To twitter δεν έχει αρχείο γιατί τίποτα το σημαντικό δεν γράφεται που θα πρέπει να μείνει στην ιστορία. Κάθε tweet είναι όλο και πιο ασήμαντο. Είναι σαν κουβέντες που λέγονται σε κάθε παρέα με στόχο την αποσαφήνιση της στιγμής και ΟΧΙ την κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης και της κοινωνίας. Καθένας έχει το δικαίωμα να γράφει ότι θέλει – ιδιαίτερα όταν είναι ανώνυμος. Φιλοσοφίες, ρήσεις, αντιρρήσεις, λόγους, αντίλογους, ποιηματάκια και ραβασάκια. Κανένας όμως δεν έχει το δικαίωμα να κάνει φιλοσοφική ανάλυση για το τι βλέπει στο tl. Είναι και ανώφελο και ανόητο. Σαν να προσπαθείς να βγάλεις συμπέρασμα από λόγια παρέας που μόλις έχει εξέλθει από σκυλάδικο, στις επτά το πρωί. Εξάλλου, τίποτα το αξιόλογο δεν μπορεί να χωρέσει σε 140 χαρακτήρες που αναγιγνώσκονται ταυτόχρονα από 1.000 διαφορετικούς τύπους που υπογράφουν ως «Σκαντζόχοιρος», «Κροκόδειλος», «Γλυκουλίνι», «Πάστα σοκολάτα», «Επανάσταση Τώρα», «Πάνω απ όλα Έλληνας», «Του παππού μου τα βόδια» και «Ανέβηκα στην κολοκυθιά να κόψω ένα μήλο».
Update: Επειδή κάποιοι ενοχλήθηκαν από το κείμενο και με έκαναν και βούκινο στην tweetοπαρέα, να διευκρινίσω πως μέρος της ιδιομορφίας μου είναι το να μην ζητώ ποτέ συγνώμη και να μην ασχολούμαι με το αν γίνομαι κατανοητός. Όσο για το twitter, δεν έχω τίποτα εναντίων του, για αυτό αλώστε έχω και λογαριασμό – όλοι follow στο @chrsview. Κάποιοι απλά να ξέρουν πως το twitter δεν είναι ο δρόμος, δεν είναι η Εθνική Βιβλιοθήκη, δεν είναι ούτε καν blogging. Είναι 140 χαρακτήρες.
