Το μυστήριο των Χριστουγέννων.


Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια που είχα διαβάσει μία πολύ καλή συλλογή από αστυνομικά διηγήματα. Κοινός παρανομαστής τους ήταν πως εξελίσσονταν την περίοδο των Χριστουγέννων. Με είχε τρομάξει ιδιαίτερα η δύναμη αυτών των γιορτών. Κοινότοπες ιστορίες που θα μπορούσες να βρεις σε οποιαδήποτε παρόμοια συλλογή αποκτούσαν ένα ιδιαίτερο υπόβαθρο. Οι γιορτές μετατρέπονταν σε μία σκοτεινή, μυστηριακή χρονική περίοδο.

Είναι περίεργο πως μπορεί να αντιληφθούμε το οτιδήποτε όχι κακό μα απλά συνηθισμένο συμβαίνει την περίοδο των γιορτών. Η εποχή της χαράς, την ομόνοιας, της ευτυχίας μπορεί να μετατραπεί σε σκηνικό του Χίτσκοκ. Εάν ρίξουμε αυτές τις ημέρες μία ματιά στις ειδήσεις θα δούμε μία σειρά ιδιαίτερα τρομακτικών τίτλων για δυσάρεστα γεγονότα που έτυχε να συμβούν μέσα στις γιορτές ή ακολουθώντας την πορεία τους στον χρόνο πέρασαν και πάνω από του Χριστού τη γέννηση.

Η εμμονή μας αυτή οφείλετε στην ανασφάλεια που απορρέει από το δικαίωμα στη χαρά. Την ανασφάλεια του μην τυχόν και δεν περάσουμε καλά Χριστούγεννα και καλή Πρωτοχρονιά. Μα ξεχνάμε κάτι βασικό.
Τα Χριστούγεννα εμείς τα εφηύραμε. Ο δικός μας εγκέφαλος. Η δική μας κοινωνία είχε ανάγκη από στηρίγματα για να κρατηθεί στη ζωή. Και είναι αποκλειστικά δική μας ευθύνη εάν θα τα ζήσουμε ή εάν αφήσουμε την καθημερινότητα, όσο μαύρη και εάν είναι, να περάσει σαν οδοστρωτήρας από επάνω μας.
Πρέπει να τα ζήσουμε.


Η εικόνα από το εξώφυλλο της συλλογής «Χριστουγεννιάτικες Αστυνομικές Ιστορίες» - Νάρκισσος, 2006