Αλλόκοτα σχήματα μπροστά σου μία ζωή

Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές που δεν καταλαβαίνεις γιατί θες να γράψεις. Και δεν ξέρεις και τι να γράψεις. Η αλήθεια είναι πως εγώ ποτέ δεν ήξερα να γράφω. Και ούτε και έμαθα ποτέ. Μην πιστέψετε ποτέ τίποτα παρά μόνο πως ότι διαβάζεται εδώ είναι κουβέντες ενός παράφρονα μόνιμα ασυμβίβαστου με τα χώματα.
Ακούγοντας ακατάπαυτες μελωδίες από τo web radio της ΕCM ξαπλωμένος σε τούτον τον κόκκινο καναπέ, που ούτε που με χωράει καλά καλά, να προσπαθώ να κατανοήσω αυτά τα αλλόκοτα σχήματα που κοιτώ μπροστά μου. Εδώ και χρόνια, μεγάλωσα έχοντας τα μπροστά στα μάτια μου μα ποτέ δεν κατάφερα να τα διαβάσω.

Στήθη, υπερμεγέθη πέλματα, φτερά και ένας άγγελος να περνά με μία σάλπιγμα δίπλα από ένα χωνί, στερεωμένο στο ύψος της κολώνας που κρατά την σκοτεινή γέφυρα όρθια και ενωμένη. Μέσα από το χωνί ξεπροβάλουν δύο ευθείες γραμμές ως χέρια και κάτι σαν κεφάλι. Πίσω και κάτω από την γέφυρα παχιές γραμμές να σχηματίζουν μία πόλη; Πίσω ξεπροβάλει μία βιομηχανική καμινάδα.
Σαρακατσιάνος, 1987. Να παίζει με το γυναικείο σώμα. Σουρεαλισμός. Εξπρεσιονισμός. Κυβισμός. Να σε στοιχειώνει η σκέψη μίας εικόνας. Μιας ιδέας ενός καλλιτέχνη. Μία εικόνα μπροστά σου όλη σου την ζωή.

Ακολουθούν Stefano Bollani και Hamilton de Holanda σε ζωντανή εκτέλεση του «Oblivion». Συμπεριλαμβάνεται στον δίσκο «O que será» που κυκλοφόρησε μέσα στο 2013 από την ECM. Η εικόνα του post από το εξώφυλλο του δίσκου.