, και μέσα στους καιρούς μας είναι δυστυχώς πολύ εύκολη η λάθος επιλογή. Όσο ζούμε σε δημοκρατίες όμως τέτοια λάθη διορθώνονται. Πληρώνονται, και ίσως ακριβά, αλλά διορθώνονται. Αυτό για το οποίο νιώθω ντροπή είναι για τον τύπο της χώρας μου. Έναν τύπου που τον ανεχόμαστε και συμβιβαζόμαστε μαζί του εδώ και τριάντα χρόνια.

Τον τύπο αυτό που κατακεραύνωνε τον υποκριτικό θρήνο του Σαρκοζί και της Λεπέν δεν έδινε όμως σημασία καμία στην εγχώρια υποκρισία. Σε αυτούς που κράταγαν τα μαύρα πλακάτ «Je Suis Charlie» για να μας πείσουν πως πρέπει να αφήνουμε ανθρώπους να πνίγονται στο Αιγαίο και… όλα καλά. Τα εγχώρια media που δεν θεώρησαν άξια σχολιασμού τα περί φράχτη και τις καταγγελίες της κυρίας Σπυράκη κατά αυτών που τολμούν να περιθάλπουν τους μετανάστες. Να περιθάλπουν μανάδες και παιδιά που άφησαν τον θάνατο και να ταξιδέψουν στον θάνατο μήπως και γλυτώσουν από αυτόν.
Ντρέπομαι για τον τύπο αυτό που παράγει δημοσιογράφους που από «εθνική ευθύνη» κρύβουν στο μαξιλάρι τους ειδήσεις, αλλά τις επαναφέρουν όταν πρόκειται για το προσωπικό τους όφελος.
Για αυτούς ντρέπομαι εγώ.