Η καμήλα, το παιδί της και … η καμπούρα

Αγαπημένη συνήθεια είναι κάθε Δευτέρα βράδυ να κάθομαι στον καναπέ μου και να βλέπω τις εκπομπές των «δημοσιογράφων». Δημοσιογράφων που ενώ κρύβουν τα βρόμικα λεφτά τους στον - ακόμα πιο βρόμικο - πισινό τους, τολμούν να κρίνουν και να χαρακτηρίζουν κλέφτες όλους άλλους. Τρελαίνομε να βλέπω τσατσάδες να κατηγορούν τους νταβατζήδες.

Βλέπω δημοσιογράφους που δέχονται τους παχυλούς μισθούς τους, από τα μέσα που δουλεύουν, σε εταιρίες φαντάσματα, που διαχειρίζονται οι ίδιοι, για να παίρνουν τα εκατομμύρια τους με χαμηλότερη φορολογία, να κατηγορούν βουλευτές και συνδικαλιστές για τους υπέρογκους μισθούς.

Βλέπω δημοσιογράφους που πληρώνουν με ένα ξεροκόμματο και μπλοκάκια -για να μπορούν να τα διώξουν όποτε θέλουν - τα παιδιά που δουλεύουν για αυτούς, να ωρύονται για τον εργασιακό μεσαίωνα.

Βλέπω δημοσιογράφους που το παίζουν «παιδί του λαού», να προσπαθούν με κάθε δυνατό μέσο να υποβαθμίσουν τον συνδικαλισμό. Απώτερος σκοπός τους η ανώδυνη επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων από την κυβέρνηση και την τρόικα.

Πολύ βρόμα …